Edukacyjny kelner

Dzisiaj będzie o wczoraj:) Wczoraj bowiem dotarło do mnie, że z rynkiem wydawniczym jest kiepsko, a co za tym idzie z pisarzami również. Do tych wniosków doszłam (a raczej doszłyśmy, ale o tym za chwilę) siedząc w pewnej warszawskiej restauracji. Była nas czwórka: ja, Agnieszka Krawczyk (autorka między innymi Morderstwa niedoskonałego) mój osobisty mąż i nasza wspólna przyjaciółka Lidka. Ale to nie nam w tej opowieści przypada główna rola tylko kelnerowi. Kelner był z gatunku groźnych. Już na wstępie oceniłyśmy z Agnieszką, że strasznie paczy niczym najgroźniejszy Kot Paczacz:) Kelner jak to kelner jak już się napatrzył przyszedł przyjąć zamówienie. I tu się zaczęło! Chciałyśmy z Agnieszką sałatkę ze szpinaku. Kelner obrzucił nas krytycznym spojrzeniem i stwierdził, że sałatka jest bardzo mała i on by jednak polecał inne bardziej konkretne. Skonsternowane zerknęłyśmy na siebie, ale stwierdziłyśmy, że skoro mówi chyba wie. Zmieniłyśmy zamówienia. Następnie przyszła kolej na mojego męża. Chciał pyzy z mięsem i natychmiast został przywołany do porządku delikatnym przypomnieniem, że dziś wprawdzie post, ale... Ale było na tyle wymowne, że Kuba zadowolił się pierogami z kapustą. Kelner miał minę usatysfakcjonowaną. Zamówienie Lidki przyjął bez komentarza, co wzbudziło w nas lekką zazdrość. Nie mam pojęcia, jak w tym lokalu wyglądają małe sałatki, ale nasze były gigantyczne! Po chwili domówiliśmy też wino zdając się na gust kelnera. Znów obrzucił nas badawczym wzrokiem i przyniósł butelkę, nalał do kieliszków i butelkę zabrał ze sobą. Kuba skończył jeść pierwszy i natychmiast został obdarowany połową mojej sałatki, bo jej ilość po prostu mnie pokonała. Oczywiście czujnemu kelnerowi nie umknął fakt, że mój mąż przed momentem nie miał talerza, a teraz ma. Przyjrzał mu się wzrokiem wyrażającym straszne podejrzenie o kradzież talerzy z  sąsiednich stolików.
I już mówię o co mi chodzi. Kelner po prostu skłonił nas z Agnieszką do zastanowienia się nad sobą. I wyszło nam, to co napisałam na początku. Z pisarzami jest fatalnie. Po pierwsze sałatka: jedno z dwojga - albo wyglądałyśmy na tak zapasione, że uznał, że musimy mieć porcje gigantyczne, albo z kolei na zabiedzone i biedak postanowił nas odkarmić:) Optymistycznie przyjęłyśmy, że chodziło mu o to drugie. Z dwojga złego wolę być zabiedzona niż zapasiona. Po drugie dostałyśmy najtańsze wino, zabrano nam butelkę chyba z obawy, żebyśmy nie wypili i nie uciekli, a męża pilnowano żeby nie podjadał od innych gości:) Tak, nie ma to jak obiad w restauracji i kelner skłaniający do refleksji:) Osobiście serdecznie polecam:)