Anioły są zawsze zielone, ale tylko niektóre noszą kapelusze:)

Gdy po raz pierwszy zobaczyła w zapowiedziach najnowszą książkę Moniki Szwai "Anioł w kapeluszu" to z miejsca zaczęły mi się snuć po głowie słowa:

Anioły są całe zielone
Zwłaszcza te w Bieszczadach
Łatwo w trawie się kryją
I w opuszczonych sadach

W zielone grają ukradkiem
Nawet karty mają zielone
Zielone mają pojęcie
A nawet zielony kielonek

Ale ten konkretny anioł, o którym mowa w książce nie nie dość, że nie był zielony, to jeszcze dodatkowo był aniołem w ludzkiej skórze. Ale o tym za chwilę. Zacznę od tego, że "Anioł w kapeluszu" stanie na półce z lekturami do których się wraca, gdy ma się ochotę na poprawę nastroju. A na początku wcale nie byłam o tym przekonana. Bo pierwsze strony czytało mi się nie najlepiej. Być może winę ponoszę ja, bo zaczęłam czytać "Anioła", pod wieczór, gdy padałam na nos ze zmęczenia i sięgnęłam po tę a nie inną książkę własnie dlatego, że wydawało mi się, że będzie miło i lekko. A tam z miejsca spotkałam się z mnogością imion, nazwisk i osób. I z pierwszym zdaniem, które mnie zdumiało. Brzmiało tak:
"Śmierć profesora Ludomira Taranka zachwyciła wszystkich obecnych na dorocznym Balu Profesorów"
W pierwszym momencie pomyślałam, że z tego Taranka to musiała być jakaś niezła szuja. Ale nie, okazało się, że to był dusza człowiek. Ceniony i wielbiony przez innych. A śmierć zachwyciła bo odszedł w tak pięknym stylu... No jakoś dziwnie mi to brzmiało. Ale po 30 pierwszych stronach książka mnie wciągnęła. Tym co zawsze podziwiałam u pani Moniki. Ciepłem, lekką kpiną, troską o innych i poruszeniem trudnych tematów w sposób przystępny i zapadający w serce.
Jaśmina, pani w sile wieku traci męża, wspomnianego wyżej pana Taranka. Niestety czasami bywa tak, że z odejściem jednego człowieka odchodzi cały znany i bezpieczny świat. Nic nie jest takie samo. To co do tej pory pasowało do siebie jak ulał nagle odstaje, nie wpasowuje się, wypaczone, skrzywione brakiem tej jednej jedynej osoby. I własnie tego doświadcza Jaśmina. Ukochane i bezpieczne mieszkanie nagle staje się obce. Pusty fotel straszy i właściwie nie pozostaje nic jak w tym znanym a jednak obcym miejscu zapłakać się na śmierć. Sytuacji nie polepsza świadomość, że ukochane dzieci są dorosłe i wyfruwają z gniazda, które staje się coraz bardziej puste. Jaśmina jest nieszczęśliwa, choć w dzień udaje, że jest inaczej. W nocy natomiast płacze w poduszkę i nie bardzo wie jak ma się w tym wszystkim odnaleźć. I wtedy niespodziewanie nadchodzi wybawienie. Wybawienie ma cztery łapy i ogon i potrzebuje miłości i opieki. Jaśmina zajmuje się suczką, przeprowadza się do Szczecina i jeszcze nie wie, że ta decyzja odmieni diametralnie nie tylko życie jej i jej psa, ale również wpłynie na pewnego bezdomnego i na chłopca, który nade wszystko będzie potrzebował miłości i.... Snu. 
To właśnie dla tego bezdomnego Jaśmina stanie się aniołem. I to własnie za sprawą tego bezdomnego, Mirona, do Jaśminy trafi Jonasz. Chłopiec, który jest chory z przepracowania. I jeżeli ktoś myśli, że Jonasz pracuje, bo zmuszony jest do tego kiepską sytuacją materialną, ten się myli. Jonasz, a raczej jego rodzice są mega bogaci. Są też mega zajęci i mega ambitni. A to ostatnie dotyczy przede wszystkich ich syna. Jonasz ma być we wszystkim najlepszy. Jeżeli kiedykolwiek zastanawialiście się czy można dziecko zamęczyć na śmierć wymaganiami, to powinniście przeczytać "Anioła". Po jego lekturze pozbędziecie się wszelkich wątpliwości. Tutaj powinnam zaznaczyć, że zapewne większość z was odkryje w sobie mordercze instynkty i będzie miało ochotę z zimną krwią zamordować mamusię Jonasza, a tatusia porządnie skopać, żeby tak postawić go do pionu. 
Reasumując "Anioł w kapeluszu" to ładna, ciepła książka opowiadająca o ludziach, którzy odnaleźli się we właściwym momencie. To ładna i ciepła opowieść o rzeczach, które nie zawsze są ładne i miłe. O tym, że w życiu przede wszystkim liczy się zobaczenie w drugim człowieku człowieka właśnie. I o tym, że niekiedy potrzeba kogoś kto przypomni nam, że bycie człowiekiem zobowiązuje.