Słów kilka o tym jak się pisze powieść

Oto przykład jak pisze się powieść :) Miało nie być żadnego pola, ani bryczki ani Pelasi. Konstancja wcale nie miała tego ranka wyjść na ganek i absolutnie nie planowałam, że wypatrzy pod lasem to co wypatrzyła. A jednak to wszystko się stało i to przy mojej całkowitej akceptacji :). Teraz pytanie czy domyślacie się kto siedzi w bryczce? Ja chyba wiem. Biorąc pod uwagę to o czym przed chwilą napisałam słowo "chyba" jest jak najbardziej uzasadnione. Tak samo jak pojęcie pisze się :)

A to początek całkiem nowej powieści. Napiszcie proszę jak się czyta, czy wciąga? Czy czegoś brakuje?

Dzień wstał pogodny. Słońce kwietniowe nie mogło wprawdzie równać się z tym pełnym letnim ale po długiej i mroźnej zimie nawet te blade promienie zdawały się być czystym gorącym złotem.   Pławiły się w jego blasku okoliczne pola, wyzłacał się las. Pierwsze nieco ospałe pszczoły wyfrunęły z uli.

Jestem jak ten owad – pomyślała Konstancja patrząc na nie do końca obudzoną pszczołę, która przysiadła na poręczy okalającej ganek. – Tak samo dałam się wywabić z domu jak on z ula. Chyba dziś wypiję swoją poranną herbatę właśnie tutaj. Tak tu cicho i… - Ledwo ta myśl przemknęła jej przez głowę drzwi za jej plecami otworzyły się z impetem.

Stanęła w nich drobna wręcz zasuszona kobiecina i załamując ręce zaniosła się głośnym lamentem:

- A dobrodziejka chyba Boga w sercu nie ma! Chce się na śmierć zaziębić i nas wszystkich bez opieki zostawić! Kto to widział żeby wychodzić bez żadnego okrycia!

- A niech Pelasia da spokój! Nie czuje Pelasia jak słońce przygrzewa?

- A czuję, czuję! I wiem, że nie ma nic bardziej zdradliwego od kwietniowego ciepła! Już niejeden po takim wietrzeniu kwiatki od spodu wącha! – wykrzyknęła i natychmiast zatrwożona przycisnęła rękę do ust. – A tfu, tfu na psa urok, co ja też gadam najlepszego! Jeszcze nie daj Boże coś wykraczę!  To ja może dla uspokojenia sumienia pelerynę pani dobrodziejce przyniosę, dobrze?

- Pelerynę nosiłam jak były przymrozki. Teraz niechybnie bym się w niej ugotowała.

- Ale ja nie mogę na to spokojnie patrzeć. Pani matce, nieboszczce, święć panie nad jej duszą przyrzekłam, że będę nad panią czuwać! A zamiast tego stoję i gadam głupoty. A moja babka zawsze mi powtarzała, że to co z ust wyfrunie staje się prawdą i może się spełnić. A mówiła mi to nieustannie, bo od najmłodszych lat byłam popędliwa i paplałam wszystko co mi ślina na język przyniosła. A ile przy tym szkód narobiłam! Oj miała ze mną babunia sto pociech, miała! Zapewniam panią dobrodziejkę…

- O tak, wierzę – przerwała jej Konstancja z trudem kryjąc uśmiech. – To może pójdźmy na ugodę i po prostu przynieś mi ten szal z cienkiej wełenki, zostawiłam go w bawialni przy fortepianie – dodała i już miała na powrót wystawić twarz do słońca gdy jej uwagę przykuł mały ruchomy punkt widoczny pod lasem.  

Zmrużyła oczy i bardziej domyśliła się niż zobaczyła, że tym czymś jest bryczka. Przez moment wpatrywała się intensywnie czekając czy przypadkiem pojazd nie odbije w bok. Bardzo rzadko, ale jednak zdarzało się, że ktoś przyjezdny, nie znający okolicy błądził i trafiał na tę okrężną, zapomnianą dawno drogę prowadzącą do pobliskiego miasteczka. Ale nie, bryczka trzymała się traktu prowadzącego prosto do dworu. Już po chwili las pozostał za nią a ona sunęła drogą pomiędzy polami przystrojonymi wschodzącym, zieleniejącym zbożem.

- Pelasiu chyba ktoś do nas jedzie – mruknęła do kobieciny, która właśnie na powrót pojawiła się na ganku ściskając w sękatych dłoniach cieniutki, granatowy szal.

- A ki czort? – Pelagia podążyła wzrokiem za spojrzeniem Konstancji.

- Właśnie też się zastanawiam… Nikt się nie zapowiadał.

- A może to znowu od Boguckich ciągną? To by była prawdziwa tragedia, bo od nich zawsze cała chmara przyjeżdża a ja zupełnie nie jestem przygotowana na taką gościnę! Jeszcze po ich ostatniej wizycie mam zrujnowaną spiżarnię! Wiatr i przeciąg zostawili!