Trafiło mnie!

A raczej trafił. Szlag! A rzadko mi się to zdarza, bo przywykłam do tego, że delikatnie mówiąc, świat jest dziwny. Przed momentem przeczytałam artykuł o zagrożonym rynku księgarskim. O tym, że Matras pada, ma kłopoty i dostał propozycję wykupienia. Źle się dzieje. I z tym nie dyskutuję. Niedobrze jak padają firmy. Bez względu na to czy są to sieci księgarń, biura podróży czy agencje reklamowe. Zawsze na tym cierpią ludzie. Już to nie nastroiło mnie pozytywnie. Ale fragment komentarza pod artykułem rozsierdził mnie po prostu maksymalnie. Oto on:

"I apeluję: uwolnić informacje! Przykład: gostek pisze książkę albo nagrywa płytę, zgarnia kasę, umiera, jego dzieci dostają spadek i dotąd jest w porzo ale komplentą paranoją jest to, że po jego śmierci dalej przez dziesięciolecia są jakieś „prawa autorskie”. Dla kogo pytam te prawa? Dla trupa?" (przekopiowany STĄD)

Jestem autorem. Moim zawodowym zajęciem jest pisanie. Po dniu pracy przy komputerze najczęściej wstaję złachana jak pies, zmęczona, z bólem pleców i zmęczoną głową. Byłabym ostatnią kabotynką gdybym twierdziła, że tego nie lubię. Owszem sprawia mi to satysfakcję i lubię pisać. Co nie zmienia faktu, że nie uprawiam pola, sadu ani też nie prowadzę prywatnej praktyki lekarskiej. I nie zostawię po sobie niczego innego jak tylko książki, które napiszę i wydam. Otóż moi drodzy absolutnie życzę sobie żeby po mojej śmierci, gdy będę już trupem jak to zechciał określić autor komentarza to moje dzieci odziedziczyły prawa do tego co przez całe życie uda mi się wypracować. Tak jak inne dzieci odziedziczą te sady, pola i i gabinety. I tyle. Koniec kropka. Nasuwa mi się jeszcze tylko myśl, że ten kto napisał o tym zgarnianiu kasy nie zdaje sobie chyba sprawy jak to wszystko w rzeczywistości wygląda.
Matko! Ale się wkurzyłam! Po prostu wrrrrryyyyyy!!!