O czym marzy dziewczyna...

Tak mi się dzisiaj od rana myśli o facetach. I to nie byle jakich, bo, uwaga panowie, idealnych:) I proszę mnie tu nie ściągać z chmur na ziemię mówiąc, że ideały nie istnieją! Dla mnie takim pierwszym wzorcowym facetem był Gilbert z Ani z Zielonego Wzgórza. To była moja nastoletnia literacka wielka miłość. Bo sami powiedzcie jak można nie pokochać kogoś, kto dla swej ukochanej rezygnuje z posady, kto wyciąga lubą z wody ratując ją przed niechybnym utonięciem? Kto cierpliwie czeka aż panna zmądrzeje i dostrzeże to co dla innych widoczne jest jak na dłoni? ?Jak nie zachwycać się kimś kto podnosi zgubione róże i recytuje wiersze i nigdy przenigdy nie wyśmiewa swej wybranki, nawet gdy ta nieco górnolotnie się wyraża... Takiego kogoś nie sposób nie kochać i nie marzyć o kimś podobnym dla siebie. Do tej pory pamiętam jaka byłam wściekła na Anię gdy odrzuciła oświadczyny Gilberta i zaczęła spotykać się z Robertem. Podobnie jak Iza, jej przyjaciółka, nie wyobrażałam sobie jak ma wyglądać życie Ani bez Gilberta. Nawet dziś gdy czytam "Anię na uniwersytecie" gdy docieram do sceny, w której Ania dowiaduje się, że Gilbert jest umierający, mam łzy w oczach, Mimo, że dobrze wiem, że nie umrze to i tak serce mi się ściska przy tym fragmencie:
 - Aniu, czy ty wiesz, że Gilbert Blythe jest umierający? Ania stanęła nieruchomo z oczami utkwionymi w twarzy Tadzia. Nagle tak strasznie pobladła, że Maryla przeraziła się , że zemdleje.
- Moja kochana, nie powinnaś się tak przejmować - tłumaczyła pani Małgorzata, obejmując Anię serdecznie. - Ja nie tracę nadziei. Przecież to młody chłopak i musi mieć silny organizm.
Ania łagodnie wysunęła się z objęć pani Linde i przeszedłszy kuchnię i przedsionek, weszła po schodach na swoją facjatkę. Przy oknie padła na kolana i utkwiła wzrok w bezgwiezdnym niebie. Deszcz przechodził w coraz większą ulewę. Las Duchów był pełen jęków potężnych drzew miotanych wichurą, powietrze drgało od huku ciężkich fal, uderzających z łoskotem w odległy brzeg morza. I - Gilbert umierał! - W każdym życiu istnieje księga objawienia, tak samo jak istnieje ona w Biblii. Tej nocy podczas długich godzin czuwania Ania czytała swą księgę. Teraz dopiero zdała sobie sprawę, że kocha Gilberta! Kochała go zawsze! Życie bez niego utraciłoby dla niej wszelką wartość. Niestety, świadomość ta przyszła za późno. Gdyby nie była dotychczas tak ślepa, tak szalona, miałaby teraz prawo pójść tam, do niego, i być przy nim do ostatka. I oto Gilbert nie dowie się, że ona go kochała. Odejdzie stąd z przekonaniem, że ją wcale nie obchodzi. Czuła, że nie przeżyje tego. Siedząc tak przy oknie, po raz pierwszy zapragnęła umrzeć, zdając sobie sprawę, że jeśli Gilbert odejdzie z tego świata bez jednego słowa zwróconego do niej, dalsze jej życie będzie jedną męczarnią. Teraz zrozumiała, że Gilbert nie kochał Krystyny Stuart, tak samo jak ona nie kochała Roberta Gardnera. Jakże mogła nie dostrzec tej silnej więzi łączącej ją z Gilbertem i sądzić, że darzy miłością Roberta! Teraz za swoją głupotę musi płacić jak za zbrodnię.   

A potem jedne z najpiękniejszych wyznań:

Ja osobiście mam tylko jedno marzenie - odezwał się przyciszonym głosem. - Powraca ono do mnie ciągle, chociaż wiem, że prawdopodobnie nigdy się nie spełni. Marzę o własnym domu, o rozpalonym ogniu na kominku, o własnym kocie i psie, o odgłosie kroków przyjaciół, którzy przyszli w odwiedziny i - marzę o tobie.

Poza tobą przecież nie istniała i nie istnieje dla mnie na świecie żadna inna kobieta. Kochałem cię od tego dnia, kiedy w szkole rzuciłaś we mnie swoją tabliczką.

Gilbert niewątpliwie wysoko ustawił poprzeczkę. Nic dziwnego, że zachwycone nim panienki mają kłopot ze znalezieniem kogoś podobnego:) A wy jakich literackich/filmowych mężczyzn zagarnęłybyście dla siebie? Kmicica? Tengela Dobrego? (Saga o ludziach lodu - moim zdaniem to też ideał mężczyzny). Pana Darcy? Bohuna? A może kogoś zupełnie innego? Napiszecie?