O Antośce i Malowniczym słów kilka

Już nie mogę się doczekać żeby znów tam się znaleźć!
Gdzieś tam jest Malownicze:)

Dziś będzie o Antoinette. Nareszcie mogę powiedzieć o tej książce coś więcej. Bo mi się trochę wyklarowała. Od dawna miałam ją zaplanowaną. Wiedziałam mniej więcej o czym będzie. Ale tutaj powinnam przypomnieć słowa Tuwima: Plan: coś co potem wygląda absolutnie inaczej. I jak zwykle plany planami, a książka książką. Pozmieniało mi się w niej sporo, przybyło zdarzeń, zagmatwało się życie bohaterów. Łucję (jak ktoś czytał fragment na blogu, to wie o czym mówię, a jak nie czytał to zaprasza TUTAJ), musiałam przechrzcić na Julię, bo w trakcie pisania okazało się, że przecież w Uroczysku miałam już fotografkę Łucję, a że obie pojawiają się w książce jest to irytujące i mylące. Na początku nie mogłam sobie z tą zmianą poradzić, bo już przywykłam, że Łucja jest Łucją. Ogólnie przyznaję się bez bicia, że czasami gubię się w tych wszystkich powiązaniach. O Malowniczym napisałam już cztery powieści. Przeplatają się w nich losy tych samych ludzi, pojawiają się inne postacie, powiązane w najróżniejszy sposób z miasteczkiem i mieszkańcami. Historie się zazębiają i rozchodzą po to żeby za moment znów się spotkać i dlatego momentami tracę nad tym kontrolę mimo że mam rozrysowane kto z kim i gdzie:) Ale wracając do Antoinette. Mogę z całą odpowiedzialnością stwierdzić, że będzie to opowieść o przyjaźni. I o splocie zadziwiających okoliczności, które sprawią, że przeszłość na moment otworzy swoje drzwi i każdy z bohaterów będzie musiał poradzić sobie z ich zamknięciem na swój własny sposób. I o miłości. I to takiej, która przychodzi niespodziewanie. I takiej, która przez wiele lat nie chce odejść. I o odpowiedzialności i dzieciach, które nie mają w życiu najłatwiej. Florian (pszczelarz z poprzednich powieści) odkryje tajemnice swojego dzieciństwa i będzie trochę smutku i nadziei na lepsze jutro. W domu Antośki (tym samym, który tak pokochała profesorowa w Oknie z widokiem) zrobi się nagły ruch, przybędą goście, którzy mieli być na początku w Uroczysku, ale... No właśnie kto zna Majkę ten się domyśli, że zapewne coś pokręciła i o czymś zapomniała:) Będzie tam pachniało (u Antośki) pieczonymi magdalenkami, w piecu chlebowym będzie się rumienił chleb. A Antoinette pokocha... Oczywiście nie powiem wam kogo, ale na pewno tych osób będzie kilka:) I to już Wasza sprawa jak to zrozumiecie:) No i tym razem wszystko dobrze się zakończy, a przynajmniej będzie dawało nadzieję na dobre zakończenie.

A i od razu mówię to bardzo zwyczajna historia o bardzo zwyczajnych ludziach. Tyle tylko, że zwyczajne historie bardzo często tworzą bardzo niezwyczajne życie. Mam nadzieję, że poczuliście się chociaż trochę zaintrygowani i że będziecie mi troszeczkę kibicować przy pracy, której jeszcze sporo przede mną.