Dobijcie mnie!

Tak jak konia co już ciągnąc nie może. Jest źle.
Po pierwsze jestem chora.
Od jakiegoś czasu już sobie choruje  ale dziś jest chyba kulminacja. Czuję się podle. Nie jestem w tym osamotniona. W zeszłym tygodniu chorowała Zuza, teraz dołączył do mnie Tysiek. Siedzimy razem i wyglądamy jakby nas ktoś przeżuł i wypluł. Z chusteczek zużytych przez ostatnie dni z całą pewnością można by usypać wielką górę. Albo i dwie.
Po drugie mój pies zrobił sobie dziś psią środę popielcową.

Po powrocie ze spaceru okazało się, że zostawia dziwnie tłuste i czarne ślady, które moja córka niefrasobliwie zaliczyła do błotnych. Zanim dostrzegłam co się dzieje cała podłoga była wymazana tym czarnym czymś, a tego co się działo pod łóżkiem (gdzie Pulet wpakowała się po powrocie) w ogóle nie jestem w stanie opisać. Resztką sił (z temperaturą i pękającą głową) wywabiłam psa spod łóżka, zatargałam do łazienki i wykąpałam przy okazji stawiając diagnozę, że czarna substancja jest popiołem, który mimo moich starań za nic nie chciał do końca dać się zmyć. Pies nie był szczęśliwy i przez cały czas usiłował opuścić wannę. Ja też nie byłam szczęśliwa nie dając mu z niej wyjść. Obie wyszłyśmy z tego mokre. Z tym, że Pulet miała przewagę bo przynajmniej się z tej mokrości otrzepała natychmiast po wyciągnięciu z wanny rosząc obficie mnie, pralkę i wszystko w okolicy i nadal zostawiając popiołowe (popielne? jak powinno być?) ślady choć nieco mniej intensywne. Po umyciu psa przyszła pora na podłogę. Ta przynajmniej nie usiłowała uciekać, ale współpracować też nie miała zamiaru, bo czarna tłusta maź nie zamierzała dać się zmyć. W końcu szorowanie szczotką i wszelką dostępną chemią jakby pomogło. Po zakończeniu szorowania  środka podłogi przypomniałam sobie masakryczny stan podłóżkowy. Wypluwając prawie płuca, bo miewam ataki kaszlu wpełzłam pod łóżko (nie myślcie, że jestem tak obsesyjnie porządna. Po prostu miałam świadomość, że jak tylko wpuszczę Pulet na salony to pierwsze co zrobi to właśnie uda się na swoje ulubione miejsce czyli pod łóżko właśnie i wymizia się w tym czarnym ohydztwie) i usiłowałam przypłaszczona do ziemi tak manewrować szczotką by osiągnąć jak najlepsze rezultaty. Wypełzłam stamtąd z wyraźnym trudem i słaniając się na nogach podążyłam wypuścić zamkniętego w łazience psa, który natychmiast pognał do pokoju, otrząsnął się jeszcze kilka razy mocząc wszystko dookoła i tak jak już wspomniałam zostawiając nadal może już nie czarne a szare ślady łap na mokrej jeszcze podłodze. Ja padłam na to co miałam akurat pod ręką czyli krzesło przy biurku i tak sobie siedzę ledwo żywa, z głową w której mi huczy i myślę sobie o tych koniach co ciągnąć nie mogą i patrzę na czarne łapy mojego psa i czuje się ogólnie dziwnie. Natomiast Pulet patrzy na mnie z dużą dozą nieufności. Cóż gdyby to mnie ktoś zawlókł siłą do łazienki i wsadził do wanny też bym mu do końca nie ufała...