Hmmm.... Czyli o Norwegian Wood Murakamiego

Hmmm.... Od takiego wieloznacznego zwrotu miałam ochotę zacząć. Hmmm dotyczy książki Marukamiego "Norwegian Wood". Przez moment zastanawiałam się czy w ogóle o niej pisać. Czy mogę, bo w końcu Murakami jest wielkim i uznanym pisarzem. A ja w zachwyt nie popadłam. Ale też książki nie odłożyłam. Nie mogłam. I to jest właśnie fenomen tej powieści. Bo czytała mi się bardzo dobrze i płynnie. A mimo tego jak już wcześniej napisałam do zachwytu było daleko. "Norwegian Wood" to opowieść o młodym japońskim chłopcu. O dojrzewaniu, odkrywaniu siebie. O życiu i o śmierci. O latach 60, o miłości i rewolucji seksualnej. Niby brzmi dobrze. Ale... No właśnie. Dla mnie bohaterowie byli po prostu DZIWNI. Wiem, że są różni ludzie, rożne charaktery, rożne podejścia do świata. Ale nigdzie i nigdy nie spotkałam takich młodych ludzi.
 Wyróżnienie tego słowa nie jest przypadkowe. Postacie w powieści Murakamiego są bowiem młode, ale z mojego punktu widzenia z młodością nie maja wiele wspólnego. Nie ma w nich radości życia, spontaniczności. Albo są zadumani, lekko senni, albo wyrachowani i nastawieni na branie. Albo też nienormalni, spaczeni, mający problemy psychiczne. Bez wyjątku wszystkich pożera samotność. Watanabe, główny bohater, niby szuka miłości, ale w tym poszukiwaniu jest sztuczny. Ba, nie mogłam oprzeć się też wrażeniu, że dla niego miłość to głównie szukanie zaspokojenia seksualnego. I tutaj dochodzimy do kolejnego punktu, a mianowicie sposobu przedstawienia kobiet. W większości są one pokazane jako dziwne istoty w taki czy inny sposób skrzywione seksualnie. Jedna tylko raz się podnieciła, a potem już nie mogła i usłużnie proponowała załatwienie tych spraw w inny sposób, na co Watanabe oczywiście się zgadzał, druga miała skłonności lesbijskie, ale tylko do niektórych kobiet, bo ogólnie wolała mężczyzn, choć czytając miałam wątpliwości czy ona w ogól lubi seks... Watanabe z nią też trafił do łóżka. Jeszcze jedna miała fantazje i nieustannie o nich opowiadała oraz spędzała miło czas z głównym bohaterem na seansach filmów pornograficznych, choć zaznaczała, że ma już chłopaka. Oczywiście były też i inne dziewczęta, z którymi Watanabe sypiał choć jak zaznaczał nie czerpał z tego wielkiej przyjemności. Po prostu ulegał wpływowi swego przyjaciela i szedł się zabawić.
Piszę o tych scenach, bo są one wszechobecne w powieści. Jednocześnie ten seks jest jakiś taki... Czy ja wiem jak to określić... Brzydki, mechaniczny i ponury. Być może dlatego, że już to, że akcję powieści napędza nieustannie obecna śmierć, samobójstwa i choroby psychiczne czyni też akt seksualny takim a nie innym.
Jednocześnie tak jak już wspomniałam książkę doczytałam do końca. Była ciekawa. Ale mimo wszystko po raz drugi po nią nie sięgnę. I po skończonej lekturze stwierdzam, że jeżeli autor pisał o swojej młodości i otoczeniu to jest mi go bardzo ale to bardzo żal. Po prostu szkoda jest mi ludzi, którzy postrzegają świat jako miejsce wiecznego bólu, cierpienia i brzydoty. Jako miejsce zamieszkane przez chore, powykręcane i skarłowaciałe stwory w ludzkich skórach. Choć w tym wszystkim nie można Murakamiemu odmówić tego, że opowiada swoje historie w sposób wciągający.