Dlaczego nie napiszę drugich 48 tygodni

No to się prawie wychorowałam:) Prawie, bo musiało mnie złapać coś wyjątkowo paskudnego, bo nadal męczy mnie kaszel i głowę mam trochę napchaną watą (znaczy mam takie wrażenie). Ale w porównaniu z tym jak wyglądał zeszły tydzień można przyjąć, że teraz jestem zdrowa niczym ryba. Dziękuję wam wszystkim za życzenia zdrowia i ciepłe myśli:)
Wczoraj nareszcie udało mi się napisać odpowiedzi do wywiadu, który ukazał się na blogu Anety (zapraszam do przeczytania tutaj), przepraszam że musieliście tak długo czekać, ale ostatnie dwa tygodnie miałam koszmarne, szpital w domu i ja jako pacjentka i główny dowodzący w jednym, niestety nie ogarnęłam wszystkiego tak jak powinnam. Przepraszam też dziewczyny, które cały czas czekają na książki z konkursu o Majce. Ejotek uświadomiła mi, że zapewne wyrzekacie na pocztę gdy tymczasem powinnyście wyrzekać na mnie, bo to ja jestem głównym winowajcą i jeszcze nie nadałam przesyłek. Solennie obiecuję, że załatwię to już w tym tygodniu, bo dzieci wybyły względnie zdrowe do szkół tudzież przedszkoli a i ja zrobiłam się bardziej mobilna.
To tyle tytułem kajania się:) A jeszcze chciałam zapytać,czy wiecie kim jest ten pan na zdjęciu, które zamieściła Aneta nad wywiadem? Czekajcie zamieszczę go i ja, bo jestem ciekawa czy ktoś go pozna:) Podpowiem, że można go było zobaczyć w filmach i posłuchać jak śpiewa:)

Dobrze, a teraz chciałam napisać o tym dlaczego nie napiszę 48 tygodni II. W wywiadzie u Anety jedna z Was zadała pytanie czy jest książka, której dziś bym nie napisała (odpowiedziałam, że byłoby to 48 tygodni). Traf chciał, że pytanie zbiegło się z mailem, który napisała do mnie Czytelniczka z Pomorskiego. Mail tyczył 48 tygodni właśnie i autorka dopytywała się w nim czemu nie napiszę kolejnej takiej książki, albo części drugiej. Napisała, że kupuje moje kolejne pozycje z nadzieją, że któraś będzie przypominać moją pierwszą książkę. Oczywiście na mejla odpowiem osobno, nie chcę też wywalać na forum publiczne osobistej korespondencji, ale to pytanie wydało mi się po prostu ciekawe. I rezultatami moich przemyśleń postanowiłam się podzielić, bo wydaje mi się, że doszłam do ciekawych wniosków.Od razu zaznaczam, że lubię 48 tygodni. To właśnie one dały mi wiarę w to, że mogę pisać i ktoś będzie chciał czytać to co ja wymyślę. Co nie zmienia faktu, że nadal uparcie twierdzę, że w tej chwili nie napisałabym takiej książki. Nie dlatego, że nie chcę. Ja po prostu nie potrafię! 48 tygodni pisała jeszcze dziewczynka, wprawdzie już mama, żona (bo ja córeczkę urodziłam jak miałam 19 lat), ale jednak dziewczynka. Wraz z upływem czasu, doświadczeń zarówno osobistych i zawodowych zmieniłam się i ja i zmienił się mój sposób pisania i postrzegania świata. Dorosłam po prostu moi kochani, a wraz ze mną dorosły książki które piszę. I nic na to nie poradzę, że 48 tygodni zostanie jedynaczką:( Przykro mi jeżeli ktoś czuje się rozczarowany, ale chyba to co się stało było procesem naturalnym. Nie można tkwić w miejscu i szczerze mówiąc mam nadzieję, że kolejna książka też będzie różniła się od pozostałych, bo to znaczy, że udaje mi się robić kolejny mały kroczek, że się rozwijam, że próbuję nowych rzeczy. Aczkolwiek zdaję sobie sprawę, że nie każdemu się to musi podobać. Tak samo zresztą, jak nie każdemu podobało się 48 tygodni. Podsumowując: pisanie jest w pewien sposób odzwierciedlaniem tego jak zmienia się autor i jego umiejętności. Z każdą kolejna książką uczymy się, jak coraz lepiej (przynajmniej mam taką nadzieję) budować historię, jak kreować bohaterów, jak gmatwać ich losy i tak dalej i tak dalej. Tak więc moi drodzy można by rzec, że z pisarstwem jest jak z tą rzeką do której nie można wejść dwa razy, bo się po prostu nie da. No to powiedziałam co wiedziałam:) I adekwatnie do wierszyka odlatuję życząc wam udanego popołudnia i wieczoru.