A może tak całkiem nowa bohaterka?

Kochani moi, pytacie co u mnie. A u mnie się pisze. Z dnia na dzień coraz bardziej wciągam się w nową opowieść. Za oknami zielono,na zmianę pada deszcz i świeci słońce. A w najnowszej powieści zimno, jesień powoli przechodzi w zimę. Po raz kolejny nadchodzi czas na cuda. A cuda bywają różne :) To chyba najwyższy czas żebyście poznali Klementynę. I kogoś jeszcze. To tylko niewielki fragmencik, ale mam nadzieję, że powie Wam wiele :) A może macie propozycję jaką mieszanką ras mógłby być wspomniany niżej bohater? Zostawcie propozycję w komentarzach :) Pamiętajcie, że jest duży i kudłaty :) Dobrego weekendu Wam życzę!

(...)
- Stary zrozum, ja nie nadaję się na dobrą opiekunkę. Teraz nawet sobie nie radzę z tymi, za których jestem odpowiedzialna – westchnęła i przykucnęła tuz przed nim. – A sam wiesz, pies to ogromna odpowiedzialność… Obawiam się, że nie jestem na to gotowa. Nie byłbyś ze mną szczęśliwy, rozumiesz prawda? 
Pies oczywiście nie odpowiedział. Zamiast tego położył wielką łapę na jej kolanie. Chwilę trwał w bezruchu, a potem się cofnął, zwiesił łeb i powłócząc nogami zaczął odchodzić. Klementyna spojrzała za nim i ścisnęło jej się serce. Wszystko w jego postawie mówiło, że właśnie odebrano mu ostatnią nadzieję. Końcówka ogona kapała błotem, rozpaczą i rezygnacją. W miejscu gdzie jeszcze przed chwilą trzymał łapę zobaczyła krew.
- Cholera jasna dlaczego to zawsze trafia na mnie? – jęknęła. – Powinnam się przechrzcić z Klementyny na świętą Franciszkę! Poczekaj! – Zawołała za psem. 
Nawet się nie zdziwiła, gdy obejrzał się za siebie tak jakby doskonale rozumiał, co właśnie powiedziała. Gdy podeszła do niego i położyła mu rękę na głowie w jego oczach zalśniło niedowierzanie.
- Poczekaj – powtórzyła. – No przecież nie mogę cię tak zostawić – odwiązała pasek od płaszcza i założyła mu na szyję prowizoryczną obrożę.
Jeszcze raz spojrzała mu w oczy. To co w nich zobaczyła sprawiło, że pod powiekami poczuła łzy. Pies płakał choć miał suche oczy. Płakał całą swą udręczoną psią duszą, która mówiła mu, że właśnie zdarzył się cud i że dotarł do kresu swojej tułaczki.