Podziękowania i słów kilka o wielkości wiewiórek:)

Kochani moi bardzo Wam dziękuję za wszystkie pomysły! Jesteście niesamowici! Co ja bym bez Was zrobiła??? Myślałam i myślałam i czułam, że nic z tego! Po prostu jedna wielka czarna dziura. A tu pomysły posypały się jak z rękawa:) Najbardziej przypadł mi do gustu pomysł Asi: "La Roussannette" , bo powiązane z imieniem i z winem i w ogóle tak ładnie brzmi:) Asiu jesteś WIELKA!!!! Dzięki serdeczne! 

A teraz z innej beczki. Właśnie wróciłam ze spaceru. Pogoda jest cudna, w lesie ptaki śpiewają tak, że dech zapiera i dotarłam do domu z przekonaniem, że świat jest piękny. Pulet (pies) też miała na pysku wypisane  zziajane, zdyszane szczęście. A, właśnie dzisiaj zaobserwowałam psią mimikę. I proszę mi tu nie mówić, że psy jej nie posiadają, bo to absolutna nieprawda! A było tak: weszłam do lasu. Szłam wzdłuż strumyczka, w którym zwykle nie ma wody. Nie wiem dlaczego, bo jak byłam mała w środku lata rodzice urządzali sobie tam pikniki i woda płynęła. Teraz zazwyczaj pojawia się wąska strużka w okolicy kwietnia a potem wysycha na wiór. Ale w tym roku jest inaczej. Natomiast Pulet pomna, że tam zwykle sucho wgalopowała dziś prosto do wody. I trzeba było zobaczyć wyraz jej pyska! No po prostu zdumienie i szok w jednym! Dla mnie mina  bezcenna:) Zresztą to nie jedyna przygoda, która przeżył mój pies. Co więcej ta druga ubawiła mnie do łez. Otóż ni mniej ni więcej ale mojego było nie było sporego i odważnego  owczarka belgijskiego śmiertelnie przeraziła i pokonała... Wiewiórka. Siedziało to sobie beztrosko na sośnie, rude i łyskające oczkami czarnymi jak paciorki i zażerało się szyszkami, które potem spuszczało na ziemię. I właśnie owe szyszki zaintrygowały Pulet i doprowadziły do konkluzji, że na drzewie siedzi coś rudego, małego i z puszystą kitą. Wypisz wymaluj owczarek belgijski w miniaturze! Tylko dlaczego na drzewie? Mój pies postanowił owo coś zachęcić do zabawy skacząc i powarkując i został ni mniej ni więcej ale zbombardowany szyszkami, które wiewióra niezwykle szybko i celnie w niego ciskała. Pulet doszedłszy widać do jakiś ważnych i z całą pewnością przerażających wniosków umknęła stamtąd jak najdalej. I w tym momencie żałowałam całą sobą, że nie wzięłam z domu aparatu. Obserwując małe rude doszłam do wniosku, że nie zdziwię się jak wiewiórki zawładną światem, a już na pewno owczarkami belgijskimi:) A teraz znikam, bo praca czeka. A właśnie, wczoraj byłam na spotkaniu z panią Małgosią Kalicińską. Postaram się dziś jeszcze wrzucić parę słów o tym, bo spotkanie było bardzo, ale to bardzo udane.