O tym, że sprawiedliwość jednak istnieje

Kilka dni temu byliśmy z mężem świadkami wypadku. Samochód potrącił na przejściu dla pieszych kobietę. Pierwszy raz widziałam takie zdarzenie od początku do końca. I wiem, że wolałabym już nigdy niczego takiego nie oglądać. Samochód widzieliśmy jeszcze przed wypadkiem. Z piskiem opon mknął po ulicy, wyminął inne auto, które przed pasami się zatrzymało i uderzył w dziewczynę, która przekoziołkowała się nad maską i upadła na asfalt. Miałam wrażenie, że wszystko to widzę w zwolnionym tempie. Dzięki Bogu, że upadła z boku, a nie przed samochodem, bo kierowca nie miał zamiaru się zatrzymywać. Po prostu wdepnął gaz i uciekł. Gdyby dziewczyna leżała przed nim po prostu by po niej przejechał. Oczywiście z miejsca zebrali się ludzie, inny kierowca ruszył w pogoń za sprawcą, wezwano pogotowie i policję. Dziewczyna na całe szczęście była przytomna, ale nie pozwoliliśmy jej się podnieść. Piszę o tym, bo w tym całym tragicznym zdarzeniu jedna rzecz mnie niezmiernie ucieszyła. Kierowca, który ruszył w pogoń niestety drania nie złapał, ale po chwili okazało się, że sprawca wypadku miał pecha, bo najzwyczajniej w świecie zgubił tablicę rejestracyjną. I to jest własnie ani chybi znak, że jednak sprawiedliwość istnieje. Moim zdaniem kierowca, który ucieka z miejsca wypadku, zostawia na drodze człowieka, który wymaga pomocy powinien mieć z miejsca odebrane prawo jazdy. I żaden szok, ani inna przyczyna nie powinna mieć znaczenia, bo najzwyczajniej w świecie taki człowiek nie jest w stanie odpowiednio reagować w momentach stresowych. A skoro sobie nie radzi jest podwójnym zagrożeniem. Nadal nie mogę pojąć jak można zostawić człowieka i nie udzielić mu pomocy. Kierowcy tego auta życzę z całego serca wszelkich możliwych konsekwencji, a pani która ucierpiała szybkiego powrotu do zdrowia.