Poezja domowego gospodarstwa

Ten kto czyta mojego bloga zdążył się już zorientować, że mam różne bziki. Począwszy od tego czytelniczego, który skutkuje posiadaniem mnóstwa książek  poprzez zbieranie różnych starych rzeczy, dłubaniem w Mikoszewskich plażach w poszukiwaniu bursztynków, głaskaniu ścian starych domów (a o tym chyba jeszcze nie pisałam:)) i tak dalej i tak dalej. Do tych bzików już udomowionych i traktowanych przez najbliższych jako coś naturalnego i nieodłącznie związanego z moją osobą doszedł ostatnio jeszcze jeden. Otóż zaczęłam zbierać stare gazety. Takie stare, stare. Oczywiście ma to związek z tymi nieszczęsnymi latami dwudziestymi i trzydziestymi, bo doszłam do wniosku, że właśnie w ten sposób będę w stanie choć delikatnie musnąć tamto życie. No i się zaczęło:) W tym tygodniu przyszedł do mnie numer Mojego Domu z 1933 roku. Przyszedł i mnie zauroczył. a przy okazji natchnął pewnym pomysłem. Otóż postanowiłam choć w części podzielić się z wami co ciekawszymi gazetowymi fragmentami i regularnie je wrzucać. Będzie to nazywać się: "Powróćmy jak za dawnych lat". A wybierać będę miała z czego bo już wędruje do mnie kolejna paka pełna przedwojennych gazet. Ależ to był świat! Pierwszy artykuł który przykuł moją uwagę to: "Obowiązki Pani Domu". Pomyślałam, że to zapewne będą jakieś porady przedwojennej perfekcyjnej pani domu. I tu wam powiem, że z całą pewnością rad tam zawartych nie usłyszycie ani od pani Rozenek, ani od jej zagranicznej poprzedniczki Pani T. Proszę oto co przeczytałam w pierwszych zdaniach artykułu:

"Wśród wielu obowiązków spadających na panią domu, wybija się na jedno z pierwszych miejsc - ..."

Pod zdjęciem napisano: Można być piękną i podziwianą gwiazdą filmową, a jednocześnie mieć zamiłowania  do gospodarstwa domowego.

No i tu jestem ciekawa na co stawiacie? Zanim przeczytacie dalej spróbujcie sami dopowiedzieć sobie co to może być? Jeżeli macie jakieś skojarzenia albo typy podzielcie się nimi proszę w komentarzach. Ja miałam jakieś kuchenne skojarzenia, być może dlatego, że dorwałam się do gazety usiłując jednocześnie ignorować fakt, że właśnie jest pora obiadu i miast czytać powinnam karmić wygłodniałą rodzinę:)  Ale niestety nie trafiłam. W artykule bowiem czytamy:

"Wśród wielu obowiązków spadających na panią domu, wybija się na jedno z pierwszych miejsc -obowiązek zajęcia się przyszłością swej służby domowej. Pamiętać bowiem należy, iż nasza młodsza czy też niania, znajduje się pod naszą opieką i udzielanie jej rad i wskazówek jest naszym obowiązkiem. Cóż bardziej żywotnego może być dla ej pracownicy - która znalazła się z dala od swej rodziny i jej opieki jak zabezpieczenie sobie przyszłości. Naszem więc zadaniem powinno być wskazanie jej drogi - po której idąc dojdzie do zapewnienia sobie bezpiecznej starości. A cóż może zapewnić jej tę bezpieczną starość? Uczyni to tylko racjonalna oszczędność"

No i kto na to stawiał? Dalej czytamy o konkursie zorganizowanym przez P.K.O. mającym na celu zachęcić do oszczędzania pracownice domowe. W tym celu miały one zakładać książeczki oszczędnościowe a te wyróżniające się oszczędnością miały zostać nagrodzone nagrodami pieniężnymi. Artykuł kończy się tak:
"Spodziewać się nalży, iż wszystkie panie domu zajmą się powyższą sprawą dając tem dowód głębszego zainteresowania się sprawami służby i przyczyniając się do zabezpieczenia im przyszłości"

Kolejna perełka z "Mojego domu" też tyczy się prowadzenia gospodarstwa i nosi tytuł: "Poezja domowego gospodarstwa" autorstwa Wandy Melcer. Więc moje kochane panie (oraz ci panowie, którzy zajmują się domem:)) zaraz przekonacie się, że prowadzenie domu z prozą nie ma w ogóle nic wspólnego:

"... O niektórych zajęciach domowych zdawien dawna już było wiadomo, że są poetyczne  i nasi poeci doskonale o tem wiedzieli. Wstyd mi przyznać, ale chyba nie bardzo odbiegnę od rzeczywistości, jeżeli powiem, że wiedzieli o tem o wiele lepiej od pań domu, tak to zwykle cudze chwalicie, choć i swoje znacie niezgorzej, a może właśnie dlatego.
Każdy, kto przeczytał Pana Tadeusza, wie, jak wzniosłe jest grzybobranie, a także robienie kawy, nie mówiąc już o karmieniu drobiu. Nie wspomnę o licznych powieściopisarzach, którzy opisywali obżeranie się,  bo to jest raczej, wykorzystywanie naturalnych skłonności damy, niż wczucie się w technikę samej pracy, o co nam przecież tutaj chodzi.  Ktoś chciał kiedyś wydać książkę kucharską z opisem przyrządzania potraw przez najznakomitszych pisarzy świata, a byłby z tego podobno tom wcale niezgorszy, ponieważ każdy wielki pisarz raz w życiu przynajmniej opisał dokładnie i ze wszystkimi finezjami, jak zrobić potrawę, którą lubi. Nie trzeba się wcale po to zwracać do rostandowskiego pasztetnika.
Podbierać miód... Naokoło brzęczą złote pszczoły, które przyniosły go właśnie z kwiatów tymianku, rosnących na bezwodnych stokach Hymetu. Jak się wykryło ambrozja to jest mleko z miodem, tylko mleko z miodem. Robić konfitury... Więc najpierw zrywać owoce, obcierać niebiesko upudrowane policzki śliwek, drelować porzeczki i wiśnie taką specjalną, za grubsze pieniądze nabyta maszynką, a nie szpilką od włosów, wyjętą z obfitej własnej czupryny... Potem na czerwonym ogniu postawić miedzianą miskę i na biały cukier lać niebieską wodę...
Chyba jednak nic nie jest poetyczniejsze, niż robienie konfitur z róży. Zrywać kwiaty rankiem, kiedy jeszcze rosa leży na trawie. Potem usiąść na stopniach werandy w cieniu wielkiego ogrodowego parasola w szerokie szafirowe i białe pasy, albo jednej brzozy - i obrywać w sito różowe płatki, precz odrzucając lepkie, sypkie gniazdo pręcików i słupków. Potem biegnąc żwawemi oczami po szczytach brzóz, położyć jeden wolny płatek na zamyślony język i tak go chwilę potrzymać - jak też smakuje na surowo? zanim się go rozkąsi niezdecydowanym zębem, i pozna, że jest gorzki i różany. Potem strzyc nożyczkami listeczki w zmiennym tempie, a nagle porwać się i biec do kuchni po żółte i zielone cytryny, strząsając po drodze z sukni resztę kwiatów w piasek.
Tak to sobie wspominam, kiedy naokoło jest śnieg..."

To reklama almanachu mówiącego o tym jak dbać o urodę. Zwróćcie uwagę na pachę tej pani:)  Jest wydepilowana:)

 No właśnie moi kochani. Ja tam nie wiem na pewno, ale mam wrażenie, że jakoś tak chyba straciliśmy z czasem na poetyczności:) W sumie drobiu rano nie mam okazji karmić, chyba, że uznam, że mój kot jest kurą, kawę parzę na pół śpiąco i ziewająco o konfiturach z róży tudzież strząsaniu płatków z sukni w ogóle już nie będę wspominać. I tak się zastanawiam: o czym ja w takim razie będę dumać jak ten pierwszy śnieg spadnie?