Boonsboro czyli jak zaskoczyłam samą siebie

Z Norą Roberts to ja miałam solidny problem. A właściwie, nie. Wróć. Tak naprawdę to nie miałam z nią żadnego problemu. Po prostu jej nie czytałam. Raz na wakacjach, zrobiłam wyjątek i przeczytałam coś jej autorstwa. Bodajże z lilią w tytule. I to nie tak, że nie próbowałam. Próbowałam, ale zwykle po kilku stronach zaczynałam podsypiać, albo ziewać, albo... Po prostu nie szło mi i tyle. Więc sobie darowałam. Aż do teraz:) Zaczęło się od Sabinki z Sabinkowego czytania. Wymieniałyśmy się opiniami i tytułami ostatnio czytanych książek i własnie ona rzuciła, że przeczytała trzecią część Boonsboro. I że takie fajne. I że powinnam koniecznie. I że moje klimaty. I że Nora Roberts... I tutaj możecie sobie wyobrazić moją minę. Boonsboro, może być, cokolwiek to miało znaczyć ale Nora? Zmarszczyłam sceptycznie nos. A potem Sabinka rzuciła:
- Stary hotel, duch, księgarnia...
Nie powiem coś mi tam w duszy zadrgało ale nie na tyle żebym chciała przeczytać. Ale traf chciał, że tego samego dnia byłam w bibliotece i na półce z oddanymi książkami stała właśnie pierwsza część tego cyklu "Teraz i na zawsze". Uznałam, że w takim razie ani chybi to musi być przeznaczenie. I że ostatecznie najwyżej wezmę i oddam jeżeli mi nie podejdzie. No i moi kochani wsiąkłam! Ale od razu mówię, że jestem chyba dość specyficzną czytelniczką. Bo dla mnie wątek romansowy był mało istotny. Znaczy nie to, że nie polubiłam Becketta Montgomery  i Clare. Ovena i Avery. Rydera i Hope. Nawet w trakcie lektury im kibicowałam, choć i bez tego było jasne jak słońce, że wszystko się ułoży. Ale może od początku.
Clare jest właścicielką księgarni, mamą trójki chłopców i wdową. Wróciła do swojego rodzinnego miasteczka Boonsboro po śmierci męża. Nie jest jej łatwo, ale ma dla kogo żyć. Zresztą poza synkami ma też grupę oddanych przyjaciół, w tym Becketta Montgomerego, jednego z trzech przystojnych braci, który

na dodatek w czasach szkolnych kochał się w niej na zabój. I chyba nigdy nie przestał. Poza Beckettem  w Boonsbooro mieszka przyjaciółka Clare, Avery, właścicielka restauracji, a druga, Hope też ma się już w niedługim czasie pojawić w miasteczku. Trzech braci, trzy kobiety, trzy tomy o braciach Montgomerych... Właściwie reszty można już się domyśleć na początku. Więc co takiego się stało, że przeczytałam ciurkiem wszystkie trzy książki? Hmmm... Bo co tam miłość i inne jej przyległości. Romans to furda w porównaniu z remontowaniem starego hotelu, z meblowaniem go, z odkrywaniem tajemnicy zagadkowego ducha!:) W pierwszym momencie urzekł mnie właśnie hotel i księgarnia. 
I klimat miasteczka. I opisy wnętrz hotelowych. Pokoje nazywane od sławnych literackich par i urządzane tak by oddawały charakter tych postaci. I tak zupełnie niezauważalnie wciągnęłam się w życie Becketta i jego braci. Tak samo zresztą było z Clare i Hope i Avery. Lubiłam wpadać do restauracji na Pizzę Wojownika, lubiłam zaglądać do księgarni "Przewróć stronę" i patrzeć co pojawiło się na wystawie, polubiłam mamę trzech braci Montgomerych,   ich pracę nad przywracaniem świetności starym budynkom... W końcu trzymałam też kciuki za Elizę, ducha, który mieszka w hotelu i czeka od XIX w... Na co? To też mnie intrygowało.  Zresztą Eliza to duch z charakterkiem, z jednej strony strzegący starego budynku i czujący sympatię do właścicieli i gości ale umiejący też pokazać rogi gdy coś mu się nie podoba albo gdy najzwyczajniej chce doprowadzić swój plan do skutku. No i tak moi kochani przeprosiłam się z Norą Roberts. I muszę powiedzieć, że bardzo przyjemnie spędziłam czas w Boonsboro. I nawet trochę mi szkoda, że tych Montgomerych nie było z pięciu... Bo chętnie bym wróciła i znów powłóczyła się po znanych już kątach i popodglądała  życie mieszkańców miasteczka:)