Z trupem w tle

fot. pośmiertna

Coś mi się na tym blogu dziwnie robi. Tak patrzę na te posty, patrzę i widzę: dzień świra, fetysze, mordercę co to wyłupuje oczy, a ostatnio jeszcze wywaliłam z siebie frustrację i zaznaczyłam, że jak już będę trupem... I własnie ten ostatni post i trup przyczynił się pośrednio do powstania tego tekstu:) Napisać go miałam już dawno, ale umknął mi z pamięci. Zajęłam się czymś innym, potem było mnóstwo różnych bieżących rzeczy, którymi chciałam się podzielić i temat uciekł. Ale teraz ten trup przypomniał mi o innych trupach czyli nie mniej ni więcej o fotografii pośmiertnej. O zjawisku wiedziałam już od dawna, ale właśnie jakiś czas temu przeczytałam artykuł o fotografii post mortem, artykuł ilustrowany zdjęciami i zamarłam. Wiecie o moich różnych zbierackich maniach, prawda? O sztućcach, które do mnie mówią, o starym szkle, porcelanie i najróżniejszych dziwnych przedmiotach, które razem z mężem targamy z targów staroci, bazarów i tego typu miejsc do domu. Wśród tych zbierackich pasji mam też taką dotyczącą kolekcjonowania starych zdjęć. Ot przygarniam takie porzucone bidy, które niekiedy przewracają się na rozłożonych stoiskach, kilka kupiłam na allegro, bo mnie urzekły. Mam na przykład taką fotografię dziewczynki z miniaturowym kredensikiem, która właśnie w maleńkich filiżankach podaje wymyślonym gościom herbatkę, mam dzieci bawiące się na wiejskim podwórku całe w loczkach i staromodnych ubrankach, mam urocze panie wyglądające z okien domu... Nie piszę tego po to żeby się przechwalać tylko po to żeby dodać, że mam też portrety rodzinne. I to właśnie one po przejrzeniu artykułu o fotografii post mortem przyprawiły mnie o dreszcz zgrozy. Bo niektóre zdjęcia zmarłych do złudzenia przypominały żywych! Nie jestem za bardzo przesądna, ale jakoś tak dziwnie mi się zrobiło, jak pomyślałam, że wśród tych moich pieczołowicie zbieranych fotek może znajduje się też taka ze zmarłymi... Z miejsca rzuciłam się oglądać i badać je pod tym kątem. Wydaje mi się, że nic podejrzanego nie wykryłam, ale specjalistką nie jestem więc jakiś niepokój pozostał. W każdym razie rezultat oględzin był taki, że zaczęłam szukać wiadomości na temat tego typu pamiątek. Zwyczaj ten rozpowszechnił się w dziewiętnastym wieku. Ogólnie przybierał różne formy. Od tych łagodniejszych, czyli fotografowania

fot. pośmiertna

żałobników albo rzeczy zmarłego (takich najbardziej przez niego ulubionych) do najbardziej dla nas szokujących zdjęć post mortem, czyli samego zmarłego. Jeszcze takie w trumnie robią na mnie najmniejsze wrażenie. Chociaż osobiście wolę nie posiadać tego typu pamiątek. Stanowczo wyżej cenię sobie zdjęcia jeszcze żywych członków rodziny i takich ich chce zachować w pamięci. Ale fakt jest taki, że kiedyś fotografia nie była tak rozpowszechniona jak dziś. Dlatego też często zdarzało się, że rodzina nie posiadała innych zdjęć krewnego poza tymi zrobionymi już po śmierci. Była to taka swoista pomoc dla pamięci. Tak więc rozpowszechniło się i stało się wręcz modne robienie zmarłym sesji fotograficznych. I to nie byle jakich, bo nie poprzestawano na zwykłym położeniu ciała. Zaczęto je upozowywać, były specjalne studia fotograficzne, które się tym zajmowały, specjalne stojaki utrzymujące zmarłego w pożądanej pozycji. Dzieciom po śmierci czasami otwierano oczy by wyglądały na żywe, a czasami dorysowywano źrenice (dorysowywano je i dorosłym). Poza tym zmarłe dzieci dość często fotografowano w gronie rodzinnym, malutkie dość często w ramionach matki i w towarzystwie rodzeństwa.

fot. pośmiertna

Swoją drogą to zastanawia mnie czy wtedy śmierć była bardziej oswojona i nie robiła aż takiego wrażenia, czy tym maluchom zostawała trauma po takim przeżyciu... Bo dziś trauma zostałaby na pewno. Śmierć jest tematem tabu, czymś wstydliwym i strasznym o czym się nie mówi. Bardzo byłam zdziwiona gdy jakiś czas temu zabierając dzieciaki na cmentarz, na grób dziadka, usłyszałam od znajomych, że oni ze swoim najmłodszym nie chodzą, bo ono nie wie, że dzieci też umierają i nie chcą, żeby mały dowiedział się, że istnieją takie małe groby...  Szczerze mówiąc byłam mocno zaskoczona.

rodzinna fot. pośmiertna (oczywiście tylko jedna pani jest
nieżyjąca. 

Ale wracając do tematu zdjęć. Dbano nie tylko o to by na pośmiertnych fotografiach zmarły wyglądał jak żywy ale dodatkowo by otaczały go przedmioty, które cenił, albo żeby znalazły się tam akcesoria, które były dla niego istotne. To mi przypomina trochę pradawny zwyczaj wkładania do grobowca rzeczy bez których zmarły nie będzie mógł się obejść na tamtym świecie. W ramach ciekawostek dodam, że nie tylko ludzkim zmarłym robiono zdjęcia. Zdarzają się fotki przedstawiające ludzi ze swoimi ukochanymi nieżywymi zwierzętami. Co więcej jeżeli myślicie, że zwyczaj fotografowania zmarłych odszedł jesteście w błędzie. Firma "Now I Lay Me Down To Sleep" zajmuje się właśnie tego typu zdjęciami. Robią fotografie zmarłym przy porodzie albo jeszcze w łonie matki dzieciom. Znalazłam nawet filmik na YouTube, ale nie wstawiam. Jeżeli ktoś chce obejrzeć  wystarczy wkleić nazwę firmy i samo wyskoczy.  Jednak najbardziej szokują mnie zdjęcia maluchów żywych, które pozują z martwym rodzeństwem... Nie wiem czy konieczne jest posiadanie takich pamiątek... Dorośli przynajmniej sami podejmują taką decyzję, ale dzieci... Chyba mam mieszane uczucia. W każdym razie po tych wszystkich rewelacjach dwa razy dokładniej oglądam stare fotografie:) Bo pomimo tego, że wiem, że ludzie widniejący na nich i tak już nie żyją to wolałabym jednak, żeby fotografie, które ja posiadam robione były jeszcze za ich życia. Chyba nie nadaję się na kolekcjonera zdjęć post mortem:)  A dla ciekawych całkiem spora galeria takowych zdjęć:
TUTAJ

Kolekcjonerom to zdjęcie sprawia sporo trudności.
Jedni twierdzą, że chłopiec tylko spuścił oczy,
inni, że nie żyje.

Zdjęcia pochodzą STĄD i STĄD