Przerażająca podświadomość

Dzisiaj rano zadzwoniła do mnie koleżanka. Nie zamierzam tutaj oczywiście opisywać rozmowy, ale w pewnym momencie zeszła na psy. I bynajmniej nie chodzi mi o to, że tak podupadła, ale zeszła na takie rzeczywiste psy z futrem i łapami. Koleżanka powiedziała, że ktoś stwierdził, że psa się ma takiego jakiego się w danym momencie potrzebuje.  I ona się z tym zgadza. Po odłożeniu komórki zastanowiłam się nad tym głęboko. Jeżeli stwierdzenie ma w sobie choć trochę prawdy to nie wiem co mnie opętało gdyk brałam Pulet. Nie mam pojęcia po co miałby mi być potrzebny pies, który zjada wszelkie gałki od mebli, wstaje o piątej rano i kradnie. Widać zamarzył mi się nieświadomie pies przestępca. Pulet bowiem kradnie na potęgę i zaczyna w tym osiągać prawdziwe mistrzostwo. Jest prawdziwym psim wirtuozem złodziejstwa.  Odkąd przybyła do naszego domu zabawki Tyśka są w nieustannym niebezpieczeństwie, tak samo jak pranie  w łazience i kapa na łóżku. Ta ostatnia tylko wtedy gdy zwisa. W innym wypadku nie jest interesująca. Na całe szczęście Pulet nie interesuje się butami, bo tego bym nie zniosła. Obuwia nie kradnie, widać memłanie butów nie jest tak rewelacyjne jak przykładowo rzucie skarpet. Ale ponoć o gustach się nie dyskutuje. Ale to wszystko to pestka w porównaniu z tym jak mój pies kradnie jedzenie. Miałam już do czynienia z różnymi psami. Takimi co to podkradały suchy chleb i takimi, które dałyby się pokroić za obierki z ziemniaków. Ale nie miałam jeszcze do czynienia ze stworem wszystkożernym. Pulet bowiem jada wszystko, pod warunkiem, że nie jest to w jej misce. Nie ma znaczenia czy to kiełbasa, ogórek małosolny, arbuz czy cebula. O ile można to zwędzić ze stołu jest pyszne! Ale jeżeli ktoś myśli, że ona tak po prostu włazi na stół i zżera, jest w błędzie. Robi to jakoś tak, że trudno ją przyłapać na gorącym uczynku. Gdy już coś zwędzi i w tajemnicy pożre przychodzi do pokoju i z miejsca przeprasza. Na pysku ma wypisane wyznanie winy, które brzmi mniej więcej tak:
- O ja nieszczęsna znowu to zrobiłam! Ale to nie moja wina! Naprawdę! Ten ogórek sam się na mnie rzucił i to prosto do pyska!
Znając zbrodniczą naturę Puletki w domu panują podwyższone zasady ostrożności jedzeniowej. Zgodnie z nimi stawiamy wszystko wysoko poza zasięgiem psiego pyska. Ale to też nie zawsze skutkuje. Pies bowiem należy do sprytnych i nie poddających się z byle powodu. I tak ostatnio wyżarła nam całą górę wafelków własnej roboty, które stały na najwyższej półce etażerki. Żeby tego dokonać musiała wejść na łóżko, stamtąd wspinać  się na dwóch łapach żeby dosięgnąć talerza i pojedynczo ściągać wafle. Ani jeden się nie uchował. Wyczyściła talerz do czysta. Jednak mistrzostwem albo szczytem szczytów była kradzież resztki zupy. Otóż mój pies zestawił (tak dobrze widzicie - zestawił) sobie z kuchenki garnek i zjadł to co w nim było. Nie wiem jak tego dokonała. Ale fakty są takie, że garnek równiutko sobie stał na podłodze, a w kuchni nie było nawet kropli wylanej zupy. Gdyby garnek został zrzucony zostałby jakiś ślad a tu nic! Poza tym Pulet ma jeszcze jedną słabość: piwo. Na widok butelki siada i wpatruje się w nią miłośnie. Gdy się nie reaguje sugestywnie trąca pyskiem rękę i to zwykle tę która butelkę trzyma, tak, że nieszczęsny piwosz rozlewa wokół siebie zawartość butli, na którą pies natychmiast się rzuca. Zawartość nie butlę. Opisuje to nie po to żeby się skarżyć na psie wybryki. Opisuje, bo jestem pod wrażeniem mojej własnej przerażającej podświadomości. Jeżeli to jest właśnie pies, którego potrzebowałam jasno z tego wynika, że był mi potrzebny osobnik wkurzający mnie skoro świt, kradnący i ze skłonnością do alkoholizmu. Nie wiem jak wam ale mi wydaje się to bardzo niepokojące...