A tak mnie naszło na sentymenty...

Czytam sobie i czytam i w sumie wcale nie dziwię się Ani z Zielonego Wzgórza, że tak uwielbiała Tennysona i że chciała odegrać Elaine:) Też bym chciała i żeby potem mnie Gilbert uratował...:) Widzicie co lektury z młodości robią z człowiekiem?:) A wy? Lubicie "Panią na Shalott"? Dla mnie ten poemat ma w sobie coś magicznego. Kto ma ochote niech poczyta, a potem posłucha jak o ślicznie o Pani na Shalott śpiewa Loreena McKennitt. Podoba się Wam?




Pani na Shalott 

Po zmroku rzuca snop skonana 
dłoń, a żniwiarka zasłuchana 
szepcze: ,,Oto zaczarowana 
Pani na Shalott” 

Osika drży, wierzba gnie, 
Lekki wiatr nad wzgórzami tchnie, 
Fala jak zawsze chyżo mknie, 
Rzeką wzdłuż wyspy białej, gdzie 
Szlak wiedzie w dal do Camelot. 

Czterech baszt szarość murów strzeże, 
Pod nim łąka w kwiatach leży, 
A na samotnej wyspie, w wieży 
Pani na Shalott. 

Miał rycerz czoło gładkie, jasne 
Czerń loków okrył hełm kaskiem. 
Rumak olśniewał podków blaskiem, 
Gdy jechał z pierwszym słońca brzaskiem 
Drogą do zamku Camelot. 

Lustro przeszyła niczym strzała 
Wizja postaci lśniącej z dala. 
Błysk słońca w liściach drzew ujrzała, 
Zbroja wśród pól zamigotała, 
Jechał przez las sir Lancelot. 

Niebo bez chmur błękitem drży, 
U siodła wielki klejnot lśni, 
Hełm, a w nim pióro dziarsko tkwi, 
Jak płomień ognia zbroja skrzy. 
Rycerz mknie w stronę Camelot. 

Krosno rzuciła, trud przerwała, 
Z sali wybiegła wreszcie śmiała, 
Kwiat nenufaru zerwać chciała, 
Hełm z piórem w dali wnet ujrzała. 
Spojrzała w stronę Camelot. 

Dzień czy noc magii tka materię, 
Radość i kolor snuje wiernie. 
Klątwa jej każe trwać tam biernie 
Serce przebija, szepczą, cierniem, 
Gdy spojrzy, choć na Camelot. 

Nie wie, w czym klątwy tkwi zła treść, 
Więc nić swą równo może pleść 
I życie bez trosk może wieść 
Pani na Shalott. 

Często zaś nocą purpurową 
Wśród skupisk jasnych gwiazd nad głową 
Meteor brodę ciągnie płową 
Ponad uśpionym Shalott. 

Lecz swym arrasem wciąż się cieszy, 
Wplatać magiczne sceny spieszy, 
Bo w noc samotną nieraz słyszy: 
Z ognia, w żałobie idą piesi 
Z muzyką hen, do Camelot. 

Tafla się mieni rycerzami, 
Jada samotnie lub dwójkami. 
Wiernego serca brak czasami 
Pani na Shalott. 

Tam rzeka snuje się wirami, 
Kmieć chodzi obok pól bruzdami, 
Wieśniaczek płaszcze z kapturami, 
Czerwienią wzgórza Camelot. 

Przez cały rok w jej lustrze, na dnie, 
Co świat odbija, wszystko snadnie 
Cieniami się na taflę kładnie. 
Czasami wzrok na trakt ten padnie, 
Co wiedzie aż do Camelot. 

Gdy księżyc świecił nocą błogą, 
Kochanków para szła tą drogą, 
,,Tych cieni oczy znieść nie mogą”, 
Westchnęła Pani z Shalott. 

Na jego tarczy rycerz klęka 
Przed dama, z krwawym krzyżem w rękach. 
I wierność serca jej przysięga. 
Lancelot polem jedzie stępa, 
Mijając senne Shalott. 

Zerwana nić jak cienki włos, 
Zwierciadło pęka w odłamków stos, 
,,Klątwa nade mną”, woła w głos 
Pani na Shalott. 

Patrzy wzdłuż brzegów rzeki Pani, 
Wzrok jej świat barwi nieszczęściami 
Jak jasnowidza spojrzeniami. 
Tak, z zasnutymi mgłą oczami, 
Patrzyła w stronę Camelot. 

Zeszła, do łodzi się dostała, 
Co gdzieś pod wierzbą chybotała 
I na jej dziobie napisała: 
Pani na Shalott. 

A gdy się wreszcie kończył dzień, 
Zepchnęła łódź i legła weń. 
Szeroki strumień poniósł hen 
Panią na Shalott. 

Suknia jej luźna, śnieżnobiała 
Miękko wzdłuż łodzi burt leżała. 
Pod liśćmi świeca zamierała 
Mroczna noc z wolna zapadała 
I ogarniała Camelot. 

Nuty melodii smutnej trwały 
Coraz to cichsze, zamierały. 
Krwi puls i skarga ustawały, 
Oczy przymknięte pociemniały, 
Zwrócone wciąż ku Camelot. 

Bo nim do miasta łódź dotarła 
Na fali, co z przypływem parła. 
Śpiewając swoją pieśń, umarła 
Pani na Shalott. 

Burzliwie wioną wschodni wiatr, 
W wichrze las żółty nagle zbladł, 
Szeroki strumień w brzegach słabł, 
Ciężko z chmur niskich deszcz się kładł 
Na wieże Camelot. 

Popod wieżami, balkonami 
Ogrodów murem, galeriami 
Blada jak śmierć szła w dół z falami. 
Cicha łódź mknęła pod domami 
Aż do samego Camelot. 

Dziób łodzi drogę znalazł już 
Obok pól i wierzbowych wzgórz. 
Ostatnią pieśń słyszano tuż 
Pani na Shalott. 

Przy łodzi wnet na brzegu stali 
Rycerze, damy, ludzie mali, 
Na dziobie imię odczytali: 
Pani na Shalott. 

Któż to? Po cóż ją tu przysłali? 
I w pełnej świec zamkowej sali 
Umilkły dźwięki dworskich gali. 
I wnet się z lękiem pożegnali 
Wszyscy rycerze Camelot. 

Lancelot dumał: Być nie może 
Piękniejszej twarzy na tym dworze. 
Zmiłuj się w swej litości, Boże, 
Nad Panią z Shalott.