Jak ukraść samochód

Ha, i teraz nadszedł czas na pierwszy post, który powinien być w moim mniemaniu szczególny. I tak będzie o tym...

Jak ukraść samochód

Temat nasunął mi się w dość nieprzyjaznych dla mnie okolicznościach. Otóż stałam właśnie przed Edmundem (naszym samochodem), za mną stał mój wściekły małżonek i oboje patrzyliśmy w głąb auta. Głębia auta patrzyła na nas mrugając szyderczo kluczykami tkwiącymi w stacyjce. Nie muszę chyba wam mówić kto owe kluczyki w Edmundzie zatrzasnął. Niedomyślnym podpowiem, że ja. Nie muszę wam też mówić, kto zostawił zapasowy kluczyk w aucie? Niedomyślnym podpowiem, że tym kimś był mój mąż. Ze wstydem przyznaję, że to nieco poprawiało mi humor. Samochód stał na parkingu przed domem kultury w którym właśnie odbywała się sesja rady powiatu. Z nieba siąpiło coś mokrego i zimnego i sprawa zamkniętego na amen auta stawała się dość pilna. A my byliśmy bezradni. Po raz pierwszy pożałowałam, że wśród znajomych nie mam nikogo parającego się przestępczym procederem kradzenia samochodów. W końcu stwierdziliśmy, że sugestywne gapienie się na kluczyki nie działa i należy wziąć sprawy w swoje ręce. Szyby stanowczo nie chcieliśmy wybijać. Zaczęliśmy więc od grzebania w zamku auta wygiętym fikuśnie drutem.  W końcu ci co kradną też muszą od czegoś zaczynać, prawda? W tym czasie sesja rady skończyła się i powoli na parking zaczęli napływać radni. My uparcie dłubaliśmy w zamku. Na zmianę. Radni obrzucali nas przelotnymi spojrzeniami i dostojnie odchodzili dalej. Grzebanie nie przyniosło rezultatu. Albo nie jest to takie proste, albo okazaliśmy się zupełnymi antytalenciami w zakresie złodziejstwa. Zaatakowaliśmy okno od góry. Dłubaliśmy już nie tylko drutem, ale też pomagaliśmy sobie patykiem. Tymczasem do stojącego obok samochodu dotarli jego właściciele. Popatrzyli na nas z zastanowieniem i... Wsiedli i pojechali w siną dal. Szczęściarze! Teraz już tylko ja grzebałam, bo małżonek dzwonił po znajomych. Okazało się, że obracamy się w bardzo przyzwoitym towarzystwie - nikt nie wiedział jak włamać się do auta. W końcu oddzwonił do nas brat męża z instrukcją zdobytą w internecie. Zgodnie z nią zaczęliśmy na siłę odciągać drzwi jednocześnie drutem gmerając i usiłując zaczepić go o klamkę. Nareszcie nasza działalność wzbudziła zainteresowanie. Kilka nobliwie wyglądających osób zatrzymało się nieopodal i pilnie nas obserwowało dając co jakiś czas zbawienne rady:

- Panie bardziej ciągnij - poradził jeden obserwator mężowi.

- E tam drut inaczej trzeba wygiąć - wtrącił się drugi.

I tak sekundowano nam aż do momentu gdy w końcu drut zaczepił się tam gdzie zaczepić się powinien i Edmund stanął przed nami otworem. Ukradliśmy własny samochód. W biały dzień, w ogóle się przy tym nie kryjąc, co więcej przy aplauzie widowni. Jeżeli ktoś się kiedyś zastanawiał jak ukraść samochód - polecam środek dnia w możliwie ruchliwym miejscu...

A czy wam zdarzyła się kiedyś taka irracjonalna sytuacja? Piszcie:)