Joanna Włodarska
Zagubione
- Jeszcze trochę i nasza strużka pod nogami zamieni się w strugę – wymamrotała jedna z nich.
- Może prędzej dojdziemy do jakiejś cywilizacji – odpowiedziała druga ocierając jednocześnie twarz i usiłując dojrzeć coś przez ścianę deszczu. Niestety – cywilizacji widać nie było. A przecież w przewodniku było napisane:" Spacer górską ścieżką będzie miłym urozmaiceniem wycieczki w okolicy naszego miasteczka. Malownicze położone jest u stóp jednego z najbardziej urokliwych pasm górskich w Sudetach. W pobliżu szlaku spotkać można rzadkie gatunki fauny i flory. W parku krajobrazowym zamieszkują rysie, wilki i niedźwiedzie". Jakby na przypomnienie tych słów jedna z kobiet rozejrzała się niespokojnie dookoła.
- Co się stało? Widzisz coś? - zaniepokoiła się druga. -Nic a nic. Tylko mi się te wilki i niedźwiedzie przypomniały. -O matko i córko! Nie wspominaj mi o tym! Siostra, gdzieś ty mnie przywiozła. Ja jestem dzieckiem miasta. Lubię usiąść sobie na tarasie kawiarni, popatrzeć na zieleń wokół, na kwiaty, na wróble i gołębie.
- Wiesz, Ewka, zieleni wokół to ci tu chyba nie brakuje? Ptaków też pewnie tu sporo. - z sarkazmem skwitowała starsza z sióstr.
-Ha, ha – powiedziała ponuro Ewka. Zrobiła krok do przodu i wrzasnęła jak opętana. -Co się stało? - Nic. Kałuża. Po kostkę. - odparła Ewka.- Miśka, zrób coś, ja już nie mam siły. - wyjęczała.
- Ewik, ogarnij się. Co ci zrobię? Na barana cię nie wezmę. W przewodniku stało napisane jak byk: przyjemna wycieczka, nawet dla niezbyt zaawansowanych piechurów. Nie moja wina, że akurat lunęło. Idziemy dalej. Tam musi być jakaś cywilizacja.
- Bo co, autor przewodnika tak napisał? -Aha. Nie mógł się przecież mylić we wszystkim. Ewka spojrzała na siostrę nieco nieprzychylnym wzrokiem i z miarowym chlupotaniem w przemoczonych butach ruszyła dalej. Podeszły pod kolejną górkę. Nad wierzchołkami gór, zza chmur nieśmiało wychynął księżyc. Dziewczyny stanęły i zmęczone oparły się na kijkach. Deszcz padał nadal.
- Ale pięknie! Kiedy ostatni raz widziałaś taką pełnię?- Zapytała Miśka patrząc na młodszą siostrę.
- W zeszłym miesiącu, przez okno. Z ciepłego łózka. - odpowiedziała Ewa, ale uśmiechnęła się do siostry. Nagle usłyszały z pobliskiego lasu przeciągle wycie. Drgnęły przestraszone i chwyciły się za ręce.
- Wilk. - Wyszeptały obie.- To na pewno wilk. Chodźmy prędko. Może naprawdę tam dalej są jakieś domy. Wszystko wokół jakby zamarło. Wtem zabrzmiał głośny wystrzał. - Boże, jeszcze ktoś strzela, ja się boję. Ewa zbiegła na bok ścieżki i przytuliła się do pnia drzewa.
-Może poczekamy tu do rana?
- Pst, poczekaj, coś widzę. Miśka zrobiła sobie daszek z ręki i wpatrywała się przed siebie. - Widzę światło.Idziemy!
- A jak to kłusownicy?
- No przecież nas nie zastrzelą! A na pewno wiedzą gdzie jesteśmy i jak znaleźć jakieś schronienie. - Ja już mam wodę wszędzie. W plecaku też. Ewa, choć nadal przerażona, musiała zgodzić się z siostrą. Nie zapowiadało się na to, że deszcz przestanie padać i robiło się coraz chłodniej. No i ten wilk. Ruszyły dalej. Światełko coraz wyraźniej przeświecało przez gałęzie. Doszły do rozwidlenia drogi, wąska ścieżka dalej pięła się w górę. W stronę światła prowadził zaś jakby szeroki trakt. Dziewczyny chwyciły się za ręce i ruszyły odważnie traktem. Za zakrętem, w księżycowej poświacie, dostrzegły mur. Jakby wystrzępiony, mocno nadszarpnięty zębem czasu. Spod jasnego tynku widać było kamienne fragmenty. Po murze wspinał się skłębiony, gęsty bluszcz.
- Pamiętasz ten horror " Czerwona róża"? Tam też był taki mur i taki bluszcz – Ewa miała skojarzenie niekoniecznie dodające otuchy. Miśka postanowiła udawać, że nie usłyszała pytania. Ale w wyobraźni stanęły jej sceny z filmu.
-Idźmy wzdłuż muru. Tam musi być jakieś wejście. - Oby nie żelazna, kuta brama, bo jak Boga kocham, nie wejdę – powiedziała Ewa. Ruszyły, przedzierając się przez imponujące krzaki i pokrzywy. Niestety, wzdłuż muru nie było ścieżki.
- A właściwie dlaczego nie idziemy traktem? - Zapytała Ewa zatrzymując się gwałtownie.
- Bo przecież nie wiemy kto tam jest. Lepiej najpierw się podkraść i zobaczyć. - Wyjaśniła jej siostra. - No fakt, lepiej. Sapnęła Ewa i odgarniając chaszcze ruszyła dalej. Coś zaskrzypiało przed nimi. Przykucnęły rozglądając się dookoła.
- Jest, zobacz! Brama!- Rzeczywiście. Przed nimi zamajaczył zarys drewnianych wrót. Brama miała półokrągłe sklepienie. Wielkie jak wrota od stodoły drzwi były lekko uchylone. Ze środka pobłyskiwało nikłe światełko.
- Ktoś tam jest – wyszeptała Miśka zbielałymi wargami – skradamy się. Niczym Indianie, w przysiadzie, w miarę bezszelestnie, dziewczyny zaczęły się podkradać. Nagle z dziedzińca znowu dobiegło przerażające wycie. Drgnęły
- To chyba nie jest wilk. Szepnęła uspokajająco Miśka. A wiatr jest w naszą stronę, może nas nie wyczuje. Podkradały się dalej. Dotarły do drewnianych, omszałych wrót. Jedna przez drugą jęły spoglądać przez szparę. Zmartwiały. W księżycowej poświacie stał wysoki mężczyzna z długim nożem w ręce. Na rurze opartej na dwóch fragmentach muru wisiała okrwawiona dzicza skóra. Obok mężczyzny siedział pies przypominający wilka, z boku stała strzelba.
-O Bosz! Bandyta! - wyszeptała Miśka. Uciekamy! Ale było za późno. Pies zerwał się z krótkim szczeknięciem. Mężczyzna odwrócił się, spoglądając za nim. W jego ręce złowrogo połyskiwał na czerwono wielki nóż. Dziewczyny zamarły. Ze strachu nie mogły się ruszyć. Pies z warkotem stanął przed nimi. Podniósł przednią łapę, wyprężył ogon i krótko szczeknął. Mężczyzna podążył w ich kierunku.
- Bruno! Siad! Dobry pies. Bruno faktycznie siadł nieruchomiejąc. Dziewczyny też ani drgnęły. Miśka ukradkiem zaczęła macać za sobą w poszukiwaniu jakiejś broni. Usłyszały zbliżające się kroki mężczyzny i spojrzały z przestrachem na niego. Wydał się im imponujący. Wysoki, w skórzanych oficerkach, z mokrymi, zaczesanymi do góry, dość długimi włosami. Nóż nadal trzymał w ręce.
- Co wy tu robicie? - Zapytał zaskoczony ich widokiem.- W taką sakramencką noc, same, w górach?
- Chyba zabłądziłyśmy – Miśka wstała i wyprostowała się z godnością, zasłaniając sobą młodszą siostrę. - Zobaczyłyśmy światło i...przyszłyśmy. Zamilkła zmieszana.
Mężczyzna zrobił krok w ich stronę. Miśka drgnęła przestraszona, ale uniosła hardo podbródek i gwałtownym ruchem wyciągnęła gruby konar schowany dotąd za plecami, jej wzrok skupił sie na ostrzu noża. Mężczyzna jakby się zreflektował i schował nóż do przytroczonej u pasa pochwy. Wyciągnął przed siebie obie ręce. - Przepraszam, przepraszam, nie bójcie się. Nie jestem zbójem ani kłusownikiem. Jesteście bezpieczne. Dziewczyny nadal jeszcze niepewnie zaczęły wyplątywać się z krzaków. Pies podbiegł do nich, machając przyjaźnie ogonem, a mężczyzna wyciągnął dłoń pomagając im wydostać się na twardy i nie zarośnięty grunt.
- Chodźcie do środka, przemokłyście do suchej nitki. Miśka i Ewa podążyły za nim, nadal jednak rozglądając się podejrzliwie. Wydawało się, że jest tu sam. Przeszły przez bramę i ich oczom ukazał się duży, wybrukowany kamieniami, dziedziniec. Na jego krańcu stał kamienny dom. W oknach pobłyskiwało światło. Mężczyzna szerokim gestem otworzył skrzypiące drzwi i zaprosił je do środka.
- Wejdźcie, siądźcie przy ogniu, zdejmijcie te mokre łachy. Zaraz zaparzę gorącą herbatę. Siostry z ciekawością rozglądały się wokoło. Znajdowały się w ogromnej kuchni. Pod oknem stał drewniany, potężny stół, u jego szczytu, w kamiennym kominku płonął ogień, po drugiej stronie pomieszczenia była rozgrzana kuchnia kaflowa. Ich gospodarz podszedł do kuchni i postawił na fajerkach duży, metalowy czajnik. Z szafki nad zlewem wyjął kubki, sięgnął po herbatę. Dwie zmęczone turystki uspokoiły się już całkowicie. Tym bardziej, że Bruno położył się na dywaniku przed kominkiem i popatrywał na nie przyjaźnie, zamiatając wokół ogonem.
- Zaraz dam wam jakieś suche ciuchy.
Spojrzały na stojącego przed nimi mężczyznę.
- Krzysztof jestem – przedstawił się wyciągając rękę. - Michalina, a to moja młodsza siostra Ewa – Miśka uścisnęła mu dłoń. - Chodź, poszukamy czegoś suchego. - Krzysztof uśmiechnął się i nadal trzymając Miśkę za rękę pociągnął ją za sobą. W sąsiednim pomieszczeniu stało tylko wiekowe łóżko nakryte ręcznie szytą kapą i równie stara, rzeźbiona szafa. Z jej czeluści Krzysztof wyciągnął dwa swetry i dwie pary spodni.
- Spodnie należą do mojej siostry, a swetry, no cóż, mogą być trochę za duże, są moje. Ale przynajmniej suche. W łazience powinna być ciepła woda i czyste ręczniki. Miśka patrząc na niego dopiero teraz zauważyła, że miał niesamowicie błękitne oczy. - o Jezu! - jęknęła w duchu. - brunet z niebieskimi oczami, przepadłam... Krzysztof też jakby się zapatrzył. Zauważył rumieniec na jej policzkach. Podszedł i otarł krople spływającą po jej twarzy.
- Zginęliście, tu czy co? - Dobiegł do nich głos nadchodzącej Ewy. - Kapie ze mnie! Miśka pośpiesznie odwróciła się do siostry – masz, przebierz się, bo jeszcze mi się rozchorujesz, a wtedy mama mnie zabije! Ewa obrzuciła ich uważnym spojrzeniem. - Ocho! Pomyślała. Coś jest na rzeczy. Miała 17 lat i jak to nastolatka zaczytywała się w romansach.. Gdy wróciła z łazienki jej siostra siedziała już przy ogniu, głaszcząc psa i popijając herbatę. Opowiadała Krzysztofowi jak się znalazły w środku nocy, w nawałnicy, pod jego domem. Krzysztof pokręcił głową – no jasne – powiedział. Wiem, w którym miejscu się zgubiłyście. W zeszłym tygodniu ktoś połamał drogowskaz. Jakbyście poszły ścieżką w lewo już dawno byłybyście w łóżkach! To pewnie ci sami kłusownicy, którzy wnyki zastawili. Dzisiaj znalazłem w nich dzika. Już nic nie można było zrobić.
- To stąd ten strzał – wyrwało się Ewce.
- Dokładnie – potwierdził.
- A skąd masz broń? - Zapytała Miska nagle znów zaniepokojona.
- To proste. Jestem nowym leśniczym w Malowniczym. Słyszałem, że znowu zaczęli tutaj kłusować i wybrałem się z Brunem na obchód.
- A ten dom? Jest niesamowity, musi mieć ze 300 lat!
- Ponad 300 – odpowiedział Krzysztof. - Kupiłem go w zeszłym roku. Zakochałem się w nim i jego historii. Ale nadal niewiele wiem o Was – uśmiechnął się.
- Jestem nową nauczycielką biologii w liceum, w Malowniczym. Od września zaczynam. Na razie mieszkam u Majki, w pensjonacie i szukam czegoś dla siebie na stałe. A Ewa przyjechała do mnie na wakacje. To wszystko.
- Czyli nie jesteś turystką? - upewnił się Krzysztof.
- Nie, Malownicze to teraz także i mój dom, ale powiedz, dlaczego kupiłeś taki stary, zrujnowany dom na odludziu?
- Bo zaczarowała mnie jego historia. Jest to zresztą też historia mojej rodziny, bo dom ten pod koniec roku 1687 wybudował mój przodek. Joachim był rycerzem. Wiernie służył swojemu księciu, który władał tymi ziemiami. Niestety – gdy książę został podstępnie zamordowany, jego następca skazał na banicję wszystkich służących mu rycerzy. Joachim się nie ugiął i postanowił walczyć o sprawiedliwość. Skrzyknął podobnych mu, wyjętych spod prawa banitów i zaczęli zbójować. Grabili i napadali popleczników mordercy, a ten dom, ukryty w leśnej głuszy, w niedostępnych, był ich schronieniem. Nie wiem jak skończyła się historia Joachima, ale wiem, że dom przetrwał i ród także, bo przecież stoję tu przed wami – zakończył Krzysztof swoją opowieść.
Wszyscy się zamyślili. Słychać było tylko strzelanie ognia w kominku.
- Już świta – powiedziała Miśka, patrząc w okno. - Chodź, zobaczymy – Krzysztof wyciągnął do niej rękę. Ewa drzemała oparta o psa. Miśka ujęła jego dłoń i wyszli razem na zewnątrz. Nad górami wstawał różowy świt. Mgła unosiła się nad szczytami, powietrze pachniało świeżością i wilgocią. Po deszczu zostało tylko wspomnienie.
- Pięknie tu – szepnęła. Tylko chłodno.
- Dlatego kocham góry – odparł Krzysztof, po czym objął ją i przytulił. Bo jeszcze zmarzniesz – szepnął. Dobrze, że tu zostajesz...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz