Tak, tak, tak!!!! Mieliście rację:)

Mieliście rację. Wszyscy w komentarzach pod wczorajszym postem. Skończyłam książkę i jestem jednocześnie przeszczęśliwa i taka trochę zagubiona. Bo po tylu godzinach spędzanych przy kompie nagle czasu zrobiło mi się dużo i wczoraj wieczorem odśpiewałam mojemu mężowi: ja nie ma co ze sobą zrobić (na melodię ja nie mam co na siebie włożyć:)). Bo rzeczywiście jeszcze we mnie buzuje szał pracy:) I dobrze, bo w kolejce czeka kolejny pomysł, który powinnam zrealizować do końca roku. Ale o tym później. Teraz jeszcze słów kilka o książce, która powędrowała do Wydawcy. Bo należy się Wam trochę wyjaśnień. To miała być książka przesycona francuszczyzną. Jej bohaterka miała przebyć w niej daleką drogę z Warszawy, do Malowniczego a stamtąd do Francji. I hmm... Przebyła, ale tylko jej część. Bo stało się to co zwykle dzieje się z moimi książkami tylko na większą skalę. Antoinette poszła zupełnie inną drogą niż ta, którą ja na początku jej wytyczyłam. Oczywiście podążyłam w te pędy za nią, bo ktoś w końcu musiał lecieć i uporać się z tym całym bałaganem, który powstał w  wyniku jej niesubordynacji.
I to kochani moi stało się mimo ułożonego planu, mimo konkretów, mimo porządnego opracowania. Już tłumaczę dlaczego tak wyszło.
Ostatnio zastanawiałam się jak najbardziej prawdziwie odpowiedzieć na pytanie jak powstaje książka. I przez moment nie wiedziałam, co powiedzieć. Bo tak naprawdę w moim wykonaniu wygląda to tak, że mam jakieś założenia,  jakiś szkielet planu, jakieś główne punkty. Ale gdy siadam do komputera i zaczynam pisać nagle pojawiają się rzeczy zupełnie niezaplanowane, ludzie, którzy są dla mnie zupełnym zaskoczeniem, no po prostu obcy. I nagle stają się istotni. Niezbędni, bo kochani, nie lubiani, stają się mieszkańcami miasteczka bez których Malownicze już nie byłoby takie jak powinno być. A moi bohaterowie też nie są lepsi. Robią różne rzeczy trochę poza mną. I tak dumając nad tym olśniło mnie. Otóż mam wrażenie, że sposób pisania jest po części odzwierciedleniem osobowości. Powstawanie książki wygląda u mnie trochę tak jak funkcjonowanie w domu. Panują pewne zasady, o których się nie dyskutuje, są podstawą, ale poza tym każdy kto z nami mieszka ma mnóstwo swobody. Taki kot na przykład. Wie, że na stół mu wchodzić nie wolno i do tego się stosuje. Ale za to ma mnóstwo innych ulubionych miejsc i zajęć. Ma swobodę i akceptację. Kochamy go takim jakim jest, akceptujemy jego bziki typu jadanie w towarzystwie (naprawdę Obronny jada najchętniej gdy ktoś siedzi koło niego, wczoraj zaprowadził mnie do miski i dopiero wtedy raczył ją opróżnić:) Cóż wzięłam sobie taborecik książkę i posiedziałam z kociskiem. Co mi szkodziło:) W skrócie chodzi mi o to, że nic nie musi być pod linijkę i chyba dzięki temu nawet nasze zwierzaki wyrosły nam na indywidualności. I już wracam do książki, bo właśnie tak samo stało się z nią. Antoinette trzymała się pewnych założeń, ale też rozwinęła cechy charakteru o których ja na początku nie miałam pojęcia. Dałam jej swobodę. I dzięki temu zaprzyjaźniła się z ludźmi, z którymi chciała się zaprzyjaźnić i zrobiła rzeczy, które w ogóle nie miały w książce mieć miejsca. I tak pojawiły się w niej dzieci, wychowywane przez dziadków alkoholików. Marcysia, która garnie się do każdego i szuka kogoś kto ją pokocha, to młodsza z dziewczynek. Odegra sporą rolę w powieści. A miało jej w ogóle nie być. Będzie trochę dramatów rodzinnych, trochę wzruszeń i trochę śmiechu, ale najmniej będzie samej Francji. I tutaj tych którzy nastawili się na francuszczyznę bardzo przepraszam i jednocześnie proszę o cierpliwość, bo to wszystko będzie. Tyle tylko, że w drugim tomie:) Antoinette zrobiła tyle rzeczy po przyjeździe do Malowniczego, że na rozwinięcie swojego bzika francuskiego nie starczyło jej czasu. Poza tym w książce nie tylko ona odgrywa ważną rolę. Bo równolegle z jej historią toczy się opowieść o Julce, Tymoteuszu i bardzo zawikłanej tajemnicy rodzinnej. Zresztą tych tajemnic w Antośce będzie sporo. I Antoinette również na koniec zostanie czymś bardzo, ale to bardzo zaskoczona. To co wybaczycie mi ten brak Francji? Znaczy są tam nawiązania, do bzika Antośki ale niewielkie. Tak więc jeszcze raz -  wybaczycie?  Asiu poczekasz na następny tom? Bo tam będzie Twoja nazwa domu i trochę Paryża i pieczenie domowego chleba i w ogóle... A teraz będzie Malownicze, taras cały w lawendzie, dwójka bardzo samotnych dzieci, pan Miecio i pani mieciowa, historia Floriana (pana Miodka), Julia, która przyjedzie do Malowniczego szukać prawdy o swojej rodzinie, Mania ze swoją pasją zbieracką, proboszcz, który jak zwykle trochę niekonwencjonalnie będzie podchodził do życia... To może jednak wybaczycie?  

A to tak nawiązując do wczorajszego posta i wzmianki o bałaganie: