O tym jak Magdalena do Wielkopolski zawitała

W Ryczywole było cudnie:)

Ha i tak się cieszyłam na te wyjazdy, przygotowywałam a tu jak zwykle gdy jest miło i sympatycznie czas przyspieszył i dwa dni minęły nie wiadomo kiedy i jak. Z pewnym wstydem przyznaję, że była to moja pierwsza wizyta w Wielkopolsce. Taka pierwsza - pierwsza. Jakoś tak nigdy nie było mi po drodze do tego zakątku kraju. Na swoje usprawiedliwienie mam jedynie to, że gdy wyjeżdżamy na dłuższy wyjazd to wybieramy oczywiście Dolny Śląsk, na wiosnę zwykle  lądujemy gdzieś w okolicach Mikoszewa żeby grzebać w patykach i wydobywać bursztynki (mąż nawet zakupił wodery żeby ofiarnie badyle z morza wyławiać:)), a na inne dłuższe wyjazdy zwykle brak czasu i co tu ukrywać środków. Tym bardziej cieszę się, że to właśnie dzięki Wam, Czytelnikom mogłam w końcu choć na moment przybyć w tamte strony. I tak Wielkopolska powitała mnie deszczem. Nie do końca to prawda, bo deszcz zaczął padać dopiero po pierwszym spotkaniu, ale brzmi to tak ładnie, że nie mogłam się oprzeć żeby właśnie tak to zacząć:) Dotarliśmy do Ryczywołu tuż przed 17. Spotkanie jak zwykle było ciekawe i inspirujące. No i oczywiście dało mi okazję wygadania się, a kto mnie zna ten wie, że mówić to ja lubię:) Na całe szczęście wydaje mi się,  że to moje gadulstwo nikomu zbytnio nie przeszkadza:) Poza tym w Ryczywole nie tylko ja mówiłam. Czytelnicy zadawali mnóstwo pytań, co poskutkowało tym, że mile sobie wszyscy ze sobą gawędziliśmy. Jednym słowem fajnie było:) Na koniec zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcie i pomknęliśmy z Kubusiem dalej w kierunku Krotoszyna. Choć w sumie określenie "pomknęliśmy" jest sporym nadużyciem, bo po kilku przejechanych kilometrach wpadliśmy w opary mgły. Było tak biało, że miałam wrażenie, że jeśli wystawię rękę za szybę natrafię na miękką watę. Droga była kompletnie niewidoczna, czasami na poboczu majaczyły tylko kontury potężnych drzew. Było wręcz mistycznie i trochę strasznie. Ale dotarliśmy cali i zdrowi i w końcu po ponadrocznej internetowej znajomości spotkałam się z Sabinką. Jeżeli zastanawiacie się czy spotkanie się udało to powiem Wam tylko, że poszliśmy spać przed trzecią i to tylko dlatego, że głos rozsądku (w postaci mojego męża) przypomniał, że jutro trzeba rano wstać:) Następny dzień też okazał się o wiele za krótki i już wiemy, że musimy spotkać się jak najrychlej:) Co więcej gdyby była wśród nas Ania z Zielonego Wzgórza stwierdziłaby, że oto spotkały się pokrewne dusze, albo ludzie znający Józefa:) Dzięki Sabince udało się nam zobaczyć Krotoszyn, pospacerować po parku, obejrzeć kościoły i pozachwycać się nowym do tej pory nieznanym miejscem. a potem pojechaliśmy wszyscy na spotkanie w Gorzycach Wielkich.  I do tej pory jestem pod wrażeniem tamtejszej biblioteki. W ogóle im więcej jeżdżę tym bardziej uświadamiam sobie jak ogromne znaczenie ma prowadzenie takich placówek przez ludzi z pasją. Pasja jest zaraźliwa  sprawia, że miejsca zaczynają żyć i przyciągać ludzi. Niewątpliwie Biblioteka w Gorzycach Wielkich jest prowadzona przez własnie takiego człowieka. Wystarczy wejść na jej stronę (tutaj) i popatrzeć jak wiele się tam dzieje. Atmosfera w czasie spotkania świetna, prowadzący Pan Dyrektor zadawał bardzo ciekawe i niestandardowe pytania. Spotkanie organizowane było w szybkim tempie i tym bardziej chciałabym tutaj podziękować za trud i za świetną organizację. Dziękuję wszystkim którzy zechcieli zajrzeć do obu bibliotek i mam nadzieję, że ta pierwsza wizyta w wielkopolskich stronach nie będzie ostatnią.  A na koniec oczywiście kilka zdjęć:

Sabinka, Pan Dyrektor i ja po spotkaniu.

Przepiękny  kościółek 

Listopadowy Krotoszyn jest bardzo urokliwy