Co na spotkaniach autorskich zaskoczyć autora może...

Bardzo lubię spotkania autorskie. Uwielbiam bezpośredni kontakt z czytelnikami, możliwość porozmawiania (a kto mnie zna wie, że mówić to ja lubię:)) i to, że na takie spotkania przychodzą zwykle ludzie mi życzliwi. Ale istnieją rzeczy które totalnie mnie zaskakują i które mówiąc słowami Ferdynanda Kiepskiego nie śniły się nawet fizjologom. I tak na jednym ze spotkań gdy nadszedł czas zadawania pytań z tylnego rzędu powstała elegancka starsza pani, odchrząknęła i wskazując na mnie palcem zapytała:
- A gdzie babcia?
Rozejrzałam się po sali ale starsza pani patrzyła ewidentnie na mnie, a wzrok miała wyraźnie oskarżający.
- Moja babcia? - zapytałam grając na zwłokę, bo szczerze mówiąc wolałam nie odpowiadać gdzie w tej chwili przebywa mojej świętej pamięci babcia, bojąc się, że przez dźgającą we mnie paluchem panią zostanę źle zrozumiana. 
- No pani! A matka?
Tu było łatwiej. Mogłam podać dokładne miejsce pobytu mojej mamy, ale nie bardzo rozumiałam po co komu ta wiedza. Cała sala wyglądała na równie skonsternowaną co ja. Myślę, że moja mina w tym momencie była z cyklu tych bezcennych. Starsza pani natomiast wyprostowała się jak struna i z pretensją powiedziała:
- No tak! Bo pani mówi o mężu, że zawiózł coś tam do wydawnictwa, o córce, o przyjaciółce... No a kto tu jest najważniejszy? Kto panią powołał na świat?
- Babcia? - rzucił ktoś z sali nieśmiało i tu muszę się wam przyznać, że nie wytrzymałam. Cóż tu dużo mówić pisarz też człowiek i też może mieć chwilę słabości. Po prostu sytuacja mnie przerosła i zupełnie niegodnie leżałam na stoliku nakrytym eleganckim zielonym obrusem i przysłoniwszy się książką płakałam ze śmiechu.
Starsza pani nie poznała się na komizmie sytuacji i wyszła. Jeżeli by kiedykolwiek to czytała niech przyjmie moje najszczersze przeprosiny.
Innym razem na spotkanie poza czytelnikami przyszedł też dziennikarz pewnej lokalnej gazety. Scenariusz standardowy dla spotkań, najpierw rozmowa prowadzącego ze mną, potem pytania przybyłych. W pewnym momencie powstaje dziennikarz i pyta, cytuję:
- A po co pani właściwie napisała książkę, przecież inni zrobili to już przed panią i we wszystkich chodzi o to samo...
Muszę wam powiedzieć, że w pierwszym momencie zbaraniałam. Po sali przeleciał śmieszek, dziennikarz wyglądał na bardzo dumnego ze swojego podchwytliwego i szczwanego pytania. 
- Hmmmm....  - powiedziałam po chwili zastanowienie - A ogląda pan mecze? - zapytałam modląc się, żeby był miłośnikiem sportu.
- Oczywiście - przytaknał nieco zaskoczony dziennikarz.
- A po co? - zapytałam niewinnie - Skoro widział pan jeden to chyba wystarczy.... We wszystkich przecież banda facetów biega za jedną piłką i na mój skromny gust chodzi w nich dokładnie o to samo...
Tym razem to dziennikarz zbaraniał.
Z kolei po innym ze spotkań młode dziewczę zapytało czy muszę używać tylu niezrozumiałych słów, bo ona też chce zostać pisarką, ale czy mogłabym tak jakoś prościej po ziomalsku jej to wszystko przetłumaczyć. Nie mogłam, ale w sumie to może dobry pomysł napisać poradnik dla początkujących pisarzy po ziomalsku... Ale to za parę lat, bo jak na razie sama jestem bardziej początkująca niż zaawansowana:)
A swoją drogą to macie pomysły jak napisać coś po ziomalsku??? Wszystkie sugestie chętnie przyjmę:)