Jak to jest być dzieckiem zbrodniarza....

Kilka dni temu obejrzałam film dokumentalny. Zrobił na mnie ogromne wrażenie. Z miejsca poleciałam na bloga mego własnego żeby o tym napisać. Ale potem popatrzyłam na te wszystkie choinki, Mikołaje i świąteczne akcenty i poczułam lekką niepewność. Temat  o którym chciałam pisać wywołałby jednak pewien zgrzyt w tej sielskości. Bo jak tu pisać o zbrodniarzach wojennych w otoczeniu bombek i świerkowych aromatów... Ale w związku z tym, że temat wciąż za mną chodzi postanowiłam zaryzykować i się uzewnętrznić. Tym bardziej, że ja tak mam, że dopóki nie napiszę i z siebie nie wyrzucę wszystkich kłębiących się w głowie myśli to nie zaznam spokoju. A rzecz dotyczy nie tyle samych zbrodniarzy co ich dzieci. Dokument o którym wspomniałam nosił tytuł "Jestem synem ludobójcy" i opowiadał o synu Hansa Franka. Tego pana raczej nikomu nie trzeba przedstawiać, należy do śmietanki nazistowskich zbrodniarzy. Jego dzienniki, ewidentnie stanową świadectwo jego winy i okrucieństwa. Nie trzeba ich uważnie czytać żeby to stwierdzić. Wystarczą fragmenty:

"Nie powinniśmy być przesadnie wrażliwi, gdy słyszymy liczbę 17 000 rozstrzelanych Polaków".

"To skandal, że do planowanej likwidacji 15 milionów ludzi przysyła nam się tylko 10 tysięcy policjantów". 

"Mój stosunek do Polaków jest stosunkiem mrówki do mszycy (…), jeśli traktuję ją opiekuńczo - spodziewam się, że odwdzięczy mi się dobrą pracą".

"Kiedy wreszcie wygramy wojnę, to jeśli o mnie chodzi, z Polaków, Ukraińców i tego, co się wokół obija, można zrobić rąbankę".

"Z Żydami się nie cackać. Co za radość – nareszcie można dobrać się do skóry rasy żydowskiej. Im więcej umiera, tym lepiej, trafić go – to zwycięstwo naszej Rzeszy. Niech Żydzi poczują, żeśmy przyszli (...). Żydów będziemy uciskać wszędzie, gdzie tylko będziemy mogli".

Ale dokument opowiadał nie tyle o nim co o jego synu, który postanowił rozliczyć się z zbrodniczą działalnością rodziców. Jakoś tak wstrząsnęło mną samo wyobrażenie jak musi być strasznie żyć ze świadomością kim był i co robił własny ojciec. Jak można oddzielić kochającego i głaszczącego po głowie tatę od potwora, który bez zmrużenia oka mordował tysiące ludzi. Jak funkcjonować gdy widziało się, że za kradzież jedzenia pokojówka została rozstrzelana, a za rozsypanie popiołu z kominka, chłopak za to odpowiedzialny brutalnie pobity. Nie zabity tylko dlatego, że Niklas Frank (ów syn Hansa Franka) tak strasznie płakał, że poprzestano na skatowaniu służącego. Przerażające było, gdy Niklas Frank po opowiedzeniu tego zdarzenia, mówi, że to świadczy o tym, że nie jest taki jak ojciec, bo jednak uratował komuś życie, a jego ojciec nigdy tego nie zrobił choć niejednokrotnie mógł. Jak straszne rzeczy muszą się kłębić w takim człowieku skoro szuka potwierdzeń, w każdym drobnym szczególe swojego życia, które pomagają utwierdzić go w przeświadczeniu, że nie przypomina ojca.
Niklas Frank opowiada też  o czasach powojennych gdy podróżował autostopem po Niemczech. Zdawać by się mogło, że tuż po zakończeniu wojny, gdy wszystko jeszcze było świeże, gdy już wszyscy wiedzieli co się działo w Polsce i w innych zajętych przez Niemców krajach, jak mordowano i katowano ludzi, że osoba Hansa Franka będzie budzić odrazę. Tymczasem  Niklas Frank wielokrotnie informując kierowców, czyim jest synem, spotykał się z przychylnymi reakcjami. Dla wszystkich tych ludzi (przeważnie byłych żołnierzy) Hans Frank to był swój chłop. Tylko jeden kierowca, dowiedziawszy się, kogo wiezie, zatrzymał samochód i kazał Niklasowi wysiąść. Szczerze mówiąc wprawiło mnie to w zdumienie. Swój chłop??? Morderca, kat i sadysta? I tutaj już nie ma żadnego usprawiedliwienia, bo wszyscy już mieli świadomość kim był i dlaczego zginął Hans Frank. Jego syn cały czas usiłuje zrozumieć co kierowało jego ojcem, co spowodowało, że stał się potworem. Niestety nie udało mu się rozwikłać tej zagadki, co więcej przez cały czas boryka się z poczuciem winy za nie swoje grzechy...
Tym którzy nie widzieli serdecznie polecam obejrzenie tego filmu. Dla mnie poruszył on kwestie nad którymi szczerze mówiąc do tej pory się nie zastanawiałam. A mianowicie: jak żyć ze świadomością, że jest się dzieckiem ludobójcy. Jest się krwią z krwi człowieka, który był odpowiedzialny za mordy i terror. Jak żyć wiedząc, że ojciec został skazany na śmierć i został powieszony...
Poza tym po obejrzeniu filmu narodziło się we mnie pytanie: co z innymi potomkami nazistowskich zbrodniarzy. I tu również czekało mnie spore zaskoczenie. Bo okazało się, że różnie to bywa. Na przykład

Rainer Hoess, wnuk Rudolfa Hoessa, który był komendantem oświęcimskiego obozu, zdecydował się na podróż do Auschwitz, kiedy skończył 40 lat. Jako uczeń nie mógł wziąć udziału w szkolnej wycieczce do Auschwitz. Nie z takim nazwiskiem - usłyszał. Nazwisko i poczucie winy nie dawały mu spokojnie żyć. Chciał zmierzyć się z rzeczywistością horroru i kłamstwami o zagładzie, które słyszał w rodzinie od dziecka. Zobaczyć na własne oczy - jak to nazywał - bramę do piekła.

Truskawki z Auschwitz

Kiedy ujrzał stojący obok obozu rodzinny dom, powtarzał tylko jedno słowo: "Szaleństwo". Pamięta album ze swastyką i zdjęcia ojca, który razem z wujkiem i ciocią bawią się, jak to dzieci, w ogrodzie tego domu. Jest mały basen i piaskownica, ale kilka metrów obok zaczyna się obóz, w którym codziennie giną setki ludzi. Dzieci mają w rękach drewniane zabawki zrobione przez więźniów, a ich mama - babcia Rainera - upomina, by bardzo dokładnie myli truskawki z ogrodu. Mama wie, że jest na nich pył z krematoriów.

Rainer Hoess w samym obozie spotkał młodą dziewczynę z Izraela. Powiedział jej, kim jest. Nie mogła uwierzyć, że zdecydował się na ten krok. Kiedy mówił o swojej winie i wstydzie, były więzień obozu spytał, czy może uścisnąć jego dłoń i przytulił go. - Powiedział, że nie jestem odpowiedzialny za to, co zrobił mój dziadek, że nie mogę tego w sobie nosić. To był najważniejszy moment w moim życiu. Po raz pierwszy przestałem czuć się winny, po raz pierwszy poczułem wewnętrzny spokój - wspomina. (fragment pochodzi STĄD) 

Ale bywały też zgoła inne przypadki. I tak Edda Göring  twierdziła:

"Niemcy kochali mojego ojca" 

Przypominam, że jej ojcem był Hermann Göring, prawa ręka Adolfa Hitlera, założyciel tajnej policji gestapo, został skazany na śmierć wraz z jedenastoma innymi hitlerowcami podczas procesów norymberskich w 1946 roku. Dzień przed egzekucją połknął truciznę.

"Tata był wzruszającym i troskliwym ojcem. Pozostały mi po nim dobre wspomnienia" - wyznała w 1986 roku, w wywiadzie dla magazynu "Quick". Podobnie pamięta dni, kiedy zjawiał się z wizytą "kochany ojciec chrzestny" Adolf Hitler. 

Cicha Pomoc

Wspomina też, z jakimi honorami była podejmowana w 1958 roku, w trakcie wakacji w Hiszpanii: przyjęli ją burmistrz Madrytu i gubernator Grenady, rząd oddał jej do dyspozycji samochód, a sprzedawca w sklepie, gdy usłyszał, że jest córką Göringa, zrezygnował z wystawienia rachunku. Profity z posiadania takiego nazwiska czerpała także w Niemczech. Nie zapomniała o niej rodzina Richarda Wagnera i przysyłała bilety na premierowe koncerty festiwalu w Bayreuth.
Edda w swoim mieszkaniu w Monachium urządziła muzeum poświęcone ojcu. "Bardzo go kocham i nie można oczekiwać, że będę go oceniać w jakikolwiek inny sposób" - wyznała w 1996 roku amerykańskiemu dziennikarzowi Geraldowi Posnerowi. Zupełnie inaczej na Hermanna Göringa patrzy jego stryjeczna wnuczka Bettina Göring. Poddała się sterylizacji, aby, jak tłumaczy, nie przekazać dalej krwi potwora.
O przywrócenie dobrego imienia ojcu całe życie walczy Gudrun Himmler. Heinrich Himmler, Reichsführer SS i szef policji, stał w hierarchii tuż za Hitlerem i kierował programem eksterminacji. Gudrun miała czternaście lat, gdy ciało jej ojca zostało spalone, a prochy rozsypane. "Nie wierzę, że połknął kapsułkę z trucizną"- mówi. Nie wyrzekła się nazwiska, co sprawiło, że przez lata miała problem ze znalezieniem pracy.
"Moim zadaniem życiowym jest to, żeby ukazać go światu w innym świetle. Mój ojciec został okrzyczany największym ludobójcą wszystkich czasów. Chcę zrewidować ten obraz, a przynajmniej ustalić, co myślał i dlaczego tak postępował" - córka Himmlera nie tylko kultywuje pamięć o ojcu, lecz także działa w organizacji Stille Hilfe (Cicha Pomoc), otaczającej na starość opieką nazistowskich funkcjonariuszy. (fragment zaczerpnięty STĄD) 

To tylko fragmenty rożnych wiadomości, które udało mi się zgromadzić. Z jednej strony rozumiem, że część dzieci i potomków zbrodniarzy wojennych woli zachować w pamięci dobrego i troskliwego ojca i wyprzeć istnienie jego drugiej mroczną strony. Z drugiej w głowie mi się nie mieści, że widząc do czego prowadziła ich działalność, czemu są winni nadal znajdują się też tacy, którzy popierają nazistowskie partie, wpłacają na nie pieniądze i pragną powrotu III Rzeszy. I w świetle tego wszystkiego tym bardziej przerażające wydają się chociażby takie wydarzenia jakie miały miejsce w Warszawie podczas tegorocznego Święta Niepodległości.