Jak to jest mieszkać z pisarką...

Lojalnie uprzedzam, że obrazek nijak ma
się do treści :) Ale za to wprawia w dobry
nastrój :)

Właściwie to nie ja powinnam pisać ten tekst. Ale cóż robić? Mąż na drobną sugestię, że to on mógłby coś na ten temat skrobnąć popatrzył na mnie tak jakbym się urwała z choinki, starsze dziecko w ogóle nie potraktowało mnie poważnie, młodsze było nawet zainteresowane, ale tu ja wymiękłam, bo zaczęłam się obawiać tego czego bym się mogła dowiedzieć. W końcu wzięłam na swoje barki zaznajomienie Was z tematem. Baczne obserwacje mojej rodziny rozpoczęłam już dawno temu i wyszło mi na przykład, że mieszkanie z osobnikiem tworzącym opowieści skutkuje brakiem zdziwienia. Otóż gdy pisałam Leośkę standardem były rozmowy telefoniczne pomiędzy mną a moją ulubioną panią redaktor. Wszyscy w domu przywykli i nie zwracali na mnie uwagi. Dopiero za którymś razem gdy zdawałam relacje na jakim etapie pisania jestem uderzyło mnie, że jedna z koleżanek Zuzy wpatruje się we mnie oczami okrągłymi ze zdumienia i przerażenia. I zdałam sobie sprawę co właśnie powiedziałam. Na pytanie co tam mi jeszcze zostało zgodnie z prawdą odpowiedziałam:
- Muszę jeszcze zorganizować egzekucję uliczną i zupełnie nie wiem jak poradzić sobie z wybuchem...
Zuza widząc konsternację znajomej lekceważąco machnęła ręką.
- Nie przejmuj się, mama pisze - wyjaśniła - U nas to normalne, jak u niej wojna to i my na wojnie - dodała.
Fakt, trudno się z nią nie zgodzić. Normalne. Tak samo jak to, że o bohaterach moich książek rozmawiamy jakby byli naszymi przyjaciółmi i domownikami. Skutki tego też bywają zadziwiające. Taki dziad wędrowny. W "Nadziejach i marzeniach" jedna z moich ulubionych postaci. Stał się tematem  codziennych dyskusji. Potrafiliśmy przegadać o dziadzie i jego pobratymcach cały wieczór. Skutek tego jest taki, że Tysiek oznajmił mi, że zmienia plany na przyszłość i zostanie dziadem wędrownym.
- Mamo, lubię podróżować i chodzić, znajdę sobie tylko kij i będzie jak znalazł - zakomunikowało mi uradowane dziecko.
Na nieśmiałą sugestię, że profesja dziada wędrownego odeszła w zapomnienie niezrażony odpowiedział, że to jest tak jak z gatunkami które wymarły.
- Odtworzę go - wyjaśnił - A w międzyczasie będę sprzedawał kwiatki.
Z miejsca spieszę z wyjaśnieniem, że z ogrodniczym biznesem nie mam nic wspólnego, tym razem zadziałała przyjaźń z jedną z pań sprzedającą na straganie bratki.
Więc sami widzicie, że o przyszłość Tyśka nie muszę się kłopotać. Będzie odtwarzał profesję dziada a w przerwach w wędrówkach rozkładał straganik z kwiatami... Ma mieć jeszcze farmę i hodować owce, być youtuberem, zrobić karierę wojskową... Strasznie zajęte będzie to moje biedne dziecko.
Dodatkowo, odbiegając nieco od tematu, nie tylko mieszkanie z pisarką ale też obok niej daje się we znaki. Otóż moi kochani spójrzcie za okno. Wiosna pełną gębą, prawda? Ptaszki śpiewają, bzy kwitną, listki się zielenią, akacje pachną... A ja co? A ja piszę opowieść świąteczną. Bożonarodzeniową. Tu ciepło i słonecznie a u mnie w książce mróz skrzypi pod butami, śnieg się skrzy, Mikołaje, choinki, karpie i pierniki. Więc co mi biduli pozostało? Wprowadzić się jakoś w nastrój. Więc rano puszczam sobie kolędy i pastorałki. A że mieszkam w bloku i ściany są dosyć cienkie wyobraźcie sobie jakim wzrokiem ostatnimi czasy patrzy na mnie mój sąsiad... Z daleka widać co o mnie myśli :) Bo u kogo innego w maju słychać Lulajże Jezuniu, no u kogo?