A może tak na koniec świata?

Czy jest jeszcze gdzieś
prawdziwa ta wieś
zielona, pachnąca lnem?
Z polami wśród łąk,
z garnkami, co schną
na płotach do góry dnem?
Z chatami wśród pól
i z mlekiem na stół,
z żelazkiem, co duszę ma?

Są jeszcze takie miejsca, o których śpiewa Urszula Sipińska? Na mój gust coraz ich mniej. Cywilizacja wkrada się niepostrzeżenie nawet na samiuteńkie końce świata i właściwie trudno się temu dziwić. W końcu kto z nas chciałby mieszkać w domu bez wygód, bez wody, porządnego ogrzewania, pralki albo zmywarki? To wszystko pięknie wygląda na zdjęciach, romantycznie i sentymentalnie, ale żyć całkowicie bez zdobyczy cywilizacji byłoby trudno. Natomiast jeżeli pokusimy się o zajrzenie do powieści Renaty Adwent "Rok na końcu świata" właśnie taką wieś odnajdziemy. Oczywiście bez przesady, łazienki tam są i inne udogodnienia również, ale dla równowagi na płocie jak za starych dobrych czasów wiszą garnki, ciszę przerywa tylko  śpiew ptaków, a ludzie uprawiają ogródki i pracują w polu.
Bohaterka książki, Rita, spędzała własnie w tym zacisznym i położonym z dala od cywilizacji miejscu wakacje. Mieszkała tu jej ciotka Nina. Teraz Rita jest już dorosłą kobietą. Ma swojego mężczyznę, mieszkają razem choć do ich związku powoli zaczyna się wkradać rutyna. Rita coraz poważniej zastanawia się nad tym co ma dalej robić, ma coraz więcej wątpliwości czy Mikołaj jest tym jedynym, tym co to za nim nawet na koniec świata, by powędrowała. I w związku z tymi dylematami w momencie gdy dostaje wiadomość, że ciotka umarła i przepisała jej dom postanawia na ten rzeczony koniec świata wyruszyć samotnie. Ciotka jednak zaznaczyła w testamencie, że dom stanie się własnością Rity pod jednym warunkiem: dziewczyna  ma wytrzyma tam przez cały rok. Tak mniej więcej to wszystko się zaczyna.
Rita z entuzjazmem godzi się na warunki ciotki. Wręcz wydaje jej się to prawdziwym zrządzeniem losu. Ja odebrałam to tak jakby Rita uznała, że odgórnie uzyskała zgodę na ucieczkę od dotychczasowego życia. Niewiele myśląc pakuje walizkę, bez słowa wyjaśnienia opuszcza Mikołaja (klucze wrzuca do skrzynki na listy) i jedzie do Bartnicy, gdzie ma nadzieję odnaleźć i siebie i odpowiedzi na pytania, które od dawna ją dręczą. Ale jak to bywa i w życiu i w książkach nie wszystko wygląda tak jak na początku myślimy  że wyglądać będzie. I w Bartnicy, małej odciętej od wielkiego świata wiosce Rita nie tylko odnajdzie samotność i spokój, ale też pojawią się w jej życiu nowe przyjaźnie, kłopoty do rozwiązania, starzy przyjaciele nie dadzą o sobie zapomnieć ani odsunąć się na bok. A wraz z ludźmi, którzy pojawią się w życiu kobiety pojawią się też ich problemy, radości i smutki. I niespodziewanie przed Ritą otworzy się całkiem nowy pomysł na życie. Pomysł na który na pewno by nie wpadła gdyby nie przyjechała do domu ciotki Niny.
Ogromnym atutem powieści jest sposób w jaki pani Renata opisuje Bartnicę, pory roku, ogród. Bardzo miło leżało mi się z bohaterką w hamaku, pieliło ogródek, czytało książki w starym fotelu ciotki Niny, przyjmowało razem z nią gości. Ba, nawet marzłam z nią w domu pozbawionym porządnego ogrzewania i z niecierpliwością czekałam na fachowca, który miał się tym zająć.
W powieści dużo też jest dylematów dotyczących miłości. Autorka porusza trudne kwestie związane z przemocą i alkoholem,z szukaniem prawdziwego uczucia i z cierpieniem. Ze wstydem, który pojawia się, gdy trzeba przed większością wsi przyznać: tak on pije, bije, nie szanuje. Przy okazji w bardzo delikatny i umiejętny sposób pani Renata wskazała jak sobie w takich sytuacjach radzić, gdzie szukać pomocy. To duża umiejętność przekazać w powieści konkretne rzeczy i wiadomości nie robiąc jednocześnie z niej poradnika.
Sama bohaterka, Rita, bardzo dużo czasu poświęca na znalezienie odpowiedzi co chce robić i czym dla niej jest miłość. I tutaj muszę wspomnieć, że tym irytowała mnie niesamowicie. Już na samym początku, gdy zostawiła Mikołaja tak bez słowa (a facet troszczył się o nią, kochał i dbał) nie mogłam jej zrozumieć. Jej stwierdzenie "Niech mnie szuka, a jak znajdzie i jak będzie umiał przeżyć ze mną na końcu świata, to będziemy już zawsze razem." zupełnie do mnie nie trafiało. Tak się nie robi! - Buntowało się coś we mnie. Nie komuś z kim się przeżyło tyle dni, kto nadal kocha! A potem jej marzenia, że powinien ją odnaleźć i to najlepiej jadąc wierzchem na białym koniu powodowały, że prawie zgrzytałam ze złości zębami. To jedyna rzecz, która w książce mnie irytowała - ciągłe niezdecydowanie Rity, takie chciałabym a boję się. Ale znakomicie więcej rzeczy mnie w niej pociągało: przyroda, kobiece przyjaźnie, dużo mądrych myśli no i miłość głównej bohaterki do "Biegnącej z wilkami":). Z całą pewnością książka jest dobrą lekturą, która powoduje, że samemu chciałoby się trafić na taką wieś i do takiego domu, który leczy złamane przez życie serca.

Za możliwość przeczytania "Roku na końcu świata" dziękuję wydawnictwu Feeria i Pani Karolinie.