Przeprowadzka plus odrobina historii

Kochani moi uprzejmie donoszę, że jestem wykończona. Mam jęzor wywieszony do pasa i ledwo dycham. Przyczyną tak żałosnego stanu jest przeprowadzka. Spadła na nas znienacka, właściwie okazało się z dnia na dzień, że będziemy zmieniać lokum (jeszcze nie mamy swojego własnego, ale mamy chytry plan przeniesienia się w końcu w nasze ukochane Sudety, ale to dopiero za rok, jak wszystko dobrze pójdzie). Tymczasem pakuje pudła, pudełka, pudełeczka i jestem przerażona ilością rzeczy jakie udało nam się zgromadzić. Poza tym właśnie w tym momencie całą sobą odczuwam ogrom naszej miłości do książek. I to w sensie dosłownym. Spakowanie tego całego papierowego dobra, starganie tego na dół, wpakowanie do auta, a potem wtransportowanie na czwarte piętro, do nowego domu, da się odczuć. Szczególnie w kościach. O takim drobiazgu jak brak miejsca nie warto nawet wspominać. W obecnym mieszkaniu jakoś udało mi się poutykać nasze knigi. Wprawdzie były wszędzie, nawet pod łóżkiem, ale miały swoje miejsce. Teraz na nowo czeka mnie kombinowanie gdzie i jak poukładać, powtykać, powciskać. Dodatkowo metraż nam się zmniejszył, co sprawy nie ułatwia. Ale co nas nie złamie to nas wzmocni więc zapewne w końcu uporam się z tym całym bałaganem i po skończeniu przeprowadzki będę wyglądać niczym umięśniona młoda (no może prawie młoda:)) bogini. I to wszystko dzięki książkom! Tak czy inaczej trzymajcie za mnie kciuki, bo musimy wyrobić się do 9 sierpnia czyli czasu mamy niewiele. To tyle jeżeli chodzi o sprawy osobiste.
Chociaż właściwie to o czym teraz chcę napisać osobiste jest również mimo, że dotyczy rocznicy Powstania Warszawskiego. Bo dla mnie ta rocznica to przede wszystkim opowieść mojej babci. Nie o Powstaniu bynajmniej, ale zwykle własnie 1 sierpnia nachodziło ją na wojenne wspominki. Babcia nie brała udziału w Powstaniu, ale może dlatego, że właśnie 1 sierpnia dużo się o wojnie mówiło można było namówić ją na opowieści. I własnie któregoś razu opowiedziała mi o swojej wielkiej miłości. Ten kto czytał Sezon na cuda może pamięta historie Leontyny, której chłopiec zginął już po akcji, trafiony odłamkiem? To własnie historia mojej babci i jej chłopca. Tyle tylko, że moja babcia nie zmieniła imienia i nie usiłowała zginąć podczas powstania. Została natomiast wydana za mąż wbrew swojej woli, bo mężatki rzadziej zabierano na roboty. Z czasem dogadała się z moim dziadkiem, a nawet go pokochała, ale błysk w oczach z jakim opowiadała o tamtym pierwszym sprawiał, że młodniała w oczach. Napisałam o tym, bo zawsze pierwszego sierpnia myślę o niej i o nim, o wojnie, która przekreśliła tak wiele potencjalnych miłości i o tych młodych ludziach, którzy zginęli za to w co wierzyli - za nas. Co roku też drażni mnie dyskusja o Powstaniu. Było potrzebne, czy nie było? Słuszna decyzja czy nie słuszna? Jakie to ma teraz znaczenie? Moim zdaniem żadnego. Może dlatego tak na to patrzę, że nie jestem historykiem i nie mi to oceniać. Ale jako zwykły człowiek uważam, że o tamtych ludziach po prostu powinno się pamiętać i nie pozwolić by zapomniały o nich kolejne pokolenia. A na zakończenie wiersz Juliana Tuwima, który moim zdaniem oddaje wszystko co o wojnie można powiedzieć:


Do prostego człowieka

Gdy znów do murów klajstrem świeżym
Przylepiać zaczną obwieszczenia,
Gdy "do ludności", "do żołnierzy"
Na alarm czarny druk uderzy
I byle drab, i byle szczeniak
W odwieczne kłamstwo ich uwierzy,
Że trzeba iść i z armat walić,
Mordować, grabić, truć i palić;
Gdy zaczną na tysięczną modłę
Ojczyznę szarpać deklinacją
I łudzić kolorowym godłem,
I judzić "historyczną racją",
O piędzi, chwale i rubieży,
O ojcach, dziadach i sztandarach,
O bohaterach i ofiarach;
Gdy wyjdzie biskup, pastor, rabin
Pobłogosławić twój karabin,
Bo mu sam Pan Bóg szepnął z nieba,
Że za ojczyznę - bić się trzeba;
Kiedy rozścierwi się, rozchami
Wrzask liter pierwszych stron dzienników,
A stado dzikich bab - kwiatami
Obrzucać zacznie "żołnierzyków". -
- O, przyjacielu nieuczony,
Mój bliźni z tej czy innej ziemi!
Wiedz, że na trwogę biją w dzwony
Króle z pannami brzuchatemi;
Wiedz, że to bujda, granda zwykła,
Gdy ci wołają: "Broń na ramię!",
Że im gdzieś nafta z ziemi sikła
I obrodziła dolarami;
Że coś im w bankach nie sztymuje,
Że gdzieś zwęszyli kasy pełne
Lub upatrzyły tłuste szuje
Cło jakieś grubsze na bawełnę.
Rżnij karabinem w bruk ulicy!
Twoja jest krew, a ich jest nafta!
I od stolicy do stolicy
Zawołaj broniąc swej krwawicy:
"Bujać - to my, panowie szlachta!"


Chciałam jeszcze wstawić link do piosenki: miłość do panny przedwojennej, ale nie mogę znaleźć. Jeżeli będziecie mieli okazje przesłuchajcie! Śpiewa ją Magda Umer, a piosenka jest piękna, chwyta za serce i biorąc pod uwagę dzisiejszą datę pasuje idealnie.