Wyznanie z uchylonej szuflady...

Głos oddaje panu Sebastianowi: 

Sebastian Gołuch

„WYZNANIE”

Widzisz księżyc? On nie świeci własnym światłem, lecz światłem odbijającym się od niego. Mimo że nie świeci własnym światłem, potrafi rozświetlić nawet najbardziej ciemną noc. Tak jak moja miłość do Ciebie i ten moment gdy Cię widzę, rozjaśnia mój każdy kolejny dzień, nawet ten najgorszy. To światło jest mocne, stabilne, i choć w czasie zaćmienia go nie ma, to i tak po pewnym czasie powraca i jest dokładnie takie samo jak wcześniej. Zupełnie jak z uczuciem, którym Cię darzę. Mimo iż są gorsze dni, kiedy się kłócimy i nie odzywamy się do siebie to i tak po czasie powraca ponownie to światło, które rozświetla mi drogę. Drogę wprost do Ciebie. Drogę, którą wiem, że zawsze do Ciebie trafię, ilekroć bym odchodził, zawsze będę mógł do Ciebie wrócić i być nawet w tych najgorszych chwilach. W chwilach pełnych łez i rozpaczy. Mam nadzieję, że to światło będzie w nas już na zawsze, choćby po to, abyśmy nie zapomnieli o sobie.