O porannym strachu i prywatnym "Dniu świra"

Właściwie ten post miał być napisany wczoraj, ale wieczorem po prostu padłam na łóżko z książką. Wykończona padłam. A jak do tego doszło? Otóż z samego rana ledwo otworzyłam oczęta usłyszałam dobiegający zza okna warkot. Wyjrzałam. Moim oczom ukazali się panowie z kosiarkami. Pomyślałam: no dobra, pohałasują, pohałasują i przestaną. W końcu kiedyś muszą to zrobić. Ja tymczasem się ogarnę, wezmę prysznic i do tego czasu po panach nie będzie nawet śladu. Dość optymistyczne to były przewidywania, bo po prysznicu,  zaparzeniu kawy, zjedzeniu śniadania - panowie nadal kosili. Nic to, jeszcze moment i będę mogła usiąść do pracy, a przy okazji będzie ładnie świeżą trawą pachniało - uparcie utrzymywałam się w pozytywnym nastroju. Żeby być przygotowaną na moment gdy zapadnie cisza włączyłam laptopa i zrobiłam sobie w dzbanku herbatę. Stawiałam ją właśnie na stół, gdy do dźwięku kosiarek dołączyło się głuche dudnienie wiertarki. Od sąsiada na dole. Miłego i bardzo sympatycznego. Bardzo się lubimy, przytrzymujemy sobie drzwi od klatki, gawędzimy jak się spotkamy. W tamtym momencie jednak poczułam, że sympatia do niego jakoś tak słabnie. Po jakimś czasie panowie z kosiarkami się zmyli, sąsiad na dole coś tam stukał i od czasu do czasu wiercił, ale uznałam, że może jednak w przerwach uda mi się choć pół stroniczki napisać. Terminy zaczynają być naglące i świadomość tego, że siedzę i nie piszę była wprost przytłaczająca. Jednak ledwo zasiadłam do laptopa zza okien dobiegł kolejny hurgot. Nie wiedziałam co to jest, ale na pewno nie były to kosiarki. Po pierwsze panowie wykosili już wszystko i jeżeliby wrócili uznałabym, że są złośliwymi pracoholikami, po drugie dźwięk był inny, dużo bardziej głośny i taki jakby piłujący. Cóż, oględziny zaokiennego krajobrazu potwierdziły moje wrażenia. Panów z kosiarkami zastąpił samochód z podnośnikiem i panami z wielkimi piłami, którymi podcinali gałęzie sosen. Sosen na osiedlu mamy mnóstwo i nie wyglądało na to żeby mieli szybko skończyć. I nie skończyli aż do głębokiego popołudnia. Sąsiad też był wyjątkowo pracowity grzmocił młotem i wiercił wiertarką do wieczora. Siedząc w domu marzyłam całą sobą o jakiejś miłej pustelni, jaskini na końcu świata (oby tylko z prądem, bo jednak ten laptop muszę gdzieś podłączyć), kurnej chacie. Bez kosiarek, pił i wiertarek. Obawiam się, że gdyby ktoś z Was mnie wczoraj zobaczył z moich oczu nie wyczytałby miłości do świata:) I szczerze mówiąc dziś z lekką obawą wylazłam z łóżka, obleciałam wszystkie pokoje, ale z żadnego okna nie zobaczyłam ani kosiarki, ani pił, sąsiad z wiertarką też się nie objawił więc chyba nie jest źle:) Choć przez chwilę na parkingu ktoś tłukł czymś ciężkim w samochód. Nie pytajcie w jakim celu bo nie wiem, ale przez moment zastanawiałam się czy ta dziwna naprawa będzie bardzo długotrwała i włoski jeżyły mi się na karku na myśl, że dziś też będzie przez cały dzień coś tłukło, warczało szumiało. Na całe szczęście to była tylko chwilka, a już prawie południe i jak na razie cisza. Poranny strach chyba okazał się bezpodstawny:) A wczoraj czułam się trochę jakbym grała w "Dniu świra" Pamiętacie ten fragment z robotnikami? Czułam się podobnie jak Marek Kondrat w tej scenie:

P.S. Uzupełniłam włoskie wyzwanie, pojawiła się nowa zakładka: Włochy w kulinariach i opowieściach i przybyło kolejne opowiadanie. Na froncie domowym względny spokój: Gabana nadal szuka domu, wczoraj udało nam się zaliczyć tylko dwie kałuże w domu:)
Życzę wam miłego i cichego dnia:)