Jesiennie...

A bo ja tak mam jesienią, zaduma mnie opada, do wierszy ciągnie. Melancholijnie gra coś w tej mojej duszy słowiańskiej. Zapraszam Was do siebie. Na kawę (bo właśnie zaparzyłam, aromatyczną z kardamonem:)) i październikowy wiersz. Piękny jest. Chociażby ten fragment:

Po okolicy w białych kołnierzykach
Brzozy odchodzą – za las – samotnie
A Matka Boska w dziurawej kapliczce
Przez cały czas z dzieciątkiem moknie

Ale co ja Wam tu będę fragmenty cytować. Przeczytajcie cały. Mnie uwiódł. Jesiennie :)

Październik 

Jesień po lesie chodzi się spowiadać

Na ucho bukom szepcze coś po cichu

I łza się kręci w oku października

Gdy liść – za pokutę – opada po liściu

Dzień w noc przechodzi nie wiadomo kiedy

Powiązani ze sobą niewidzialnym mostem

I tyle smutku jest w pustych konarach

Gdy jesień daje swój deszczowy koncert

Po okolicy w białych kołnierzykach

Brzozy odchodzą – za las – samotnie

A Matka Boska w dziurawej kapliczce

Przez cały czas z dzieciątkiem moknie

Nie naprawią daszku miejscowi anieli

Na motorach muszą jechać na dyskotekę

Nie naprawią – bo już zapomnieli

Więc jeszcze tylko chcą przekrzyczeć jesień

Jesień po lesie chodzi zagadkowa

Na ucho buka śpiewa pieśń miłości

I łza się kręci w oku października

Bo dziś październik umiera z zazdrości

Adam Ziemianin