Zjedz sobie truchło...

Aaaaa! Tak mam ochotę zacząć. Dzisiejszy wieczór spędziłam przed telewizorem. Najpierw nie mogłam się oprzeć, bo okazało się, że na programie CBS Drama emitowany jest pierwszy odcinek... Dynastii:) Stwierdziłam, że serial podczas którego w latach 90 ulice pustoszały, bo wszyscy z zapartym tchem śledzili losy rywalizujących rodzin Carringtonów i Colbych zasługuje na obejrzenie:) I obejrzałam. Szczerze mówiąc Dynastię pamiętam piąte przez dziesiąte. Oczywiście wiem kim byli:  Blake Carrington, Krystle, Alexis... Ale szczegóły uleciały. Dzisiejszy odcinek zakończył się niebywale dramatyczną sceną, w której to Blake  traci wzrok... Szczerze mówiąc nie przejeło mnie to ani trochę. Widać moja wrażliwość jest niższej próby niż ludzi w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku:) Tak czy inaczej zamierzam śledzić losy obu rodzin, bo jakby na to nie patrzeć to przecież w pewien sposób historia. Może i mydlano operowa ale jednak:) I tak się zaczęło. Bo Dynastia się skończyłą a mi nie chciało się ruszyć z fotela. Warunki do gnuśnego spędzania czasu miałam doskonałe: córka się uczyła, Tysiek wcielił się w kierowcę czołgu i prowadził bitwę komputerową, mąż czytał. Nikt nic ode mnie chciał więc cichaczem przełączyłam sobie program na BBC Entertainment. Leciał tam odcinek "Zapraszam do stołu". Ten program ostatnio stał się moją słabością. Lubię patrzeć jak uczestnicy przygotowują posiłki, jak przyjmuję się nawzajem, jak potem (zwykle złośliwie) komentują te wizyty. Wiem, wiem, że program mało ambitny i tak dalej ale cóż czasami lubię się totalnie zrelaksować przy czymś nie wymagającym myślenia. I dzisiaj było warto! Przełączyłam, program już się zaczął. Pierwsza uczestniczka w miarę normalna. Przygotowała standardowe jedzenie, kolacja sie odbyła i tyle. Drugi uczestnik (rozpieszczone dziecię bogatych rodziców niewiele wiedziało o gotowaniu za to stać go było na prywatny pokaz sztucznych ogni) też nie wywołał we mnie nadmiernych emocji. Za to trzecia uvczestniczka... No na nią warto było czekać. Zanim opiszę jej menu wspomnę tylko, że kiedyś w książce natknęłam się na wzmiankę o pewnej przedziwnej restauracji  (nie dam sobie ręki uciąć ale wydaje mi się, że tytuł brzmiał "Poradnik Umierania") w której jadano tylko i wyłącznie przejechane... No właśnie chciałam napisać rzeczy, ale to nie jest odpowiednie określenie. Stworzenia -  o tak to brzmi lepiej. Wtedy wydało mi się to fikcją literacką, ale teraz musiałm zmienić zdanie. Trzecia uczestniczka bowiem zbierał truchła stworzeń z pobocza dróg. Nie tylko je kolekcjonowała ale też jadła! I tak: zdzierała z nich skórę i wypychała, mięso niektórych z nich zjadała, opisując przy tym dokładnie jak czworonożny tudzież skrzydlaty nieszczęśnik zginął i trafił na jej stół. Kolację dla swoich gości przygotowała z... rozjechanego bażanta! Uspokajająco opowiedziała uczestnikom posiłku, że ptak został tylko uderzony w głowę. Nie wiem jak was ale mnie to nie pocieszyło. Tak samo jak szczegółowy opis (w czasie trwania posiłku) jak patroszyła znalezionego na poboczu jelenia. Gdyby komuś było mało wrażeń przyniosła (oczywiście wszystko dzieje się w czasie hmmm... apetycznej kolacji) wypchane kosy, które również zginęły na jezdni. Ponoć jeden chciał ratować drugiego, a bohaterka tej wzruszającej opowieści wytpchała je w dniu w którym rozstała się ze swoim chłopakiem. To jeszcze nie koniec. Po zjedzeniu dania głównego (bażant był na przystawkę), które w nazwie miało  bizona (ciakawe czy go też przejechała) postawiła przed uczestniczkami papilotki, takie do robieia mufinek, pełne nie mufinek broń Boże, ale ROBAKÓW! 

Smażone robale, łeeeeee!

Był tam nawet skorpion w czekoladzie. Stąd moi drodzy rozpoczęcie niniejszego tekstu od wielo znaczącego okrzyku: aaaaa! Bo on najlepiej wyraża to co czuję. Po prostu: aaaa! Myślę, że rozumiecie co chcę przez to wyrazić. A swoją drogą znacie kogoś ktop odżywia się truchłami znalezionymi na poboczu? Ja jak mi Bóg miły nie znam nikogo takiego... I chyba nie mogę powiedzieć, że bardzo żałuję:)