Ehhhh chciałaby dusza do raju albo jeszcze lepiej do Krakowa...

A to właśnie Basia, która przejechała taki kawał drogi!

 Zupełnie nie wiem moi kochani jak to się dzieje, że ostatnimi czasy (pisząc o tych czasach ma na myśli  mniej więcej ostatni rok) dni mi uciekają w przerażającym wręcz zabójczym tempie. Nie wiem jak to się dzieje - dopiero był poniedziałek, a tu już okazuje się, że mamy piątek. Mam wrażenie jakby ktoś znienacka wrzucał tryb przewijania mojego życia i przeskakiwał do przodu nie pytając mnie o zdanie. Nie wiem jak wy, ale ja mam wrażenie, że jakiś czas temu inaczej to wyglądało. Dni wlokły się leniwie, a nawet jak mijały szybciej to jednak rejestrowało się środek tygodnia. I tak dopiero byłam na targach w sobotę, a tu dziś już środa mnie dopadła. Niedziela, poniedziałek i wtorek - zaginęły.  Macie tak, czy to tylko mnie ta zadziwiająca dziura w czasie dotyczy?

Z Magdą, dzięki której zawarłam znajomość z książkami pana Kopra:)

Ale wracając do soboty i targów to chciałam niniejszym podziękować stoiskom Granic i Drukarni Opolgraf, za to, że mnie przytuliły i wszystkim, którzy mnie odwiedzili. Teraz już wiem, jak wygląda Magda K-ska, z którą znałyśmy się tylko z komentarzy blogowych, Basia, którą nareszcie osobiście uściskałam:) Basia jechała od trzeciej nad ranem żeby do mnie dotrzeć, wzruszyła mnie tym ogromnie i jeszcze raz dziękuję i jej i całej ekipie towarzyszącej dzięki której Basieńka dojechała. Poznałam też panią Beatę, która przytargała dla mnie pudełko w którym poza słodkościami znalazłam cudny długopis, na własne oczy zobaczyłam Sardegnę i jeszcze wielu, wielu innych czytelników, którzy już teraz nie będą dla mnie anonimowi. Co więcej wróciłam z Targów pełna chęci do pracy i to właśnie dzięki Wam moi kochani, dzięki temu, że przyszliście, pogadaliście, ofiarnie przytargaliście książki do podpisania.

A to z Beatą i jej córą:)

A to uśmiechnięta paczka pełna słodkości:) Dziękuję bardzo!

 Część z was musiał pokonać kawał drogi żeby na targach w ogóle się zjawić, podziwiam i dziękuję z całego serca. Bardzo żałuję, że sobotę miałam tak szczelnie wypełnioną, że już nie dałam rady skoczyć z wami na kawę i pogadać. Cały czas mam nadzieję, że uda mi się to nadrobić (oczywiście trzymam wszystkie wizytówki którymi się powymieniałyśmy z dziewczynami i jak będę w okolicy zamierzam bezwstydnie z nich skorzystać i wyciągnąć Was kochane na jakieś pogaduchy:)). W każdym razie udało nam się z mężem w międzyczasie skoczyć na obiad... No właśnie:) Do Cafe botanica:)

Cafe botanica

 Śmiać mi się teraz chce, bo doczytałam, że tam właśnie odbyło się spotkanie blogerów:) Kurcze jaki ten świat mały:) A raczej w tym wypadku Kraków. Tym bardziej mnie to ubawiło, bo ze skrucha przyznaje, że Kraków znamy w niewielkim stopniu, Botanice wybraliśmy przypadkowo, jakoś tak spodobał nam się szyld i stolik stojący w oknie przy którym właśnie siedziała jakaś para, która sprawiała wrażenie jakby świata poza sobą nie widziała i tak zapewne zresztą było. Lokalik zrobił na nas bardzo ujmujące wrażenie. Jedzenie bardzo dobre, nie nadszarpujące zbytnio twórczej  kieszeni (po której jak wiadomo zwykle hula wiatr:)), obsługa bardzo sympatyczna, uśmiechnięta i pomocna. Wcześniej byłam na spotkaniu w Nowej prowincji i o ile do tamtego lokalu też chętnie wrócę na czekoladę z wiśniówką (musiałam zafundować sobie coś na rozgrzewkę:)), to do Cafe Botanica z całą pewnością będę zaglądać przy każdej bytności w Krakowie.Dobrze smakowicie i miło, czegóż chcieć więcej?

Do domu wracaliśmy w nocy. I o ile w Krakowie było mokro i deszczowo to w czasie jazdy nagle ten deszczowy świat zamienił się w świat bardzo śnieżny. Istna Narnia! Oczywiście nic nowego nie powiem, jak dodam, że w czasie całej drogi spotkaliśmy  piaskarkę sztuk jeden i to dopiero w okolicach Góry Kalwarii, czyli tuż przed Otwockiem. Myślę, że drogowcy to się jeszcze ze snu letniego nie wybudzili po prostu:) Ale na całe szczęście udało nam się wrócić cało i zdrowo, choć momentami jechaliśmy 30 km. na godzinę:)

Tak wyglądał świat gdy wróciliśmy z Krakowa. Istny środek zimy.

Przy okazji pisania tego posta przejrzałam sobie jeszcze raz zdjęcia, popatrzyłam na stoiska z książkami, na was, na Kraków i moje koleżanki po piórze i jakoś tak mi się tęskno zrobiło... Chciałoby się cofnąć czas i choć na chwile jeszcze tam wrócić. No ale o tym to mogę sobie tylko pomarzyć i nie pozostaje mi nic innego, jak tylko poczekać na kolejną tego typu imprezę, a podczas czekania umilać sobie czas pisaniem kolejnej powieści:)
A właśnie skoro o powieściach mowa. Dziewczyny dotarłam w końcu na pocztę i wysłałam książki. Trochę się na nie naczekałyście, przepraszam was za opóźnienie, ale jakoś tak wszystko wychodziło mi ostatnio nie tak jak zaplanowałam. Mam nadzieję, że dotrą całe i zdrowe, dajcie znać, jak przesyłki trafią w wasze łapki.