Zobaczę jak jesz powiem ci kim jesteś...

O tym jedzeniu i wnioskach z tego płynących za moment. Najpierw zacznę od tego, że ostatnio z dużą przyjemnością podczytuję Sekrety Włoskiej Kuchni Eleny Kostioukovitch. Uwielbiam takie książki. Nie dość, że o jedzeniu to jeszcze o historii, pełne anegdot i ciekawostek. Dzisiaj padło na risotto, które jest symbolem Mediolanu. Ponoć ryż ma symbolizować spartańską surowość, pracowitość i zmysł organizacji. Ale nie tylko. Risotto podaje się w konkretnych przypadkach. Tak samo jak i pizzę jada się zazwyczaj... Z przyjaciółmi. Nie wiedzieliście? To posłuchajcie:

"Risotto jest tradycyjnym składnikiem codziennego zwyczajnego posiłku i daniem, które jada się najczęściej przy pierwszym spotkaniu z nieznajomym. Jest przeciwieństwem pizzy. Pizza to potrawa przyjaźni, niemal poufałości. Pizzę jedzą razem osoby, które już się znają i i łączy je wzajemna sympatia. Jeśli nie są dobrymi znajomymi, trudno jest im pozbyć się poczucia pewnego skrępowania, ponieważ wszyscy jedzą pizzę w sposób dość nieelegancki, niektórzy rękami, inni wysuwając język, żeby zebrać ciągnącą się mozzarellę. Także przy jedzeniu spaghetti zdarzają się chwile niemal miłosnej intymności, gdy ktoś wciąga jego nitki. Dowodzi tego nawet animowana scenka w filmie Walta Disneya, w której dwa pieski przed swoim weselem jedzą we włoskiej restauracji tę samą  nitkę spaghetti, ciągnąc za jej przeciwległe końce. Oto ideał romantycznej kolacyjki - makaron z owocami morza! Tymczasem z erotycznego punktu widzenia risotto jest całkowicie obojętne."  

I z tego moi drodzy wniosek, że jeżeli macie zamiar kogoś uwieść koniecznie musicie podać spaghetti, albo pizzę z ciągnącym się zmysłowo serem. Ale jeżeli chcecie utrzymać dystans tylko ryż może was uratować przed zbytnim spoufaleniem się z gośćmi:) Nie sądzicie, że dobrze to wiedzieć?

A teraz coś co kompletnie mnie zaczarowało i przy okazji ubawiło. No moje drogie panie to przede wszystkim fragment dla was. Nastawcie się na wnikliwą obserwację i wyciąganie wniosków:) Autor tego fragmentu Jean - Anthelme Brillat - Savarin,  był znawcą kuchni i tego wszystkiego co przyjemne i absolutnie nie można zlekceważyć jego słów. I nic to, że być może prawda będzie bolesna... Gotowe? To słuchajcie:

"Kobiety wybredne mają subtelniejsze rysy twarzy, bardziej elegancki wygląd, więcej wdzięku, a rozpoznaje się je przede wszystkim po sposobie poruszania językiem.
Taki wygląd zapowiada najmilejszych współbiesiadników; jedzą wszystko, co im podadzą, bez pośpiechu i smakując z namysłem. Zgoła im niepilno opuścić dom, gdzie byli wybornie podejmowani; można na nich liczyć cały wieczór, znają bowiem wszystkie gry i rozrywki, dopełniające zazwyczaj spotkanie gastronomiczne.
Ci, na odwrót, którym natura odmówiła zdolności smakowych, mają twarz, oczy i nos długie; jakiegokolwiek będą wzrostu, w ich postaci jest coś wydłużonego. Włosy mają czarne i gładkie i przede wszystkim brak im tuszy: to oni wymyślili obcisłe pantalony.
Kobiety, w tym samym względzie upośledzone przez naturę, są kanciaste, nudzą się przy stole i zyją tylko bostonem i obmową.
Ta teoria fizjologiczna nie znajdzie, mam nadzieję, wielu przeciwników, każdy bowiem może ją sprawdzić na sobie; wesprę ją wszakże kilku faktami.
Znajdowałem się kiedyś na wielkim proszonym obiedzie; naprzeciw mnie siedziała bardzo ładna osóbka o zdecydowanie zmysłowej twarzy. Pochyliłem się do mego sąsiada i szepnąłem mu, że niepodobna, aby panienka takie mająca rysy nie należała do rasy smakoszy. 
- Cóż za szaleństwo - rzekł w odpowiedzi - Ma najwyżej piętnaście lat; to jeszcze nie wiek smakoszostwa... zobaczmy zresztą.
Początek nie był dla mnie pomyślny; obawiałem się kompromitacji; bo też przy pierwszych dwóch daniach panienka zachowywała zdumiewającą powściągliwość i mniemałem , żem trafił na wyjątek, jako że wyjątki zdarzają się przy każdej regule. Ale wreszcie pojawił się deser, równie świetny jak obfity, i przywrócił mi nadzieję. Jakoż nie doznałem rozczarowania: młoda osóbka nie tylko jadła wszystko, co jej podano, ale jeszcze kazała przysuwać sobie półmiski z drugiego końca stołu. Słowem skosztowała wszystkiego; mój sąsiad zdumiał się, widząc, ile też może pomieścić taki mały żołądek. Tak oto sprawdziła się moja diagnoza i nauka raz jeszcze odniosła zwycięstwo."*

Mnie przede wszystkim zafascynował fragment zawierający informację o sposobie poruszania językiem. Usiłowałam nawet podpytać o to mojego szanownego męża ale jakoś dziwnie się na mnie popatrzył gdy zagadnęłam go o to przy posiłku;)  No i jeszcze ten kawałek o pantalonach. Piękny!  A wy jak wypadacie? Jesteście rozkosznymi współbiesiadnikami?:)

Tak zupełnie na marginesie: moje dzisiejsze spostrzeżenie po obejrzeniu programu "Zapraszam do stołu": Nigdy nie mów, że nie wierzysz we wróżki (jedna z uczestniczek w nie wierzyła), bo jak tak mówisz jedna z nich umiera... Yyy czy jak to napisałam to też jakąś uśmierciłam????

* Fragment pochodzi z książki Fizjologia Smaku.