O różowej furii czyli dramat dzielnego pacjenta

Kordelia w całkiem niezłej formie
(podniosła głowę)

Jeżeli kiedykolwiek obudzicie się i będziecie mieli na sobie różowy kaftanik z napisem "Dzielny pacjent" wiedźcie, że nie jest dobrze :) Jakby ktoś nie wierzył Kordelia (nasza kotka) może  poświadczyć. Tak naprawdę osobiście odpowiadam za to co Kordelina przeżywa. Powiedzmy ja i pani weterynarz, Karolina. Otóż nasza kocica dorosła. Dorosłość jak to u kotek objawiła się głośno, potężnie i przewlekle. Kicia ewidentnie pragnęła potomstwa. Niestety, tak się złożyło, że jedynym przyzwoitym, dostępnym kandydatem był Mord. Ale los nie był w tym wypadku łaskawy, bo Mord pomimo wszelkich kocich, męskich cech nie posiada już od jakiegoś czasu tej jednej, która pozwoliłaby spełnić marzenia Kordelii. Wprawdzie ona sprawiała wrażenie, że jest jej wszystko jedno kim będzie szanowny tatuś i usiłowała uwodzić każdego kto pojawiał się w domu. Pokładała się i mruczała, turlała przede mną, moim mężem, chłopakiem naszej córki, przyjaciółmi, którzy pojawili się w domu. W akcie desperacji usiłowała nawet oczarować Pulet (naszą suczkę).Niestety wszyscy okazywali się nieczuli i odporni na jej wdzięki.  Tak więc Kordelia nadal pragnęła potomstwa, rozdzierająco i głośno (kto tego nie doświadczył niech nawet nie próbuje sobie wyobrazić) a my pragnęliśmy jednego: przespać choć jedną noc bez przeraźliwego wycia. I stało się. Postanowiliśmy zakończyć nasze rodzinne męki. I Kordelia powędrowała do naszego ukochanego weterynarza w wiadomym celu. Wszystko pięknie, zabieg się odbył, Kordelia wróciła do domu we

Mord i jego osobisty karton nad którym się pastwi,
czego skutki dość dobrze widać na zdjęciu :)

wspomnianym wyżej różowym wdzianku i zaczął się istny kabaret. Otóż moi drodzy wyobraźcie sobie taką sytuację: kot bez wdzianka biega, skacze, no po prostu zachowuje się normalnie. Kot w kaftaniku natomiast nie działa. Założenie ubranka skutkuje tym, że wali się na bok jak kłoda, jakby mu prądu zabrakło. Leży z wyciągniętymi łapami i tylko łypie spod oka wzrokiem pełnym pretensji. Dziś rano nastąpił pewien postęp, Kordelia usiadła, szeroko rozstawiła przednie łapy i nawet na chwilę wstała... Po czym na mój widok znów teatralnie padła. Obsługa niedziałającego kota wygląda dość skomplikowanie. Weźmy na przykład karmienie. Klęczę na podłodze, podnoszę Kordelię, która na mój widok burczy i warczy dając wyraźnie do zrozumienia co o mnie myśli i usadzam pomiędzy kolanami, tak, że boki ma zabezpieczone i dzięki temu nie wali się z miejsca na podłogę, Tysiek ofiarnie przytrzymuje miskę z jedzeniem tuż przy jej pyszczku, bo to przecież Księżniczka i w niedogodnych warunkach głowy nie będzie pochylać, tak nisko nie upadła...

Puleta w zbliżeniu

Pojenie wygląda podobnie, choć tutaj jest jeszcze bardziej skomplikowanie, bo Kordelina postanowiła nie pić w ubranku. Bez ubranka natychmiast usiłuje zrobić porządek ze szwami... Kuba stwierdził, że widocznie ma inny gust i jej arystokratycznym upodobaniom nie odpowiada krój plebejskiego różowego wdzianka. Obawiam się, że jak tak dalej pójdzie osiwiejemy obie. Tyle tylko,że ona z natury rzeczy ma przebłyski siwizny na sierści a ja... Właściwie i tak się farbuję to mi obojętne :) W każdym razie trzymajcie za nas

A tak sypia Mord :) Ręka należy do mnie.

kciuki. Za jakąś godzinę czeka mnie podanie antybiotyku... Już wiem,że walka będzie zaciekła, różowy, wściekły kłębek na pewno nie popuści :) A swoją drogą ktoś z was miał podobne doświadczenia? Wszystkie moje znajome kocice przeszły sterylizację normalnie. Tylko nasza Księżniczka takie cuda wyczynia... I nie wiem czy znaczek "Dzielny pacjent" nie powinien po tej całej akcji trafić do mnie :)

Kordelina (w oddali fragment znienawidzonego kaftanika)