Jak listy mogą namieszać w życiu...

Pani Katarzyna namieszała w życiu swoich bohaterów jak prawdziwy mistrz od gmatwania:) Zapraszam. W imieniu autorki i swoim własnym również.

Katarzyna Jurczyk

Listy

Redakcje opuszczała pewnym krokiem. Wiedziała, że niebawem tu wróci. Te kilka dni w górach potraktuję jak należny mi urlop – pomyślała Basia. To zlecenie spadło jej w najlepszym z możliwych momentów. Wyprowadzka z domu okazała się skokiem na głęboką wodę. Od kilku miesięcy jej finanse nie dopinały się tak jak powinny. Basia nie zdawała sobie sprawy z tego jak ciężko utrzymać się samemu, bez pomocy rodziny. Starała się, ale z miesiąca na miesiąc jej oszczędności topniały. Wyjazd w Sudety spadł jej z nieba. Nie dość, że nawdycham się świeżego, górskiego powietrza, to jeszcze mi za to zapłacą. Szczerze mówiąc, temat tekstu, który miała stworzyć był banalny, ale dostrzegła w nim pewne pokłady emocji. A emocje zawsze dobrze się sprzedają. Tym bardziej w prasie kobiecej. Miasteczko, w którym miała się stawić nazajutrz rano miało przyjemnie brzmiącą nazwę. Malowane, Zamalowane ...hmm- zastanawiała się na głos. Malownicze – podpowiedział jej Marek, kolega z biurka naprzeciwko – jedziesz do Malowniczego? To taka mieścina na końcu świata, tam psy...

- Nie kończ Mareczku, wiem czym tam psy szczekają – Basia spojrzała na open space. Na szczęście nikt nie zainteresował się ich rozmową.

- Byłaś tam już kiedyś?

- Nie, ale znam to powiedzenie. To naprawdę taka dziura?

- Jak krater...

- Doskonale – Basia klasnęła z uciechy, wprawiając Marka w osłupienie – właśnie tego mi trzeba. Mam nadzieję, że jednak nie będzie nudno.

- A co się może wydarzyć w Malowniczem? Psy zaczną szczekać pyskami? – Marek uśmiechnął się pod nosem.

Tematem tekstu, który miał wyjść spod pióra Basi, był bardzo niecodzienny testament pewnej starszej pani. Według relacji naczelnej – do odebrania spadku brakuje jednego z trzech spadkobierców. O tym jak go znaleźć, wie tylko przyjaciółka zmarłej. Ta jednak, zastrzegła, że wszystkie informacje przekaże jedynie Barbarze Marczyńskiej. Niestety dotychczasowe poszukiwania okazały się bezowocne, dlatego do redakcji wrocławskiego miesięcznika przyszedł list, w którym wystosowano prośbę o pomoc Basi. No tak, gdzie człowiek nie może tam dziennikarza pośle – Basia jeszcze raz przejrzała notatki – nie wiedziała, że jej reportaże czytają również starsze panie. Widocznie jedna z nich jest jej wielką fanką. Pociąg, którym wybrała się do Malowniczego, sunął z niebywałą prędkością. Mogła wysiąść z pierwszego wagonu, ułożyć sobie bukiet z polnych kwiatów i wsiąść do ostatniego składu. Za oknem nie było niczego co mogłoby zaciekawić młodą dziewczynę z miasta. Sprawa spadku wydawała się bardziej interesująca. Jeden ze spadkobierców usilnie próbował odnaleźć drugiego. Widocznie strasznie mu zależy na tym spadku – pomyślała i spojrzała jeszcze raz na ostatni akapit. O trzecim spadkobiercy nie było słowa w liście do redakcji. Dziwne, ale pewnie nie potrzebuje spadku. Informacji miała mało co ją niezmiernie ucieszyło. Lubiła szukać, wyrabiać sobie pogląd na daną sprawę. Nie przepadała za narzucaniem jej opinii co naczelna robiła coraz częściej. Basia była wolnym elektronem i etat w redakcji trochę jej doskwierał. Pomyszkuję trochę, odszukam tego spadkobiercę, napiszę tekst i wrócę do Wrocławia. Muszę się zająć rodziną – pomyślała – te ostatnie tygodnie były dla nas bardzo trudne. Mam nadzieję, że jeszcze zobaczę ich zdrowych i uśmiechniętych.

      Malownicze okazało się całkiem urocze, chociaż nudne. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Przejazd ze stacji do pensjonatu, w którym miała mieszkać zajął kilkanaście minut, które Basia poświęciła na rozeznanie się w topografii miasteczka. Rynek, kilka uliczek, dookoła królowały góry. Nic specjalnego. Znikomy ruch, ludzi jak na lekarstwo.

W pensjonacie czekał na nią przytulny pokoik z muślinowymi zasłonkami, szafą, małą komódką z lustrem i pięknym kutym łóżkiem. Ktoś tu dokładnie przeczytał Anię z Zielonego Wzgórza - pomyślała Basia i zaczęła się rozpakowywać. Ta czynność okazała się wyjątkowo nudna. Pukanie do drzwi wyrwało ją z drzemki, którą ucięła sobie na fotelu. Otworzyła drzwi i oniemiała. W progu stał przystojny brunet o orzechowych oczach. Jego śniada cera doskonale kontrastowała z jasnymi dżinsami i niebieską koszulką z napisem ITALY.

- Dzień dobry. Przepraszam, że przerywam, ale dostałem wiadomość, że już pani do nas dotarła i pomyślałem...No cóż. Chyba panią zaskoczyłem – młody człowiek spojrzał na Basię, która próbowała ujarzmić ręką swoje bujne, rude loki - Czy możemy się umówić na podwieczorek albo kolację?

- Ja...hmm...przepraszam - Basia usiłowała zebrać myśli – zasnęłam po podróży i nie bardzo wiem kim pan jest, skąd pan wie, że ja tu jestem i dlaczego mam iść z panem na kolację?

- Przepraszam najmocniej, gapa ze mnie, jak to mówi Franciszek. Jestem Paweł Choczyński.

- Spadkobierca...

- Tak, można tak powiedzieć. To ja napisałem list do redakcji, bo utknąłem w martwym punkcie. Chcę tę sprawę rozwiązać jak najszybciej ze względu na Franciszka.

- A Franciszek to drugi spadkobierca?

- Tak, można go tak nazwać.

- Bardzo jest pan tajemniczy, ale to dobrze – Basia uśmiechnęła się na widok zdumionej miny Pawła – nie będzie nudno.

- To mogę Pani gwarantować – Paweł rozciągnął swoje pełne usta w szerokim uśmiechu.

- Oj, czuję że nudy tu nie zaznam – Basia uśmiechnęła się do samej siebie. Podwieczorek z Pawłem okazał się doskonałym pomysłem. Zapisała połowę notatnika i zaplanowała cały następny dzień. Paweł okazał się wnukiem spadkodawczyni. Wraz z drugim wnukiem – Franciszkiem mieli otrzymać po połowie domu swojej babki. Niestety starsza pani postawiła warunek, w którym zapisała, że jeden z pokoi na poddaszu oddaje trzeciemu spadkobiercy. Człowiek ten nosi imię Zenon, a reszta informacji dotycząca jego danych osobowych spoczywała w rękach pani Stasi - najlepszej przyjaciółki babki Pawła. Stanisława Grądziel – przeczytała Basia – obecnie mieszka w domu opieki. Dziwnym trafem, pani Stasia uparła się, że wszystkie dane przekaże jedynie Basi. Podała Pawłowi informacje jak znaleźć Basię i w ten oto sposób list z prośbą o pomoc dotarł do miesięcznika, w którym pracowała dziewczyna. Spojrzała na zegarek. Już późno, a jutro czeka mnie pracowity dzień – pomyślała. Najpierw wizyta w domu opieki, później sprawdzanie danych, które otrzymam. Popołudniu pewnie będzie po wszystkim. Jak się pospieszę to pojutrze będę miała gotowy tekst, a wtedy zostanie mi dzień na wyszukanie innego tematu i ewentualny spacer na najbliższą górę.

Nie wiedziała dlaczego, ale coś ją ciągnęło na szczyt. Odkąd zobaczyła porośnięte sosnami i świerkami Sudety zapragnęła wejść na chociażby jeden szczyt i poczuć się tak jak wtedy, gdy po raz pierwszy weszła z mamą na Ślężę. Później wielokrotnie wyjeżdżały w Kotlinę Kłodzką, żeby poczuć to niesamowite oczyszczenie jakiego doznaje się na szczycie. To byłaby piękna podróż w przeszłość – pomyślała Basia i szybko zamrugała powiekami. Łzy same popłynęły jej po policzkach i z nimi zasnęła.
- Wyspana? Gotowa? - Paweł zarzucił ją pytaniami zanim zdążyła zapiąć pasy.
- Na co?
- Na rozmowę z ciocią Stasią – Paweł uśmiechnął się sam do siebie – to będzie bardzo ciekawa rozmowa jak myślę. Uparta z niej kobieta, ale niebywale urocza. Jakiś czas pomieszkiwała u nas, ale po śmierci babci stwierdziła, że nie wypada jej mieszkać z dwoma młodymi mężczyznami i przeniosła się do domu opieki. Szkoda, bo ciocia doskonale gotuje. I robi świetne naleśniki z dżemem marchewkowym.
- Marchewkowym? - pierwszy raz słyszała o takim dżemie.
- Pyszny. Musisz spróbować. Nie będziesz miała go dość. Franciszek go pochłania. Trzeba go stopować, żeby dla innych coś zostało.

Dom opieki w Malowniczem znajdował się w pięknej willi, która bardziej przypominała sanatorium, w którym Basia spędziła pierwszy wakacyjny wyjazd po śmierci mamy. Chociaż wszyscy bardzo się starali,ona nie potrafiła się cieszyć z wycieczek i spotkań z koleżankami. Strata mamy była największym nieszczęściem jakie spotkało ją w życiu. Przyjaciółka mamy wraz z mężem starała się ukoić ból małej Basi, ale to nie było łatwe. Była im jednak wdzięczna za te starania i kochała ich nad życie. Nadal jednak tęskniła za mamą. Ojca nigdy nie znała, więc cała dziecięca miłość była przeznaczona dla niej. Dla tej, która odeszła pewnego pięknego, lipcowego poranka.

Wspomnienia, które naszły ją po przekroczeniu bramy domu opieki w Malowniczem, popsuły jej humor. Nie na długo. Uśmiech na jej twarz powrócił, gdy tylko zobaczyła kobietę maszerującą dziarskim krokiem w ich stronę.
- Pawełku, jak to dobrze Cię widzieć – starsza pani poklepała towarzysza Basi po policzkach
- Oj kochanie, widzę że mi tu w końcu swoją wybrankę przyprowadziłeś – pani Stasia spojrzała na Basię i znieruchomiała. 
Przez moment dziewczyna widziała przed sobą istny słup soli, po czym ów słup poruszył się i położył ręce na policzkach Basi. No to teraz ja dostanę klepanko – pomyślała dziewczyna, ale nic takiego się nie stało. Starsza pani pogładziła jej twarz i zachrypniętym głosem spytała:
- Basia? Basia Marczyńska?
- Tak jest proszę pani. Podobno spodziewała się pani, że przyjadę. Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać.
- Moje kochane dziecko. To ja się cieszę. Nawet nie wiesz jak bardzo. Chodźcie, zaparzę Wam herbatki, mam też drożdżówki i troszkę dżemu marchewkowego – pani Stasia ujęła pod rękę Basię, która kątem oka dostrzegła łobuzersko uśmiechniętego Pawła. Ile radości może facetowi sprawić dżem marchewkowy – uśmiechnęła się w duchu dziewczyna.
- Widzisz moja droga. Myślę, że Ty będziesz wiedziała jak znaleźć Zenka. Przynajmniej tak mi się wydaje. Powiedz mi tylko jedną rzecz: jak miewają się Twoi rodzice?

Takiego pytania, nie spodziewała się ani Basia, ani tym bardziej Paweł.
- Ciociu, znasz rodziców Basi?
- Nie przeszkadzaj, Pawełku. Basiu, czy możesz mi powiedzieć co słychać u Twoich rodziców?

Oniemiała i blada dziewczyna była w lekkim szoku, co na ogół jej się nie zdarzało. Spojrzała w okno i cicho odpowiedziała.
- Mama nie żyje. O ojcu nic nie wiem – poczuła, że zbiera jej się na płacz. Wszystko w niej buzowało. Z jednej strony, ból po stracie mamy był nadal duży, z drugiej, wstyd z powodu ojca nie wygasł. Poczuła żal i złość jednocześnie. Jednak wygrało dobre wychowanie i pewna doza ciekawości. Spojrzała wyzywająco na panią Stasię i złość minęła natychmiast po tym jak ujrzała łzy w oczach staruszki.
- Mój Boże, jesteś na tym świecie sama moja dziecinko. Od jak dawna?
- Od szesnastu lat. Wtedy zmarła mama. Wychowywała mnie jej przyjaciółka z mężem, więc zupełnie sama nie byłam. Byli dla mnie bardzo dobrzy.
- A taty nie znasz? Poznałaś go w ogóle?
- Nie. I nie chcę go znać.
- Dlaczego? Nigdy nie chciałaś go poznać? Nie szukałaś go? - Paweł wtrącił się do rozmowy
- Po co? Zostawił ciężarną mamę, a ona nawet złego słowa o nim nie powiedziała. Była kochana, nie zasłużyła na to co ją spotkało – głos uwiązł Basi w gardle - Przepraszam, ale myślę, że to moja prywatna sprawa. Czy znała pani moich rodziców?
- Tak, Basieńko. Znałam. To stare dzieje.
- Skąd ich pani znała?
- Twój tata stąd pochodził. Mamę poznałam, na krótko przed tym jak znikła z Malowniczego na zawsze. Wszystko przez Mirę, babkę Pawła.
- Boże, co babcia znowu nabroiła? Jej grzeszki wychodzą na jaw dopiero po śmierci – Paweł był autentycznie oburzony. Basia siedziała na fotelu nie rozumiejąc o co w tym wszystkim chodzi.
- Usiądź Pawełku, straszysz gościa. Basieńko czy wszystko w porządku? Może chcesz się czegoś napić? Paweł nalej Basi wody. Zobacz jak bidulka zbladła.
- Ja...ja jestem zaskoczona. Nie wiedziałam, że moi rodzice mieszkali w Malowniczem. Mama bardzo kochała góry, często wchodziłyśmy na Ślężę, uwielbiała Śnieżnik, ale nigdy nie wspominała skąd pochodzi. Wiedziałam jedynie, że wychowywała się w domu dziecka, ale to było gdzieś na Górnym Śląsku.
- Basiu, nie wiem skąd pochodziła Twoja mama. Z pewnością Twój ojciec urodził się w Malowniczem i tu mieszkał z rodzicami. Do dnia, w którym uciekł z domu.
- Nie obchodzą mnie dzieje mojego ojca. Nie mam podstaw do tego, żeby w ogóle się nimi interesować. Tak jak on nie interesował się mną czy też mamą.

Pani Stasia spojrzała na Basię jakby rozważając w duchu następne słowa. Odezwała się spokojnym, ale stanowczym tonem.
- Pozwól, że coś Ci opowiem. Dwadzieścia sześć lat temu ojciec Pawła, Zbyszek spotykał się ze śliczną dziewczyną. Był w niej bardzo zakochany, a przynajmniej takie stwarzał wrażenie. Niestety dostał powołanie do wojska. Wiedział, że śliczne dziewczyny mają wielu adoratorów, dlatego poprosił o pomoc swojego brata.
- Brata? - Paweł wstał z fotela jak oparzony – tata miał brata? Dlaczego nic o nim nie wiem? To też sprawka babci? Tego jest już za wiele. Wiedziałem, że z babci jest niezłe ziółko, ale tego się nie spodziewałem.
- Paweł, siadaj! - pani Stasia wygładziła spódnicę, po czym podjęła przerwaną opowieść – Zbyszek i Zenek. Synowie, o których ja mogłam tylko pomarzyć. Mirka miała wielkie szczęście i dobrze o tym wiedziała. Może nawet za dobrze – staruszka zadumała się aby po chwili spojrzeć na Basię i stwierdzić – młodość ma swoje prawa, ale za rzadko kieruje się rozsądkiem. Zbyszek poprosił Zenka, aby ten pilnował jego ukochanej. Misja szczególna, więc i wybór brata wydawał się oczywisty. Niestety ta nieszczęsna młodość i buzujące hormony dały o sobie znać. Brat nie brat, w każdym razie Zenek był bardzo przystojny i niezwykle opiekuńczy. Opieka nad Irenką, wyszła poza ramy zwykłej opiekuńczości przyszłego szwagra, jeśli wiesz co mam na myśli moje dziecko. W każdym razie, Irenka zorientowała się, że jest w stanie błogosławionym i powiedziała o tym Zenkowi. Ten się przestraszył i poszedł po radę do matki. A Mira, jak to Mira, nie chciała kłótni między synami, gdyż wówczas jednego z nich mogłaby stracić. Tego, jej matczyne serce chyba by nie zniosło. Wieczorem poszła do Irenki i sobie wiadomym sposobem przekonała ją do opuszczenia Malowniczego.
- Irena – tak miała na imię moja mama – blada jak ściana Basia trzymała notatnik, ale nie była w stanie zapisać żadnego zdania
- Domyśliłam się skarbie. Widzisz Irenka była dumną młodą kobietą. Tak przynajmniej ja ją zapamiętałam. Poznałam ją na krótko przed tą nieszczęsną sytuacją. Była śliczna, jej zielone oczy i te rude loki, miały prawo zawrócić w głowie niejednemu mężczyźnie.
- Ten Zenek – Paweł wtrącił się w rozważania Stanisławy – to on tak spokojnie dał Irence opuścić Malownicze?
- Zenek pracował jako drwal. Wychodził wcześnie rano, wracał wieczorem. W drodze z pracy dowiedział się od Kraśniakowej, że Irenka nie przyszła owego dnia do pracy.
- No tak, niezawodna Kraśniakowa – mruknął pod nosem Paweł – nasze lokalne radio, telewizja, prasa i internet w jednym.

Basia spojrzała na Pawła, ale nie zrozumiała o czym mówił. Myśli, stwierdzenia i domysły dosłownie bombardowały jej głowę. Czuła, że ból zaraz rozsadzi jej czaszkę.
- Zenek, jak się okazało, obdarzył Irenkę, większym uczuciem niż się Mirce wydawało. Szybko pobiegł do pensjonatu, w którym dziewczyna wynajmowała pokój. Tam powiedziano mu, że Irena Marczyńska wymeldowała się z samego rana, tłumacząc się pilną wiadomością od rodziny z Katowic. Zenek, nie rozumiał o jaką rodzinę chodzi. Przecież, Irenka twierdziła, że żadnej nie ma. Niestety, chłopak dowiedział się również, o tym, że dzień wcześniej dziewczynę odwiedziła jego matka. Pokłócił się o to z Mirą. Na nic się zdały jej tłumaczenia o sile braterskiej więzi i zapewnienia o głębokiej matczynej miłości. Zenek nie rozumiał troski matki. Tej samej nocy, spakował się i wyjechał. Rano Mirka znalazła w jego pokoju kartkę, w której napisał, że jedzie po Irenę i dziecko. I prosi, żeby matka o nim zapomniała, bo on nie chce mieć z nią do czynienia.
- I co sprowadził ją tutaj? Ojciec się na niego wkurzył? - Paweł strzelał pytaniami jak z karabinu maszynowego – Dlatego nie poznałem jedynego wuja?
- Pawełku, powoli. Poczekaj, już tłumaczę – Stasia zrobiła łyk wody i podjęła wątek – Zenek wyjechał i długo nie dawał znać. Po pewnym czasie, napisał do Twojego dziadka kartkę, w której zapewniał, że jest zdrowy i nadal nie ustaje w poszukiwaniach Irenki. Mira czuła, że pomimo swoich starań straciła syna. Bolało ją to bardzo, ale cierpliwie czekała na jego powrót. Zbyszek wrócił z wojska zakochany po uszy w Twojej matce. Nie wiedział jak o tym powiedzieć Irence. Zanim jednak wyruszył do pensjonatu, w którym mieszkała, Mira powiedziała mu, że dziewczyna wyjechała. Zbyszek się zdziwił, ale było mu to na rękę i nie szczególnie się zmartwił. Bardziej zastanawiał się nad ucieczką Zenka, możliwe że łączył ten fakt z wyjazdem Irenki, ale nie miał głowy do tej sprawy. Szczęśliwie zakochany, wkrótce przedstawił Mirze swoją wybrankę, potem był szybki ślub i jeszcze szybsze chrzciny. Nie muszę nadmieniać, że wcześniakiem nie byłeś – Stasia uśmiechnęła się filuternie do zamyślonego Pawła. On jednak patrzył na Basię. Zjawiskowo piękną dziewczynę, którą poznał dokładnie 24 godziny temu. Jakiś chichot losu – pomyślał – na mojej drodze stanęła śliczna, rudowłosa Basia. Miał nawet plan żeby po wszystkim umówić się z nią na kolacje i może nawet rozkręcić tę znajomość. Tymczasem okazuje się, że dziewczyna jest jego kuzynką.
- Witaj w rodzinie Basiu – powiedział zanim pomyślał i zderzył się ze zdumieniem na twarzy dziewczyny.
- Jakiej rodzinie? O co Ci chodzi? - Basia wydawała się zupełnie zdezorientowana – nie wiem, tzn. to dla mnie chyba za dużo, ja... - nagle wszystko się rozmyło.

Gdy otworzyła oczy zobaczyła nad sobą piękną śniadą twarz, z orzechowymi oczami, w których zobaczyła niebywałą troskę. Pod głową czuła silne, umięśnione ramię. Zdezorientowana, zamrugała kilka razy po czym spróbowała usiąść.
- Boże, Basieńko, ale nas przestraszyłaś – pani Stasia szybko podeszła do dziewczyny niosąc szklankę wody – napij się. Już dobrze? Myślałam, że trzeba wezwać pielęgniarkę. Nie kiwaj tak głową. To nie wyglądało dobrze.
- W porządku, czuję się dobrze. Lekko zakręciło mi się w głowie, to chyba z przemęczenia.
- Raczej z nadmiaru informacji. Tylko Kraśniakowa byłaby w stanie spokojnie przyjąć taką dawkę rewelacji.
- Coś Ty się tak uczepił pani Kraśniakowej – Stasia spojrzała z dezaprobatą na Pawła – porządna, miła kobieta. Gdyby nie ona, nadal nie wiedzielibyśmy gdzie szukać Basi, a przy tym i Zenka.
- Tylko, że ja nie znam żadnego Zenka – Basia nie mogła sobie przypomnieć, żeby którykolwiek z poznanych mężczyzn przedstawiał się jej jako Zenek – mama z nikim się nie spotykała. W naszym otoczeniu żaden mężczyzna nie nosił takiego imienia.
- Hmmm, to dziwne, bo w tym liście pisał, że jest przy Tobie – pani Stasia w głębokim zamyśleniu złapała się za podbródek.
- Jakim liście? Ciocia jakiś list dostała z ważnymi informacjami? Dlaczego go ciocia nie pokazała notariuszowi babci? - Paweł znów zarzucił staruszkę salwą pytań
- Oj daj Ty mi już święty spokój. Czepiasz się Kraśniakowej, a moglibyście w jednym wywiadzie pracować.
- Czyli przyznaje ciocia, że Kraśniakowa jest....
- Nie kończ, proszę Cię bardzo. Wracając do Twojego przesłuchania. Nie dostałam żadnego listu. To znaczy, mam go na przechowaniu, ale list był adresowany do Twojej babki. Dopóki żył Twój dziadek Jurek, Zenek pisał do niego kartki świąteczne i urodzinowe. Przychodziły z różnych miast. Domyślaliśmy się, że nie znalazł Irenki, że nadal szuka. Po śmierci dziadka, przyszła jeszcze jedna z kondolencjami i pozdrowieniami dla Zbyszka i jego rodziny. Mira trzymała tę kartkę w książeczce do nabożeństwa, gdyż to był namacalny dowód, że Zenek się nimi interesuje, że nadal są dla niego ważni. Zbyszek obraził się na to, że jego jedyny brat nie odzywa się do niego. Zachowywał się tak jakby wymazał Zenka ze swojego życia. Później w tym okropnym wypadku zginęli rodzice Pawełka. Mira strasznie to przeżyła. Cierpiała, ale jednocześnie dziękowała Bogu, że Pawełkowi i Franciszkowi nic nie jest. Cały czas martwiła się o Zenka i marzyła o tym, żeby znów go zobaczyć. Zenek wysłał kartkę z kondolencjami, a Kraśniakowa twierdziła, że w dniu pogrzebu Twoich rodziców, widziała go na cmentarzu. Zenek napisał list do Miry. Dowiedziałyśmy się, że znalazł Irenkę, która niestety zmarła, on zaś otoczył opieką ich wspólną córkę, Basię. Na liście nie było żadnej wskazówki, która pomogłaby Mirze dotrzeć do Zenka, gdyż list nie miał nawet znaczka. Domyśliłyśmy się, że Zenek nadal bywa w Malowniczem. Szkoda, że jego urażona duma nie pozwoliła mu na pojednanie z matką. Byłaby z Ciebie dumna. Kiedyś zwierzyła mi się, że gdyby miała córkę nazwałaby ją Basia. Widać miały z Irenką podobny gust.
- Pani Stasiu, czy pani twierdzi, że Zenek był moim ojcem? W takim razie był kłamcą. Nikt, oprócz wujostwa nie zainteresował się moim losem. Nie wiem, jeśli faktycznie to on jest moim ojcem, to dlaczego nie przyszedł porozmawiać. Dać znać, że jest, że mnie zna, że...no nie wiem. Jakoś nie potrafię tego posklejać – Basia bezradnie rozłożyła ręce. Jej ściśnięte wargi sygnalizowały zaciętość i próbę wyparcia poznanych informacji.
- No faktycznie, to się troszkę kupy nie trzyma – Paweł był równie zafrapowany całą historią – nie bardzo rozumiem, dlaczego jej ojciec miałby się nie przyznać, że nim jest. Przecież, każdy ojciec chciałby mieć taką córkę – Basia uniosła oczy, w których Paweł dostrzegł zdziwienie i pewnego rodzaju rozczulenie.
- Basiu, sama mówiłaś, że nie chcesz znać ojca. Może on wiedział, że jesteś do niego bardzo uprzedzona. Może był na tyle blisko, żeby sprawować nad Tobą opiekę, ale jednocześnie na tyle daleko, żebyś go nie poznała – pani Stasia wyciągnęła plik kartek ksero – to było dołączone do listu od Zenka.
- To moje artykuły! – Basia wertowała kartki, które ktoś odręcznie ponumerował. W prawym górnym rogu każdej kartki, widniała data wydania poszczególnego artykułu. Na kilku widniały odręczne notatki. Pismo było znajome, ale nie mogła skojarzyć skąd je zna.
- Czy teraz jesteś w stanie uwierzyć, że Zenek był Twoim ojcem?
- Ale ja nie rozumiem skąd on miał moje artykuły? Niektóre z nich to nawet pierwsze wersje....Boże – Basia wstała z fotela, pozwalając by kartki spadły z jej kolan. Jedną ręką przykryła usta po czym szepnęła - ja je pokazywałam tylko jednej osobie. Pani Stasiu czy ma pani zdjęcie Zenka?
- Nie, ja nie mam. W domu Pawła jest jednak album ze zdjęciami Zbyszka i Zenka.
- U mnie? Nie przypominam sobie – Paweł był szczerze zdumiony
- Na strychu. W pudle z pościelą Waszej babki.
- Paweł ja muszę zobaczyć te zdjęcia. Muszę! Rozumiesz?
- Rozumiem. W takim razie jedziemy. Zabierzemy po drodze Franciszka.

Wyściskani przez panią Stasię, obdarowani kilkoma słoiczkami dżemu marchewkowego ruszyli do domu Pawła. Basia patrzyła tępo w ruchomy obraz za oknem. Ból głowy znów narastał.
- Jak się czujesz? - w głosie Pawła wyczuła autentyczną troskę.
- Dobrze, nie martw się, nie zemdleję po raz drugi.
- Mdlej sobie ile chcesz. Obiecuje, że zawsze Cię złapię. Mam tylko nadzieję, że nie będzie się to zdarzało często bo to jest bardzo niepokojące.
- Dziękuję. Nie zamierzam padać zemdlona w Twoje ramiona.
- Szkoda. Myślałem, że z Ciebie taka romantyczna dusza. No wiesz, rycerz na białym koniu i tym podobne.
- Chodzi Ci o połówki jabłka. Myślisz, że czekam na moją?
- Wiem, że po dzisiejszych rewelacjach to można trochę powątpiewać w sens takiego czekania. Z drugiej strony, Twój ojciec, tzn. Zenek przeszukał chyba cały kraj, żeby znaleźć Irenkę.
- Nie wiadomo czy ją znalazł czy okłamał Twoją babkę. Co do mojej połówki jabłka, mam dwadzieścia pięć lat i nie mam nikogo. To oznacza jedno - moja druga połówka jabłka już dawno zgniła.

Śmiech Pawła towarzyszył im aż do pierwszego celu ich podróży. Jak się okazało – podjechali pod budynek szkoły podstawowej. Do samochodu wsiadł chłopiec na oko dziesięcioletni. Czarna czupryna i orzechowe oczy zdradzały pokrewieństwo z kierowcą samochodu. Zdumiony chłopiec spojrzał na nie mniej zaskoczoną Basię po czym rezolutnie się przedstawił.
- Franciszek Choczyński jestem. Brat tego pożal się Boże kierowcy. Możesz mi mówić Franek – Basia uścisnęła wyciągnięta w jej stronę rączkę – A Ty jesteś tą dziennikarką z Wrocławia? Masz nam pomóc w namierzeniu jakiegoś gościa, co w naszym domu powinien zamieszkać?
- Tak, Basia Marczyńska.
- Tak, tak wiem. Jesteś ta ruda bogini o zielonkawych oczach jak u czarownicy. A kota czarnego masz?
- Franek, zamknij się na litość boską – Paweł syknął próbując włączyć się do ruchu
- Spokojnie, koleś – chłopiec poklepał brata po ramieniu i spojrzał na zdezorientowaną Basię - Sam wczoraj zwierzał się Żurkowi przez telefon, że sprowadził sobie tutaj taką rudo...rudo....
- Rudowłosą? - twarz Basi rozjaśnił uśmiech.
- Rudowłosą boginię. Kuba z piątej klasy mówi, że ta bogini to się raczej wyklucza z czarownicą, ale ja się nie znam – chłopiec wzruszył ramionami i rozsiadł się na tylnym siedzeniu.
- Franek! - Paweł wyraźnie czerwony po twarzy spojrzał we wsteczne lusterko – Basia jest najprawdopodobniej naszą kuzynką.
- No i lipa. Z kuzynką to Ty bracie nigdzie nie zajedziesz – Franek objął ramionami brata.
- Boże – Paweł spojrzał na Basię – przepraszam Cię bardzo. Muszę z nim porozmawiać na temat manier. Nie do końca go ogarniam, chociaż zajmuje się nim praktycznie od niemowlęctwa.

Basia spojrzała na braci. Widok był absolutnie rozczulający. Starszy, skupiony na jeździe, ale widocznie rozluźniony. Młodszy obejmujący jego szyję swoimi małymi rączkami. Więź między nimi była namacalna.
- Franciszku usiądź na swoim miejscu i zapnij pasy. Proszę Cię bardzo – prośba była wypowiedziana stanowczym głosem i zadziałała natychmiast. Chłopiec prędko ją spełnił i uśmiechnął się łobuzersko do Basi.
- Fajnie będzie mieć kuzynkę. Będziesz z nami mieszkała?
- Franek!!!
- Jesteśmy – Paweł zaparkował samochód przed drewnianym domkiem z zielonymi okiennicami. Dom był skąpany w krzakach róż, lilii i szałwi. Basia wysiadła i ogarnęła ją cudowna, słodka woń kwiatów.
- Pięknie tutaj.
- Babcia się starała. Ogród to było całe jej życie. Wszystkie smutki znikały kiedy przekopywała grządki. Teraz trochę się tu rozrosło, ale mam nadzieję, że niedługo ogarnę to wszystko. Wchodź do środka. Zaraz poszukam albumu.

Poszukiwania okazały się żmudne, ale po dwudziestu minutach, Paweł wkroczył na werandę niosąc tryumfalnie niebieski skórzany tom.

Basia odetchnęła głęboko po czym otworzyła album na pierwszej stronie. Zdjęcia ślubne dziadków Pawła, następnie chrzty, wreszcie komunie dwóch chłopców. Dalej album zawierał zdjęcia z różnego rodzaju uroczystości, najczęściej urodzin o czym świadczyły torty ze świeczkami. W pewnym momencie wzrok Basi zatrzymał się na zdjęciu młodego chłopaka, na oko dwudziestoletniego. Położyła dłoń na fotografii i lekko pogładziła twarz chłopaka.
- To jest, och czemu mi tego nie powiedział – Basia zaszlochała i ukryła twarz w dłoniach

Zdezorientowany Paweł nie wiedział co ma zrobić. Klęknął przy Basi i podał jej chusteczkę.
- Basiu, co się stało? Czy to jest Zenek?
- Nie wiem. To jest mój wujek Andrzej – Basia połykała łzy, których nie potrafiła powstrzymać.
- Nie rozumiem. Skąd fotografia Twojego wujka znalazłaby się w albumie mojej babki?
- Po śmierci mamy, dwie osoby zgłosiły się do opieki nade mną. Ciocia Agata, najlepsza przyjaciółka mamy i wujek Andrzej – jak mi się wydawało przyjaciel cioci Agaty. Wujek pojawił się w moim życiu kiedy miałam jakieś dwa lata. W odwiedziny nigdy nie przychodził sam. Zawsze towarzyszył ciotce Agacie. Uwielbiałam go, bawił się ze mną, przynosił zabawki, a czasami nawet słodycze. Po śmierci mamy, oboje chcieli się mną zająć. Były jakieś problemy z powodu braku pokrewieństwa między nami. Szukano nawet moich chrzestnych, ale okazało się, że to był lekarz i pielęgniarka ze szpitala, w którym przyszłam na świat. Zupełnie obcy. I nie byli parą. W czasie tej walki o mnie, wujek z ciocią bardzo się do siebie zbliżyli. Po kilku miesiącach wzięli cichy ślub cywilny. W końcu sąd przyznał im opiekę nade mną.
- Nie zastanawiało Cię dlaczego, sąd jednak przyznał im opiekę nad Tobą? Przecież fakt ich ślubu nie wpłynął na pokrewieństwo między Wami.
- Paweł, ja miałam dziesięć lat. Mniej więcej tyle ile ma teraz Franek. Nie zastanawiałam się nad takimi rzeczami. Cieszyłam się, że nie muszę iść do domu dziecka, z którego moja mama nie miała wesołych wspomnień. Miałam przy sobie dwie kochające mnie osoby. Tęskniłam za mamą, ale wiedziałam, że czuwa nade mną. Byłam przekonana, że to ona zesłała mi takich opiekunów.
- No, ale co z tym wujkiem Andrzejem?
- To jest właśnie wujek Andrzej – Basia postukała palcem w fotografię dwudziestolatka – Paweł czy ja mogę odkleić to zdjęcie
- Oczywiście, jeśli to ma Ci w czymś pomóc możesz je nawet zatrzymać – Paweł nie krył zdziwienia

Basia ostrożnie odkleiła zdjęcie. Tył fotografii był zapisany życzeniami urodzinowymi z podpisem: dla kochanej mamy od syna Zenka.

W prawym górnym rogu widniała data.
- To to samo pismo. Daty na kserokopiach moich artykułów i data na tym zdjęciu. One zastały napisane przez jedną osobę. A ja znałam tylko jednego mężczyznę, który pisał takie okrągłe cyfry.
- Wujek Andrzej – Paweł domyślił się jakim torem podąża Basia – poczekaj chwilę, znalazłem to na dnie skrzyni z pościelą. Paweł wyciągnął z kieszeni kartki zawiązane tasiemką. Podał je Basi, która szybko rozwiązała tasiemkę.
- To akty urodzenia. Twojego taty – proszę, podała kartki Pawłowi - a tu...Zenona Andrzeja Choczyńskiego. Wujek Andrzej przyjął nazwisko ciotki Agaty. Nie interesowało mnie to, bo miałam inne zmartwienia na głowie kiedy oni się pobierali. Faktem jest, że nie wiedziałam nawet jak się nazywał wcześniej. Zresztą, i tak nic by mi to nazwisko nie mówiło – Basia spojrzała na Pawła – Wyobrażasz sobie. Najprawdopodobniej po śmierci mamy wychowywał mnie mój tata. Tylko dlaczego nie powiedział mi prawdy? Dlaczego? Muszę wrócić do Wrocławia i porozmawiać z ciotką Agatą. Upewnić się co do nazwiska. Póki nie jest za późno. Wujek, tzn. tata leży w śpiączce po wypadku na budowie. Muszę jechać, muszę się dowiedzieć....Ja mam tatę. Po dwudziestu pięciu latach dowiaduję się, że mój tata mnie szukał, znalazł i wychowywał – Basia uśmiechnęła się do siebie - Muszę wracać.
- Paweł słyszysz mnie? – Basia spojrzała na Pawła, który w jednej ręce trzymał kartkę z aktem urodzenia swojego ojca, ale przed oczyma trzymał jeszcze jeden arkusz.
- Co się stało? Czemu tak zbladłeś?
- To list do mojej mamy, od niejakiego Darka, w którym gratuluje szczęśliwego rozwiązania i pyta o imię chłopca. Data wskazuje na miesiąc po moim przyjściu na świat. W dalszej części pisze, że cieszy się, że jego syn jest zdrowy i ma nadzieję, że będą szczęśliwi ze Zbyszkiem. Żałuje, że moja mama nigdy nie kochała go tak jak swojego męża. Czyli mojego, jak do tej pory, tatę? Boże, Ty swojego ojca odnalazłaś, a ja właśnie straciłem – Paweł kiwał z niedowierzaniem głową.
- Nieprawda. Ojcem jest ten, który Cię wychował, który Cię kochał i był w stanie zrobić dla Ciebie wszystko – Basia spojrzała na Pawła i ujęła jego twarz w dłonie – nie czujesz się po trosze tatą dla Franka? - Paweł niepewnie skinął głową.

Nagle wstał z kolan i ujął rękę Basi.
- Teraz już wiem jak się czujesz. Wiem, jak jeden list może namieszać w życiu człowieka. Mój tata nie żyje, ale to przecież był mój tata. I nic tego nie zmieni. Ty jeszcze masz szansę pobyć ze swoim. Chodź pokażę Ci pokój Twojego ojca i Twój oczywiście. Jeśli będziesz chciała nas odwiedzać. Tak pomyślałem o tej Twojej połówce jabłka. Może jednak wszystko z nią w porządku.