Stokrotki w śniegu czyli jak stopić lód w sercu

 "Duch ludzki, podobnie jak ciało, często nadmiernie tyje i niedomaga jedynie z racji zbyt wielkich wygód i, podobnie jak ciało, bywa skutecznie leczony środkami, które są bardzo przykre i niesmaczne."
Charles Dickens Opowieść wigilijna

Czy można dostać drugą szansę i rozpocząć wszystko od nowa?
James Kier zginął w wypadku. Tak przynajmniej wszystkim się wydawało.
On sam dowiedział się o własnej śmierci z gazet. Pomyłkę szybko wyjaśniono, ale błąd popełniony przez dziennikarza ucieszył wszystkich znajomych Jamesa. Nic dziwnego.
Nie był kandydatem na najlepszego przyjaciela. Bezwzględny szef. Rekin biznesu wyznający zasadę - po trupach do celu. Mąż, który zostawia umierającą żonę. Ojciec znienawidzony przez syna.
Czy można zacząć wszystko od nowa?
Wynagrodzić popełnione krzywdy?
Przebaczyć innym i sobie?
Stokrotki w śniegu to piękna, wzruszająca opowieść o sile miłości i nadziei. O tym, że najważniejsza w życiu jest rodzina. Że tylko kochając i będąc kochanym, można odnaleźć własną drogę w życiu.

To powyżej, to oficjalny opis książki. Zaczęłam ją czytać i tak mniej więcej w połowie odłożyłam. Nie po to żeby na amen zaprzestać lektury, ale żeby pomyśleć. Bo książka wzbudziła we mnie kontrowersyjne uczucia. Czytała się świetnie, lekko i płynnie. Tylko jakoś nie mogłam poradzić sobie z nagłą przemianą głównego bohatera. Jak kilka komentarzy pod wiadomością o swojej rzekomej śmierci może tak radykalnie odmienić bezwzględnego człowieka, którego nie ruszało absolutnie nic i który już dawno zapomniał czym jest współczucie, serdeczność i miłość? - pytałam sama siebie. Na mój gust, biorąc pod uwagę charakter Jamesa Kiera, powinien on z miejsca wyciągnąć konsekwencje i zniszczyć autorów niepochlebnych, krytycznych i obraźliwych tekstów. A on tymczasem niczym Dickensowski Ebenezer Scrooge zmienia się nie do poznania. I tu kochani doznałam olśnienia! I w związku z nim już bez żadnych wątpliwości doczytałam stokrotki. Już wyjaśniam czego owe olśnienie dotyczyło. Otóż uświadomiłam sobie, że my dorośli zapominamy często o tym, jak cudownie było kiedyś czytać baśnie i że niekiedy nie wszystko musi być po dorosłemu logiczne i wytłumaczalne. Stokrotki w śniegu to przepiękna opowieść wigilijna, historia w której cuda są możliwe i to te najpiękniejsze, bo odmieniające ludzi i naprawiające zło. Niewątpliwym atutem książki jest to, że mimo dobrych chęci i przemiany, Jamesowi nie wszystko się udaje naprawić. Jest to ta szczypta realności bez której książka byłaby na mój gust niestrawna. A tak nie dość, że wzrusza to jeszcze pozwala uwierzyć, że cuda naprawdę się zdarzają również te najpiękniejsze dotyczące ludzkich serc i dusz.
Czy macie takie same odczucia? Jak Wam czytało się stokrotki?