Jak mi męża zdruzgotało tak, że postanowił umierać

Aniela z filmu: Pora umierać

Zdruzgotało i to w jednej minucie. Stało się to przed telewizorem. Zobaczył mianowicie reklamę z Bogusławem Lindą.  Boguś kojarzył się mu bowiem z twardzielem, takim  co go nic nie złamie i w ogóle. A tu bach! Linda reklamujący Geriavit! Mój mąż najpierw gęsto mrugał, a potem z westchnieniem stwierdził: Świat się kończy, ani chybi pora umierać! A jaką miał przy tym minę! Trzeba było to widzieć, bo opisać się nie da.
W każdym razie tym swoim pełnym żalu: "pora umierać" przypomniał mi o filmie z Danutą Szaflarską w roli głównej. Widzieliście? Cudny, mądry i nostalgiczny. No i kręcony w Otwocku, czyli u mnie:) Szczególnie podobały mi się sceny gdy starsza pani wraca we wspomnieniach do lat młodości. Niby mało jest tych wstawek, ale są tak zrobione, że zostają w pamięci. I ta scena gdy Aniela załamana stwierdza, że zgodnie z tytułem: pora umierać i ubiera się w czarną suknię, zasłania czarnym materiałem lustra, dzwoni do syna i odwołuje wizyty, a potem kładzie się z mocnym postanowieniem, że to już koniec! Nie oglądałam filmu ponad rok a nadal ta scena stoi mi przed oczami tak jakbym widziała ją przed momentem. Na całe szczęście to tylko chwilowe załamanie i starsza pani summa summarum wstaje i bierze sprawy ratowania swego domu we własne ręce. Bo właśnie o to w tym filmie chodzi: o dom, na którym każdy (syn, bogaty sąsiad) poza samą Anielą chce zbić majątek. Syn sprzedając go, bogaty sąsiad kupując i wyburzając ruinę, po to by na jej miejscu postawić coś nowoczesnego i przynoszącego kupę forsy. Ale ten dom to nie tylko ściany. To całe życie starszej pani, to wspomnienia, które związane są z każdym przedmiotem, pokojem, ogrodem, starą huśtawką. Ehh piękna opowieść o pięknym człowieku, o samotności, którą rozprasza jedyny przyjaciel - suczka Fila o niezłomności i miłości. No i tak Linda i jego Geriavit do spółki z mężem mym własnym załatwili mi plany na wieczór, bo właśnie odczułam nieprzepartą ochotę na obejrzenie tego filmu. Was też zachęcam do zerknięcia, przy okazji można popatrzeć sobie na Świdermajery (to w nich kręcone są sceny), bo w rzeczywistości z roku na rok jest ich coraz mniej i jak tak dalej pójdzie to cały wysiłek pana Andriollego (to on był twórcą stylu świdermajer) pójdzie na marne żeby nie powiedzieć z dymem (co chwila któryś z tych drewniaków płonie i ginie a z nim niepowtarzalna historia i urok Otwocka). No ale nie o tym miało być, choć w sumie to może kiedyś napiszę coś i o tych pięknych starych budynkach i o historii miasta - uzdrowiska. Przyjeżdżali tutaj kurować się suchotnicy. Ponoć klimat otwocki przesiąknięty żywicznym powietrzem doskonale im służył.  A właśnie jak ktoś pamięta Szaleństwa panny Ewy to tam też Otwock jest pokazany. No dobrze kończę już a na zakończenie kilka zdjęć urokliwych drewniaczków:

Pensjonat Gurewicza (ponoć największy drewniany budynek w Europie) dziś.

A to Gurewicz przedwojenny.

Dom przy ul. Kościelnej

To też Kościelna dom Perechodnika, Żyda, który napisał po wojnie książkę "Czy jestem mordercą?"

A to urokliwy obrazek znalazłam go TUTAJ

A to pełna uroku wiosna.