Jestem w potelewizyjnym szoku!

Zdjęcie pochodzi STĄD

Jestem w ciężkim szoku. Szok jest z gatunku tych długotrwałych. Nie mogę się z niego otrząsnąć. Poza tym mój światopogląd uległ zmianie a krucha psychika nie wytrzymała zderzenia z rzeczywistością. Zapytacie zapewne: "a cóż się stało?" A nawet jeżeli nie zapytacie to i tak wiem, że ciekawość będzie was gniotła. A że gniecenie i uwieranie na dłuższą metę jest niewygodne nie mogę do tego dopuścić. Dlatego wyznam z miejsca co się wydarzyło. Znacie powiedzenie o znalezieniu się w nieodpowiednim miejscu i nieodpowiednim czasie? Otóż można je zastosować również do włączania urządzeń. Ni mniej ni więcej włączyłam telewizor w nieodpowiednim momencie. Chwila była późna, przeskakiwanie po kanałach miało przynieść mi chwilę niewymagającej rozrywki i relaksu. I tak doskakałam do programu na którym wyświetlano "Ekipę z Warszawy". Obejrzałam. Wiem, że nie mam się czym chwalić. Powinnam natychmiast przełączyć i nie narażać się na tak drastyczne przeżycia. Ale nie mogłam. Obejrzałam z szeroko otwartymi oczami. I długopisem w ręku. Długopis i zeszyt mam zawsze koło łóżka, bo czasami wpada mi do głowy jakiś pomysł, myśl, która natychmiast nie zapisana może umknąć na zawsze, a jak wiadomo jak ktoś pisze to takie dopadające znienacka myśli bywają bezcenne. Tym razem jednak mój zeszyt został zabazgrany fragmentami z owego programu. Obawiałam się bowiem, że sama z siebie nie zapamiętam.
Ale zanim dojdę do fragmentów przyznam się, że nadal nie mogę dojść do ładu z tym co zobaczyłam. Big Brother przy Ekipie to nawet nie przedszkole, to żłobek dla naiwnych i nie znających życia. Ekipa z Warszawy to program pokazujący młodych ludzi mieszkających pod jednym dachem i żyjący przede wszystkim po to by imprezować i się bzykać. Przepraszam, nie ujęłam tego precyzyjnie. Bzykać wszystko co się rusza. Organizatorzy programu wyszli naprzeciw ich pragnieniom i zabierają ich na imprezy, dostarczają alkohol, ba nawet zatroszczyli się o specjalny pokój zwany bzykalnią. Mamy więc picie do nieprzytomności, rzyganie, obściskiwanie się, dokładne informację o tym co kto komu kto i gdzie włożył, chciał włożyć, nie włożył... Wszędzie mamy kamery. W bzykalni również, a bywa ona bardzo chętnie używana. Szok, którego doznałam dotyczy w szczególności dwóch rzeczy. Po pierwsze w głowie mi się nie mieści, że mając świadomość tego, że wszystko co robią jest filmowane i pokazywane oni nie tylko to robią. Oni są z tego dumni. Po drugie nie rozumiem osób spoza grupy, które po imprezach przyjeżdżają do owego domu i wędrują z mieszkańcami do owego pokoju bzykania. I są dumni, że występują w telewizji i taki gwiazdor z Ekipy zwrócił na nich uwagę. Świat ani chybi zwariował. Ale poza zdziwieniem zawdzięczam temu programowi dużo więcej. Odkryłam mianowicie całkiem nowy język i sposób wyrażania. Niby mówią po polskiemu, ale jednak kurczę, zupełnie inaczej. Proszę bardzo oto jeden z nowych zwrotów, które poznałam:
"Cieszyć się w chuj".
W całym swoim życiu tak się nie cieszyłam i nie wiedziałam, że można. Poza tym wypowiedzi uczestników są intrygujące:
"Ptyś to taki tatuś. Dba o swoich dymaczy żeby mogli dobrze dymać na mieście". "Paweł ma larwy na siusiaku", "Nie bawię się nią ale jej cipką" "Mój naganiacz i ja to dwie różne osoby. Nie mogę odpowiadać za to co on robi". Te ostatnie dwa zdanie mogą nie być dokładnie zacytowane, bo nie zdążyłam zapisać słowo w słowo, ale sens pozostał.
Zazwyczaj jak o czymś napiszę emocje opadają i jest mi lepiej. Tym razem jednak nadal jestem zdumiona i oszołomiona. I czuję się tak jakbym odbyła wycieczkę po specyficznym ogrodzie zoologicznym. Przerażające jednak jest to, że za kilka lat może się okazać, że to ja będę siedzieć w klatce, a tacy ekipopodobni będą przychodzić mnie oglądać...