O tym jak dobrze jest czasami na samym końcu świata

taka oto porzucona łódka stała nad brzegiem
fot. J. Kordel

Miałam o tym pisać już na początku tygodnia, ale... No właśnie, pewnie sami się domyślacie, że wszystkiemu winien jest bezwstydny czas. Ucieka nie wiedzieć gdzie i kiedy. Płata figle i nagle z początku tygodnia robi koniec. Nicpoń i figlarz. Ale nie wszędzie ten czas ma takie niepokojące właściwości i nieziemskie przyspieszenie. Tam gdzie byliśmy na początku lipca było całkiem inaczej. Przede wszystkim budziło nas słońce i śpiew ptaków. Ten świergot to był jedyny poranny dźwięk. Telewizor był ale raczej nie używany. Internetu nie było (poza tym jednym miejscem, co to je musiałam wyszukiwać i kombinować żeby mi się nie zerwał), radia nie było, komputerów włączonych od rana do wieczora też nie było. Telefony miłosiernie praktycznie w ogóle nie dzwoniły. Jednym słowem  cywilizacji nie było. Ale za to był upał, jezioro, cisza, nieprzebrana ilość poziomek przy leśnych drogach i całe jagodowe pola. Kawa w szlafroku na podwórku i czas, który o dziwo płynął wolno i spokojnie. Zupełnie inaczej niż w mieście. Bez skruchy przyznaję, że przez te dni leniłam się bezwstydnie. Jadłam te jagody i poziomki, trochę pisałam, ale niewiele, przeczytałam jedynie kawałek książki Kapuścińskiego "To nie jest zawód dla cyników" i całą "Większy kawałek świata" Chmielewskiej. Tę ostatnią z racji mazurskich klimatów i powrotu do beztroskiej młodości. Czytaliście? Ja wszystkie pozycje o Teresce i Okrętce uwielbiam. Kilka razy zdarzało mi się popłakać ze śmiechu w czasie lektury i stwierdziłam, że są to te same momenty, które śmieszyły mnie ileś tam lat temu. I za to właśnie uwielbiam Chmielewską. A mazury? Hmmm... To moja nowa fascynacja. Nowa, bo ja do tej pory do wody nie żywiłam zbytniego sentymentu. Nad morze jeździliśmy głównie żeby grzebać w piasku i szukać bursztynów. Myśl, że miałabym leżeć na plaży z miejsca budziła mój protest. Bo ja z tych wiercących się jestem. Tymczasem na Mazurach zakochałam się w zachodach słońca nad jeziorami, w tajemniczych i cienistych lasach i uwaga... W żaglówkach. Byliśmy na moment w Mikołajkach i już wiem z całą pewnością co chcę robić w przyszłym roku. Otóż chcę na żaglówkę!!!! Na tydzień w lipcu, bo oczywiście w sierpniu musowo muszą być Sudety, to akurat się nie zmieniło. I właściwie tylko tego mi brakowało na Mazurach: gór:). Już przygotowuję psychicznie Kubusia do tego, że będzie zmuszony zdobyć patent sternika:) Na całe szczęście mój mąż podziela moją nowo nabytą fascynację więc przekonywanie idzie mi nader sprawnie. A teraz kilka fotek. Następnym razem dorzucę jeszcze kilka, bo mamy ich multum i jakoś nie mogę się zdecydować, które tu umieścić:)

Zachód słońca nad Kierwikiem
fot. J. Kordel

Mazurski mak
fot. J. Kordel

A to żaglówki, jezioro błękit, czegóż chcieć więcej:)
fot. J. Kordel

Tysiek w Mikołajkach wcina gofra
fot. J. Kordel

A to ja i łódka:)
fot. J. Kordel

To zdjęcie mnie zachwyciło. Moim zdaniem jest cudne!
fot. J. Kordel

A to z serii łąki, kwiaty i latające cosie:)
fot. J. Kordel

To ja we własnej osobie:)
fot. J. Kordel

Tutaj ważka, która ma całą sesję zdjęciową. Następnym razem wrzucę zbliżenie oka
Jest niesamowite!
fot. J. Kordel

A to widoczek:)
fot. J. Kordel