Burza w szklance wody czyli o tym co mi się nie podoba na literackim i blogowym niebie

Jak wiecie moim zawodowym zajęciem jest pisanie. Już od dobrych kilku lat piszę książki. Trochę krócej prowadzę bloga. I przez ten czas nauczyłam się, że jeżeli są jakieś burze na literackim lub blogowym niebie najlepiej się nie wypowiadać, bo wszystko co się powie nie tylko może ale z całą pewnością będzie użyte przeciwko tobie. Autor w takich momentach ma przekichane. Bo jeżeli na przykład wypowie się krytycznie wobec twórczości innego autora z miejsca jest okrzyknięty zazdrośnikiem. Jeżeli weźmie w obronę to z kolei zostanie mu przypięta łatka przynależności do kółka wzajemnej adoracji. Jeżeli chodzi o blogi też lepiej milczeć, bo szczere wypowiedzi z miejsca odbierane są jako desperacja i chęć mściwego odwetu za jakieś tam niepochlebne recenzje. Tak więc nauczona doświadczeniem obserwuję te wszystkie małe burze i wielkie nawałnice w pisemnym milczeniu. Rozmawiam o nich rzecz jasna. Ale z tymi, którzy wiedzą, że pisanie to mój zawód, blog to pasja, a tak ogólnie to jestem człowiekiem, który normalnie jak każdy inny myśli i ma własne poglądy i zdanie, nie mające nic wspólnego z zawodem, który wykonuje. Ale uwaga! Teraz, tutaj, złamię przestrzeganą skrupulatnie od lat zasadę. Od jakiegoś czasu obserwuję z dużym zaniepokojeniem jakąś dziwną nagonkę na pewien typ twórczości i niektóre pisarki. Artykuły, wypowiedzi, gazety, pojedyncze osoby nagle uczuły w sobie boską nieomylność i prawo do wydawania sądów. Zaznaczam, że nie mówię tutaj o profesjonalnych recenzjach, do których absolutnie nic nie mam. Mówię o napaści i ośmieszaniu. Przy okazji autorom owych prześmiewczych tekstów umyka jeden drobny szczegół. Że ośmieszając autorów wyśmiewają również ich czytelników, a tak się dziwnie składa, że zwykle napaściom podlegają książki sprzedające się w ogromnych nakładach, czyli mających tysiące czytających.
Nie trafia też do mnie krytykowanie wydawnictw, które wydają owe przeklęte powieści. Bo za co tu krytykować? Nie wiem w jaki sposób wybieracie książki, które chcecie kupić, ale u mnie z całą pewnością zakupy nie odbywają się li i jedynie pod hasłem: kupuję wszystko co wydaje wydawnictwo XY! Mam swoich ulubionych autorów, gatunki, które lubię, recenzentów, którym ufam, czasem udaje się przeczytać fragment książki, który daje jakiś ogólny ogląd tego czy mi się podoba czy nie. Oczywiście zdarzają się wpadki i niekiedy trafiam na książkę, która absolutnie nie przypada mi do gustu. Ale biorę to na klatę. Następnym razem najzwyczajniej w świecie unikam autora, którego twórczość mi nie podeszła. Mam wrażenie, że nie tylko ja sobie radzę z wyborem lektury i większość czytelników jednak umie wybrać książkę kierując się czynnikami wymienionymi wyżej.
Kolejna rzecz która mnie zastanawia to takie ogólne pytanie: o co tyle krzyku? Ja rozumiem bunt w momencie gdyby nagle wprowadzono obowiązek czytania książek danego autora. Ale przecież nikt nikogo do niczego nie zmusza. Więc o co biega? O kształtowanie gustu literackiego? Sorry, ale o gustach się nie dyskutuje. I jeżeli ktoś chce czytać słodkie romanse niech je czyta. Krzywdy tym bliźniemu nie czyni. Jeżeli ma ochotę czytać książki prosto napisane niech czyta. Optymistyczne? A co mi to przeszkadza? Ja nie muszę, mogę dobierać lektury według swojego gustu. I przy okazji nikogo nie piętnować, nie obrażać, nie wyzywać od najgorszych.
Reasumując: chyba pora sobie przypomnieć, że nie jesteśmy sędziami, nie mamy prawa wydawać wyroków. Po prostu róbmy swoje.
A na zakończenie przytoczę fragment z Emilki Lucy Maud Montgomery:

"Pojmuję, że jest pewna przyjemność w takim ośmieszaniu błędów i ułomności ludzkich - rzekł. (...) Masz dar... o tak, to jest bardzo mądrze ujęte... Umiesz odmalować słabostki ludzkie, głupotę i niegodziwość, umiesz to wszystko w stopniu przerastającym zwykle możliwości dziewczynki w twoim wieku. Ale... Czy warto, Emilko?"

Zgadzam się z Emilką, która odpowiedziała, że nie warto i podpisuję się pod tym co zanotowała w swoim dzienniku po powrocie od pana Carpentera:

"Pióro moje ma leczyć a nie ranić"

I tego moi drodzy zamierzam się trzymać.

Niewtajemniczonym wyjaśniam, że głównie chodzi mi o tekst Zwierza Popkulturalnego, artykuł w wyborczej "Tyle szczęścia, że aż mdli" i cała dyskusję, która przetoczyła się na fb.