Ostatni kucharz chiński czyli jak jedzenie może odmienić życie

"Ostatni kucharz chiński" wpadł mi w oko już jakiś czas temu. Opis sugerował, że będzie to powieść nie tylko o ludziach ale też o jedzeniu. To drugie sprawiło, że z miejsca zachorowałam na tę książkę.  Wiedziałam, że prędzej czy później ją przeczytam no i jak się zapewne domyślacie dopięłam swego:). Ledwo zaczęłam lekturę, a już przekonałam się, że tak naprawdę głównym bohaterem tej powieści jest właśnie jedzenie. Wszystko co dzieje się w tej książce w rezultacie prowadzi nas do smakowicie zastawionych stołów, spożywania posiłków, poznawania historii kulinarnej Chin. Wszystko tu pachnie, smakuje, kusi i sprawia, że człowiek ma ochotę zasiąść do posiłku z najbliższymi. Ba, nawet zaczyna postrzegać spożywania jadła jako magiczny rytuał, który sprawia, że biesiadnikom otwierają się i serca i dusze...

Bohaterką Ostatniego kucharza jest Maggie, dziennikarka pisząca felietony o jedzeniu. Kobieta, która z dnia na dzień została wdową. Jej mąż ginie w wypadku samochodowym. Jego śmierć jest końcem pewnego etapu w życiu Maggie, ale jak to zwykle bywa to co jest końcem zarazem tworzy początek czegoś nowego. Tym nowym i spadającym na głowę nie mogącej się pozbierać po śmierci męża kobiety jest telefon od przyjaciela Matta (jej zmarłego męża) z Pekinu. Okazuje się, że do pekińskiej firmy, w której pracował Matt wpłynęło pismo o uznanie zmarłego za ojca małej chińskiej dziewczynki. Maggie nie ma wyjścia, musi pojechać do Chin i wyjaśnić sprawę. Jej przyjaciółka i zarazem szefowa zdając sobie sprawę jak bardzo będzie jej teraz ciężko proponuje Maggie napisanie artykułu o chińskim kucharzu - Samie. Ma nadzieje, że praca pomoże przetrwać Maggie trudny czas oczekiwania na wyjaśnienie sprawy o domniemanym ojcostwie. Jak się potem okaże pisanie felietonu nie tylko oderwie myśli naszej bohaterki od przykrych zdarzeń, ale sprawi, że jej całe życie ulegnie zmianie. Bo w Chinach Maggie odnajdzie swoje nowe "ja", a odkrywać je będzie za pośrednictwem smaków, zapachów i bliskości z ludźmi, bo jak się okaże będąc nawet w wieloletnim w związku i tak można być bardzo samotnym i nawet nie zdawać sobie z tego sprawy... 

Opowieść o prywatnym życiu Maggie to zaledwie mała część powieści. Tak jak już napisałam wcześniej jeżelibym miała wskazać głównego bohatera byłoby nim jedzenie. Autorka w fantastyczny sposób prowadzi nasz przez zawiłości kulinarne chińskiej kuchni, opowiada o pochodzeniu jedzenia zgrabnie przeplatając przeszłość z teraźniejszością. W książce nie ma przepisów  ale mimo to i tak widzi się wszystkie potrawy, które przyrządza Sam, czuje się ich zapachy, a przy okazji poznaje się ich historię, która jest zarazem historią kraju, bo Chiny to miejsce, gdzie jedzenie to nie tylko sposób na podtrzymanie życia. To sztuka i to na najwyższym poziomie. 

Ostatni kucharz chiński to smakowita opowieść o odnajdywaniu zapomnianych smaków, o dobroci wyrażanej na różne sposoby, o jedzeniu, które ma właściwości lecznicze, bo podane z odpowiednią dawką troski i miłości tworzy cudowną miksturę. To powieść o przywiązaniu, żegnaniu najbliższych o początku i końcu, który najpiękniej wyrażają kwitnące bambusy:

"Kiedy zakwitają bambusy? Czasem ludzie czekają na to całe życie i nigdy nie udaje im się zobaczyć. Bambus potrafi zakwitać zaledwie raz na sto lat. Ale gdy już zacznie, wtedy zakwitają wszystkie bambusy w promieniu setek mil, w całym regionie. Wszystkie kwitną, wydają nasiona i umierają. Wydawałoby się zatem, że kwitnienie bambusa zwiastuje nieszczęście. Ale istnieje wiele opowieści o tym, jak zdarzało się, że panował straszliwy głód, dopóki nagle nie zakwitły bambusy. Na jego nasionach żerują bambusowce, rozmnażają się ponad miarę, a głodujący ludzie je zjadają i to ratuje im życie. Do gleby zaś dostaje się wystarczająca ilość nasion, żeby wyrosły nowe rośliny. I tak cykl pokarmowy zaczyna się na nowo. A więc czas kwitnienia bambusów oznacza zarówno koniec, jak i początek." 

Jeżeli macie ochotę zanurzyć się w egzotycznym, zupełnie odmiennym od naszego, świecie, poczuć zapach krabowego tofu, żeberek wieprzowych w liściach lotosu, poznać historię ciasteczek xiao wo tou jadanych przez cesarzową Ci Xi i zasiąść do stołu z ludźmi czerpiącymi radość z jedzenia sięgnijcie po "Ostatniego kucharza chińskiego". Nie pożałujecie, choć nie mogę zagwarantować tego, że nie będziecie częściej niż zwykle zaglądać do lodówki:)

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Pani Agnieszce:)