W czyim typie jestem i co może się stać podczas wizyty w Warszawie

Ależ wczoraj miałam dzień! Cokolwiek o nim można powiedzieć nie był to dzień jak co dzień! Wczoraj bowiem wybrałam się na przeszpiegi do stolicy. Przeszpiegi dotyczyć miały sklepowego asortymentu, który postanowiłam zgłębić pod kontem nadchodzącej gwiazdki.  Wsiadłam więc do autobusu,  usadowiłam się na miejscu pod oknem, wyciągnęłam książkę i zanim na dobre zaczęłam czytać zauważyłam, że siedzący bliżej kierowcy, starszy pan nie spuszcza ze mnie wzroku. Przyjrzałam mu się ukradkiem, ale pan był mi zupełnie obcy. Usiłowałam więc zignorować jego uporczywe spojrzenie i skupić się na książce, ale spróbujcie kiedyś czytać czując na sobie czujny wzrok nieznajomego! No po prostu się nie da! Pan tak samo jak ja wysiadał na ostatnim przystanku. I tu właśnie miało miejsce pierwsze zdarzenie, którego absolutnie się nie spodziewałam  Otóż pan zszedł z autobusowych schodków odwrócił się i z galanterią podał mi dłoń cobym się na niej wsparła schodząc. Skonsternowana przyjęłam jego rękę, a pan spojrzał mi głęboko w oczy i wyznał:
- Ja panią bardzo przepraszam, ale nie mogłem od pani oczu oderwać... Pani jest po prostu w typie takich starszych panów... Może da się pani zaprosić na kawę?
- Bardzo mi miło - wybąkałam - Ale troszkę się spieszę. Może następnym razem - dodałam i umknęłam w otchłań przejścia podziemnego zachodząc w głowę co to w ogóle znaczy, że jestem w typie starszych panów???? I zastanawiam się nad tym do dziś. Ale to był tylko wstęp do tego co miało się zdarzyć. Po obchodzeniu mnóstwa wielkich sklepów z ubraniami, pierdółkami do domu i zabawkami przyszła kolej na deser czyli wizytę w empiku:) Ledwo weszłam poczułam się odprężona. Na dole pachniało drukiem, szeleściły gazety przeglądane przez czytających. Jadąc ruchomymi schodami na piętro z książkami składałam sama sobie obietnice typu: Magdaleno pamiętaj nie kupujesz żadnych książek dla siebie! Tylko oglądasz! Ewentualnie możesz zakupić coś w prezencie. Dla innych! Nie dla siebie... I tak dalej i tak dalej. I właśnie w takim stanie skupiona na hartowaniu charakteru dotarłam na właściwe piętro. Ledwo zdążyłam zrobić kilka kroków gdy nagle drogę zastąpiło mi dziewczę i zagapiło się na mnie jakbym była jakimś przedziwnym okazem. Przez moment stałyśmy naprzeciwko siebie w milczeniu, po czym zaczęłyśmy przedziwny taniec. To znaczy co ja zrobiłam krok w bok w celu wyminięcia dziewczęcia, dziewczę robiło to samo zagradzając mi drogę. W końcu z lekka zirytowana i rozbawiona zapytałam:
- Przepraszam ale o co chodzi?
Dziewczę przez moment milczało jakby zastanawiając się nad odpowiedzią, po czym wyznało:
- Bo ja panią skądś znam...
- Może rzeczywiście się spotkałyśmy, może na jakimś spotkaniu au.... - zaczęłąm, ale nie dane mi było skończyć, bo dziewczę z rozmachem klepnęło się dłonią w czoło po czym zakrzyknęło: Wiem! Złapało mnie za rękę i zaczęło za sobą ciągnąć. Przez moment zaskoczenie wzięło górę i dałam się bezwolnie wlec, ale po chwili stawiłam opór.
- Przepraszam, ale gdzie pani idzie? - zapytałam zapierając się z całych sił - I proszę... - tu zamierzałam stanowczo zażądać żeby mnie puściła, ale ona tylko ze zniecierpliwieniem machnęła wolną ręką i powiedziała:
- No niech pani za mną idzie... - i pociągnęła mnie wgłąb półek z książkami. Po chwili stanęła przed regałem i wydobyła z niego Wino z Malwiną, obejrzała tylną okładkę, obrzuciła mnie uważnym spojrzeniem i z zadowoleniem i ogromnym entuzjazmem stwierdziła:
- To pani!
Cóż dla mnie nie była to żadna nowość od lat podejrzewałam, że ja to ja, ale na wszelki wypadek przytaknęłam, że rzeczywiście to ja.
- Ale się cieszę - wykrzyknęło dziewczę - Czytałam już wszystko, to ja pani zrobię zdjęcie, dobrze? - zapytało wyciągając komórkę i pstrykając mi fotki - A może pani mi też zrobi zdjęcie? Będzie miała pani pamiątkę...
- Eeee, ale ja nie mogę - stwierdziłam oszołomiona zauważając, że zaczynamy wzbudzać zainteresowanie wśród krążących wśród regałów - Bo ja, no po prostu nie mam aparatu w telefonie. Stary model - wyjaśniłam wreszcie, na dowód wyciągając swój przedpotopowy telefon. I tu stała się rzecz, która już kompletnie wytraciła mnie z równowagi. Dziewczę spojrzało na mnie, na telefon i z kwintesencji entuzjazmu i radości zamieniło się w pełną smutku istotę.
- To pisarze aż tak źle zarabiają? - zapytało z ogromnym współczuciem.
- Ogólnie lekko nie jest - odpowiedziałam z trudem opanowując rozbawienie - Ale telefon to mój wybór, więc spokojnie, po prostu go lubię...
- To ja może w takim razie zaproszę panią na kawę - dziewczęciu z miejsca powrócił dobry humor.
- Może innym razem, bo za chwilkę muszę wracać, a jeszcze chciałabym się rozejrzeć... - stwierdziłam i machając na pożegnanie ruszyłam przed siebie...
I tak moi drodzy zaliczyłam wczoraj dwie propozycje wypicia kawy (i to i od mężczyzny i kobiety;), poczułam się jak prawdziwa celebrytka (nawet mnie obfotografowano) i bardzo szybko wróciłam do domu:) Co więcej udało mi się nawet nie zakupić nic nadprogramowego, bo dziewczę skutecznie przypomniało mi o stanie portfela osób piszących:)
Ale na koniec muszę zapytać: co do choroby według was znaczy, że się jest w typie starszych panów????