Listopadowa zadumana wizja nieba

Tak sobie to wyobrażam. Że tak jest u tych, którzy już przekroczyli ten próg i że tak będzie gdy ja się tam znajdę. Domowo swojsko i ciepło. Zielono, pachnąco. Znajomo. Dokładnie tak jak w wierszu Pani Ireny Sarneckiej - Derkacz.

Do Otwocka

Kiedy u kresu moich dni

Stanę u niebios bramy,

Gdy mnie pozwoli wpuścić Bóg

Już trochę udobruchany

I gdy pozwoli klęknąć mi

Na tronu najniższe stopnie

          To ja nie śmiejąc spojrzeć Nań

I bojąc się okropnie

Powiem: O Panie! Za każde zło

Żałuję dziś niezmiernie

I tylko jedną prośbę mam

Więc zgódź się miłosiernie.

Ogrodów rajskich nie chcę znać

Kwitnących wieczną wiosną,

Lecz tam mnie Panie wsadź

Gdzie w raju sosny rosną. 

Pałace rajskie obce mi

I wszelki rajski bajer

Przydziel mi Boże stary dom

Coś w stylu "Świdermajer"

Niech tam werandę w drewnie mam

Z jaśminów żywopłoty

I niech powrócą do mnie tam

Umarłe psy i koty.

A gdy urządzę stary dom

By był przytulny i schludny

To razem niechaj wejdą doń

W rajski poranek cudny

Babunia moja, dziadek Wład

Ojciec i mama młoda

Wierna Marusia z kuchni wnet

Obiadek dobry poda. 

W wieczności mieszkać razem nam - 

To rajskie życie popłynie,

I wielbić Ciebie będzie tam

W akacji i jarzębinie.

Ukradkiem jeszcze wkopać chcę

Gdy ciemna spłynie nocka

Przy skrzyżowaniu rajskich dróg

Drogowskaz DO OTWOCKA.