czwartek, 24 października 2013

Jak wyszło na to, że jestem nienormalna. Uwaga marudzę!

Od kilku dni w naszym domu mieszka z nami ktoś obcy. Zakradł się niepostrzeżenie i dotkliwie daje się nam we znaki. Nie daje nam spać, wierci w głowie, sprawia, że nawet wyjście po sprawunki staje się ogromnym wyzwaniem. Ni mniej ni więcej utrudnia nam życie. Kto zgadnie o kogo chodzi? O jakiegoś złośliwego, wrednego wirusa rzecz jasna:) Przecież to oczywiste:) Rzeczywiście dopadło nas jakieś świństwo i gra nam na nerwach. W związku z tym, że czuję się kiepsko i mam podwyższoną temperaturę stwierdziłam, że przeczytam coś mega lekkiego, coś takiego przy czym nie będę musiała nadmiernie myśleć. No i sięgnęłam po książkę, którą ostatnimi czasy przytargałam z biblioteki. Przeczytałam kilkanaście stron i dowiedziałam się, że bohaterka rozstaje się z mężczyzną z którym była od kilku lat. I że obojgu jest z tego powodu przykro i że żadne z nich nie sądziło, że tak to się skończy. I że w ogóle kochają się, ale jednak być ze sobą nie mogą. I gdyby na tym się skończyło byłoby w porządku. Ale na kolejnych stronach zostało to samo powtórzone jeszcze milion razy. Aż tak chora nie jestem, nie cierpię na postępującą sklerozę i zapamiętałam za pierwszym razem  i powtarzanie na każdej stronie tego samego zaczęło mnie potwornie irytować. Poza tym nijak nie mogłam zrozumieć rodzinnych relacji bohaterki. Bo tak jak wspomniałam rozstaje się z facetem, ale muszą podzielić między siebie dom i galerię sztuki, którą wspólnie prowadzili. Ona nie chce sprzedać domu, ale też nie ma pieniędzy żeby go spłacić. Za to już na pierwszych stronach dowiadujemy się, że jej ojciec jest wziętym malarzem i zarabia kupę forsy, a matka po którymś ze swoich mężów odziedziczyła pokaźny majątek. Na mój gust w takim wypadku któreś z rodziców po prostu powinno pomóc córce. Jak nie matka, z którą bohaterka nie ma dobrych relacji to przynajmniej ojciec. Ale nie, żadne z nich nie wpada na taki pomysł. Dopiero obecna żona ojca podpowiada bohaterce rozwiązanie: otóż ma sprzedać te obrazy taty, które posiada i w ten sposób uzyskać potrzebną kwotę na spłatę domu. I tu po raz kolejny popadłam w zdumienie. Bo na początku książki czytamy, że bohaterka całe dnie i noce siedzi i kombinuje jak te pieniądze zdobyć. I nic nie przychodzi jej do głowy. A przecież sama prowadzi galerię sztuki więc na pewno ma świadomość, że obrazy ojca są wiele warte. Ale nie wpada na to żeby je spieniężyć i dopiero jej macocha jej sprawczynią objawienia. Jakaś taka bidulka niegramotna z tej naszej bohaterki. Gdy to już mamy za sobą, znaczy wiemy jak nasza bohaterka poradzi sobie ze spłatą domu i galerii (tę ostatnią ratuje wejście do spółki szanownego tatusia) dochodzimy do spłaty rat za dom. I tutaj nasza bohaterka wpada na pomysł, że po prostu musi wziąć na jakiś czas współlokatorów. I właśnie tu uświadomiono mi, że jestem nienormalna. Oto fragment, który objawił tę straszną prawdę: 

"Co najmniej jedna trzecia dzwoniących osób miała psa, często dużego; niemieckie owczarki, labradory, dwa razy pojawił się chart irlandzki, a poza tym dog, rodezyjski ridgeback, rottweiler i pitbull. Na psa także nie mogła się zgodzić. Zaczynała się zastanawiać, czy w ogóle pojawi się ktoś normalny i spokojny, bez partnera, bez dziecka, bez czworonoga, bez nałogów czy kryminalnej przeszłości. Powoli traciła nadzieję i coraz bardziej dręczyło ja pytanie, czy Todd i matka nie mieli jednak racji. Może wszyscy byli czubkami, a ona przecież chce znaleźć zwykłego, normalnego współlokatora."

Mam partnera, psa, dziecko i kota. Jaki z tego wniosek? Jestem poczwórnym czubkiem! Kurcze nie wiem czy to tłumacz czy autorka, ale wypowiedź nie brzmi najlepiej. W ogóle niektóre sformułowania brzmią dziwnie. Na przykład takie:

"Martwił się, ale wiedział, że Francesca jest silną kobietą, która wie czego chce. Zanim pojawił się w jej życiu, przetrwała samodzielnie trzydzieści lat"

Teraz Francesca ma lat 35, pięć lat była z owym partnerem i wychodzi na to, że od pierwszego dnia po narodzinach aż do trzydziestki była zupełnie samodzielna... Sama przetrwała... Jakoś tak dziwnie, nie uważacie? Nie wiem czy to ta choroba uruchomiła we mnie czepialstwo czy co, ale miast czytać i się relaksować ja siedzę nad książką i się wkurzam, dziwię i irytuję na bezmyślność bohaterki. Ale cóż widać my mający partnerów, czworonogi i dzieci, tak mamy... 

Książka o której piszę to "Charles Street 44" Danielle Steel.

16 komentarzy:

  1. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  2. Sorry Madziulec....ale...Ty jesteś pięciokrotnym czubkiem - bo jednakowoż masz: partnera, dwoje dzieci, kota i psa :P

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. A ty masz rację, nie wiem czy i żółwia nie powinnam doliczyć:)

      Usuń
    2. ech....całe życie z wariatami ;) :P

      Usuń
    3. Taka karma a z karmą Edyś nie ma co dyskutować:)

      Usuń
    4. To i ja niejednokrotnie walnięta....

      Usuń
  3. Romansidla sa tak samo madrze napisane, jak horror-filmy nakrecone. Tam wiadomo od pierwszej sceny, ze glowna bohaterka pojdzie o polnocy na cmentarz, choc wie, ze tam grasuja bandy duchow/zombie/zlych ludzi -niepotrzebne skreslic. Tego typu literatura/kinematografia przeznaczona jest dla gimbusow, pod warunkiem, ze w ogole nauczyli sie czytac i wykazuja chec korzystania z tej umiejetnosci, co jest rzadkoscia.
    Zwykla grypa nie wystarczy, zeby ksiazka zainteresowala.
    Wracaj, Madziu, do zdrowia.

    OdpowiedzUsuń
  4. Doprawdy przejmująca historia losów głównej bohaterki;) I że z tego wyszła cała książka? Podziwiam autorkę;)
    Magduś życzę zdrówka:))

    OdpowiedzUsuń
  5. Aha czyli żyjemy w świecie czubków, bo przynajmniej połowa ludzkości posiada przynajmniej jedną z tych 'rzeczy'. Ja właśnie kończę się leczyć, także życzę Tobie szybkiego powrotu do zdrowia:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Obśmiałam się jak norka doprawdy....
    Pozdrawiam ❀

    OdpowiedzUsuń
  7. Ja jestem nienormalna podwójnie - mam kota i psa. ;-)

    Madziu, życzę Ci dużo zdrowia.

    OdpowiedzUsuń
  8. Życzę powrotu do zdrowia.Steel znam z jednej książki i a była dobra, ale to wystarczy.
    Nie kręci mnie świat ludzi bogatych i ich wydumanych problemów.

    OdpowiedzUsuń
  9. To może jakiś klub tych nienormalnych założymy? :) :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Hłe, hłe! Same nienormalne tu widzę, ja oczywiście też się do nich zaliczam, "tylko" poczwórnie, bo mąż, dzieci sztuk 2 i pies! Szybkiego powrotu do zdrowia życzę!

    OdpowiedzUsuń
  11. Opisalam sie i komentarz nie wszedl. jakis pech. to tylko koncowke powtorze, ze zdrowia zycze i eksmisji sublokatora:)

    OdpowiedzUsuń
  12. Dawno, dawno temu przeczytałam kilka książek Danielle Steel. Przestałam je czytać, gdy na jedną bohaterkę spadały po kolei wszystkie plagi egipskie, a ona dalej dzielnie...itd. Książkę, o której piszesz przeczytałam z desperacji w poprzednie wakacje - nie miałam żadnej lektury i wygrzebałam ją z półki koleżanki. I moje odczucia były podobne. Ta bohaterka przede wszystkim drętwa jest. Myślę też, że wiele zawiniła słabe tłumaczenie. Generalnie znów odechciało mi się sięgać po Steelową, nawet w przypadku braku innych lektur

    OdpowiedzUsuń